Όταν πεθαίνει κάποιος του τίθενται δύο ερωτήματα

Είδα μια ταινία (επιθυμίες στο παρά πέντε), είναι ανεβασμένοι στην πυραμίδα και λέει ο ένας ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι όταν πεθαίνει κάποιος, και για να περάσει στην αντίπερα όχθη, του γίνονται δύο ερωτήσεις. Η μία είναι: Χάρηκες τη ζωή σου; Και η δεύτερη: Έδωσες χαρά στους γύρω σου;

Σωστά, ολόσωστα τα ερωτήματα. Δεν θα πρόσθετα τίποτα, ΑΝ δεν είχαν την σήμερον τόσο πολύ παρανοηθεί (και τα δυο).

Χάρηκες τη ζωή σου; Σε ρωτάει κάποιος, κι εσύ σκέφτεσαι πόσες γυναίκες πήδηξες, τα πιώματα που έριξες, σε πόσα μπουζούκια πήγες, τι λογαριασμούς σ΄ αυτά έκανες…

Μα η ερώτηση αφορά καθαρά και μόνο την ευχαρίστηση που ο Λεωνίδας ένιωσε. Να πας στον θάνατό σου και να το χαρείς! Με απλά λόγια (για εμάς τους απλούς ανθρώπους) το πόσο αντρίκια τις δυσκολίες σου πέρασες. Και που θα έχει κι ως συνεπακόλουθο ότι αφού τις περάσεις θα ανυψωθείς, δεν θα σε στείλουν πάτωμα.

Έδωσες χαρά στους γύρω σου; Αυτό είναι το θεϊκό μέρος του θέματος…. Το ύψιστο! το απερίγραπτο! το πάνω απ’ όλα!

Η μάνα μου ευθύνεται για την ολοκλήρωσή μου. Η μάνα μου φταίει 1. που είμαι ψυχική (βλέπω πεντακάθαρα -φωτεινή ταμπέλα- αυτά που βλέπει το μέσα μου), και που η ίδια μού πρόσφερε αυτό το χάρισμα, επειδή στα παιδάτα μου… ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ! Δεν ασχολήθηκε μαζί μου, οπότε και δεν επιτάχυνε την «ωρίμανσή» μου. (Αυτό δε, το ότι με είχε κλασμένη μια ζωή, ήταν το μόνιμο παράπονό μου!!! μέχρι χθες….)

2. Για το πείσμα μου, που δεν σταμάτησα ποτέ να αναζητώ την αλήθεια, που δεν παραιτήθηκα ποτέ, που δεν ξεκουράστηκα ποτέ, που δεν με ξεγέλασα ποτέ, εκείνη ευθύνεται!!! Διότι τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστούμε αύριο την πληγή μας, τον παίρνουμε από τον άνθρωπο ο οποίος μάς την δημιούργησε!! Η μάνα μου, τη δική της πληγή (που η μάνα της την έδωσε) με αυτόν τον τρόπο την διαχειρίστηκε!!! Μια ζωή ένα γιατί την τρώει!!! Και γιατί, και γιατί, και γιατί σε μένα!!! Και ασταμάτητα, και αδιαλείπτως και χωρίς παραμυθιάσματα, και μέχρι σήμερα!!!

3. Και τη δύναμή μου από εκείνη την κληρονόμησα!! Να πω ότι μέχρι χθες πίστευα ότι μοιάζω στον μπαμπά μου, καθότι εκείνος ήταν ο ισχυρός, η μάνα μου έπραττε τις εντολές του. ΣΗΜΕΡΑ βλέπω ότι εκείνη ήταν το θεριό!!! Είδα τι ήρθε για να φέρει εις πέρας ρε φίλε!!! Κι όχι μόνο το έφερε, αλλά και αντέχει να το σηκώνει ρε φίλε, ακόμη μέχρι σήμερα!!! κοντεύει τα 70 και ακόμη το κουβαλά!! Απίστευτα πιο δυνατή από τον πατέρα μου εκείνη είναι, απλά δεν το γνώριζε/γνωρίζει!! κι ήταν ο λόγος που ακολουθούσε τον πατέρα μου από την ουρά, κι ήταν κι ο λόγος που και εμείς έτσι την βλέπαμε -παρότι ήταν ολοφάνερα δυνατή, και πανάξια, πιστεύαμε ότι ο πατέρας μου ήταν αξιότερος, επειδή η ίδια αυτό πίστευε!!

4. Ευθύνεται τέλος ΚΑΙ για το πρόβλημα που έχω με τα παιδιά. Οι ψυχολόγοι λένε ότι η γυναίκα που δεν αγαπήθηκε από τη μάνα της, δεν θέλει να κάνει παιδιά. Ισχύει, να προσθέσω κι απ’ την εμπειρία μου: Ο λόγος που δεν ήθελα να κάνω ποτέ παιδιά είναι γιατί δεν ήθελα να δημιουργήσω σε κάποιον ψυχολογικά (ίδια με τα δικά μου), επειδή δεν ήθελα να το έχω βάρος στη συνείδησή μου.

Τι κατάλαβα εσχάτως, ότι αυτό μου το πρόβλημα ήταν το μέσο -μέσω των παιδιών- που θα έφτανα να ολοκληρωθώ. (Και επαληθεύτηκε.)

Ποιος μου το έκανε ΟΛΟ αυτό;;;; Ακόμα και το μέσο με το οποίο θα το έφτανα, η μάνα μου μού το πρόσφερε!!!!! και με τι απλοχεριά ρε φίλε…

Πες, όχι πες, αν γνωρίζεις κάποιο σπουδαιότερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονέας στο παιδί του;

Η μάνα μου χαρά δεν μου πρόσφερε (με την έννοια που όλοι στο μυαλό μας την έχουμε) όμως μου έδωσε τα πάντα! Αυτή ευθύνεται για ό,τι εγώ είμαι! Αυτή μου πρόσφερε όλα μου τα εφόδια!

Αν την ρωτήσεις σήμερα που ζει «έδωσες χαρά στους γύρω σου», όχι θα σου πει.

Όταν πεθάνει θα ξέρει, και θα πάρει όλη την ικανοποίηση για τη χαρά που έδωσε.

Το ζητούμενο όμως είναι να την πάρουμε ΕΔΩ!!! Όταν πεθάνουμε, όλα χαρά θα είναι, ούτως ή άλλως, θέλουμε δεν θέλουμε!! όλα θα τα βλέπουμε, όλα τέλεια θα είναι!!

ΕΔΩ πρέπει να καταφέρουμε να δούμε. Εδώ έχει αξία.

(Γιατί εδώ ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος που θα το καταφέρει).

Τη φωτό την βρήκα εδώ (Αχέρωντας ποταμός).

Υ.Γ. Στη μάνα μου δεν έχω πει αυτά που τώρα βλέπω. Γιατί;

Γιατί θα την εξιλέωνα.

Κι αυτό είναι κακό γιατί 1. Θα την λύτρωνα κατά το ήμισυ. Που σημαίνει: μόνο γι’ αυτό που έπραξε κι όχι γι’ αυτό που επωμίστηκε. Και να προσθέσουμε ότι αυτό που εκείνη έπραξε ήταν αποτέλεσμα αυτού που έπαθε. Που αυτό σημαίνει ότι δεν διορθώνεται το βασικό πρόβλημα (η αρχή) αν διαφοροποιηθεί το αποτέλεσμα (αυτό που το αρχικό πρόβλημα έφερε).

(Που αυτό σημαίνει ΚΑΙ: ότι ακόμα κι αν αλλάξουν οι συνθήκες γύρω μας, αν δεν καταλάβουμε, θα εξακολουθούμε την ίδια κατάσταση να βλέπουμε.)

2. Τη λύτρωσή της σ’ εμένα θα την χρέωνε! Που αυτό θα σημαίνει και α) ότι δεν θα πάρει την αξία της για τον εαυτό της, αλλά και β) ότι δεν θα της είναι ποτέ αρκετή….. Η λύτρωση που εγώ θα της προσφέρω, αν δικαιωθεί για τα «λάθη» της, θα είναι πρόσκαιρη.. Θα νιώθει για λίγο καλά και μετά πάλι σκατά. Και όλο θα χρειάζεται ΕΜΕΝΑ για να της την ξαναδώσω!! Ο λόγος που είναι πρόσκαιρη είναι γιατί το βασικό πρόβλημα, το αρχικό, συνεχίζει ακάθεκτο, αλύτρωτο!

Όταν κάποιος λάβει βοήθεια από κάποιον, η οποία αυτή βοήθεια κάνει αυτόν που την έλαβε να ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ (κρέμεται από) αυτόν που του την πρόσφερε, δεν είναι πραγματική βοήθεια (με την έννοια κανείς δεν την χρειάζεται).

Στη μάνα μου είπα τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει για να γιατρευτεί από την πληγή που της δημιούργησε η μάνα της. Τη διαδρομή δηλαδή που ακολούθησα εγώ και λυτρώθηκα. Τη διαδρομή που έγραψα και μοιράστηκα, επειδή είναι κοινή, για όλους ίδια.

Ούτως ώστε 1. να διορθωθεί η ουσία και όχι το πάνω πάνω, αυτό που φαίνεται, και 2. για να πάρει ολάκερη την αξία της λύτρωσής του ο καθένας μας από/για τον εαυτό του.