Ευφράδεια έχουν οι ψεύτες; Ή η αλήθεια αποδίδεται όμορφα διότι είναι απλή; ή κάτι ενδιάμεσο; η τι;

Η απάντηση είναι: Υπάρχει δόση αλήθειας και στο ένα και στο άλλο. Είναι λάθος διαπίστωση ότι ισχύει για κάποιους το ένα και για κάποιους το άλλο -ανάλογα την περίπτωση. ΚΑΙ τα δύο συνυπάρχουν κάθε φορά.

Επεξηγώ: Η ικανότητά μου να εκφράζομαι προέκυψε από ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!! Μία ολόκληρη ζωή καλούμαι να επεξηγώ! (Από τις άπειρες επεξηγήσεις έγινα μάνα κατακαημένη, γλωσσοκοπάνα, πειστικός γραφιάς.)

Το να χρειάζεται να πολύ-επεξηγείς όμως είναι το ακριβώς αντίθετο της αλήθειας, η οποία είναι ΑΠΛΗ; Ε;

Παράδειγμα: Με ρωτούσε κάποιος γιατί περπατώ ξυπόλυτη. Έχω άπειρες απαντήσεις που αφορούν α) στο φυσικό του πράγματος β) το υγιεινό (δεν κάνεις πλατυποδία) γ) τη σύνδεση με την γη (ενεργειακά κανάλια) κλπ, που τις έλεγα, κατά περίπτωση (ανάλογα με το ποιον είχα να κάνω, μέχρι ποιου σημείου θα καταλάβαινε).

Μετά, ΑΦΟΥ έδινα την επεξήγηση, και χωρίς να χρειαστεί καν ο άλλος να αντιμιλήσει, είχα ήδη φουντώσει με την πάρτη του! Γιατί ΜΕ ΕΒΑΖΕ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ! (Εκείνος με έβαζε ε; ) Οπότε και ακολουθούσε το θίξιμο! Του τα ‘χωνα, και δη προσβάλλοντάς τον (άρχιζα τα «πόσο εύκολα κρίνουμε τους άλλους», «πρέπει να είσαι τέλειος για να κρίνεις», «κοίτα την καμπούρα σου» κλπ) ΚΑΙ μετά, ΑΦΟΥ ολοκληρωνόταν και το στάδιο αυτό, ΤΟΝ ΑΠΑΞΙΩΝΑ! «τι μαλάκες οι άνθρωποι, εγώ φταίω που κάθισα και ασχολήθηκα!! Τι να καταλάβει ο άνθρωπος μάνα μου, βόδι ήρθε βόδι θα φύγει».

Αυτή είναι μια απλή, καθημερινή, διαδικασία, στην οποία ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΕΒΑΖΑΝ!!!

Χμ, χμ, χμ, χμ…

Για να δούμε τι είναι το αληθινό. Αν κάποιος με ρωτούσε «γιατί περπατάς ξυπόλυτη» θα μπορούσα να απαντήσω «γιατί πολύ μου αρέσει». Χρειάζεται καμία περαιτέρω επεξήγηση το αυτονόητο;;;; Κι ούτε γαμοδιατριβή θα έκανα, ούτε το σάλιο μου θα χάλαγα, ούτε θα απηύδηζα μία ζωή!

(Αυτή είναι μία από τις καταλυτικές απαντήσεις που μπορείς να δώσεις σε κάποιον όταν διαφωνεί με κάποια πράξη σου ή την θεωρεί λάθος. Αν του πεις «γιατί μου αρέσει», ή «γιατί δεν μου αρέσει», ή «γιατί το θέλω», ή «γιατί δεν το θέλω», δεν θα συνεχιστεί η συζήτηση. Δεν λένε τίποτα μετά από αυτή την ατάκα. Υπάρχει και μία ακόμα, καρα-αποτελεσματική, το «μου το είπε το μέσα μου». Αυτό παίζει στο «κι εσύ πού το ξέρεις». 

Το μόνο που χρειάζεται για να πετύχει είναι εσύ που θα το πεις ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ! 

Η μόνη λάθος ζωή που υπάρχει είναι αυτή που έκανες χωρίς να θες ή/και κάνοντας το αντίθετο απ’ αυτό που σου λέει το μέσα σου.)

Συνεχίζοντας.. Αν δω τον αρχικό λόγο, την αιτία, που περπατώ ξυπόλυτη είναι… ότι μου αρέσει! Αυτός είναι ο λόγος. Οι άλλοι περισπούδαστοι λόγοι που κάθε φορά και κατά περίπτωση έλεγα ήταν κατοπινοί, όχι δικοί μου, άρχισα να ψάχνομαι επί του θέματος, διάβασα διάφορα που το αφορούν, απλά και μόνο για να δίνω εύστοχες (να πω καλύτερα λογικές, να πω καλύτερα κατανοητές, να πω καλύτερα αποδεκτές) ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ, αυτούς που με ρωτάνε, απαντήσεις! Εγώ δεν είχα για τον εαυτό μου καμία απορία. Αν οι άλλοι δεν με ρωτούσαν ΜΕ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ (να το τονίσουμε αυτό γιατί είναι σημαντικό, αν όσοι με ρωτούσαν το έκαναν από θαυμασμό, δεν θα ψαχνόμουν. Επειδή με κρίνουν, επειδή το θεωρούν λάθος, γι’ αυτό έπρεπε να βρω και να δίνω εξηγήσεις).

Πάμε να δούμε τώρα κάποιους διαφορετικούς μεγαλορήτορες, τους προδότες. Παρατηρούμε τα εξής:

1. Έχουν ψάξει/διαβάσει/διατρίβει κι έχουν γίνει ειδικοί (μάνες κατακαημένες) με το τι μπορούν να πουν κάθε φορά (σε κάθε περίσταση) για να πείσουν αυτόν που τους ακούει.

2. Επιλέγουν από την φαρέτρα των σοφισμών (πειστικά επιχειρήματα) ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντί τους. Βλέπουν δηλ. το «θύμα» τους, το αξιολογούν, κι αναλόγως του μιλούν, με τα επιχειρήματα που εκείνον θα πείσουν.

3. Έχουν -υπόγειο- ΛΟΓΟ! Αποσκοπούν σε ένα αποτέλεσμα!! που έχει να κάνει με ίδιον όφελός! Θέλουν να σε ψήσουν για να ΕΚΕΙΝΟΙ ΕΥΝΟΗΘΟΥΝ!

Τι διαφορετικό έκανα εγώ;

Ακόμα κι αν αποσκοπούσα στο ακριβώς αντίθετο με τους προδότες αποτέλεσμα, η πειθώ μου ήταν αποτέλεσμα των ίδιων ακριβώς τερτιπιών!!

Υπάρχει και κάτι άλλο, πολυυυυυυ πιο βασικό, το οποίο έχει να κάνει με το κατά πόσο ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΖΑΝ, οι άλλοι με έβαζαν στη διαδικασία να επεξηγώ, το οποίο εκκρεμεί. Στην προκειμένη το ζητούμενο είναι ότι αυτός που πολύ έξυπνα ομιλεί 1. έχει ρίξει δουλειά και 2. κάπου αποσκοπεί. Αυτός που την κανονική (ολόκληρη) αλήθεια βλέπει, δεν έχει καμία ιδιοτέλεια, λέει λίγα και απλά (κι όχι όλη την ώρα). Εμού -και πρώτα απ’ όλα- συμπεριλαμβανομένης.

(τη φωτό την βρήκα εδώ)