Τι λείπει και δεν μπορεί να λειτουργήσει η Δημοκρατία

Ένα παιδί μπορεί να έχει άποψη; (και 2) Πρέπει να εισακούγεται;

Το 99% των ανθρώπων δεν επιλέγει σύμφωνα με τα γούστα του παιδιού του. Σοφά το κάνει, πάμε όμως να δούμε το γιατί. Με παράδειγμα:

Ένα παιδάκι δεν θέλει να πάει παιδικό σταθμό, προτιμάει να είναι με τη μαμά του (δίκιο έχει το παιδάκι). Η μαμά του ακολουθεί την επιθυμία του παιδιού και μένει σπίτι, δεν πάει για δουλειά.

Τι θα φάνε;

Όταν έρθει η ώρα του φαγητού το παιδάκι πάλι θα δηλώσει την επιθυμία του. Τότε η μαμά (έχοντας κι αυτή δίκιο) θα του πει «θα είχαμε να φάμε αν πήγαινα για δουλειά, αλλά επειδή δεν ήθελες δεν πήγα».

Το παιδάκι θα το δεχτεί; Ή θα το προσπεράσει σαν να μην τον αφορά, σαν να μην επρόκειτο για μία άλλη δική του επιθυμία που εισακούστηκε, και θα συνεχίσει να απαιτεί φαί;

Το παιδί δεν το νοιάζει πώς (με ποιον τρόπο) θα καταφέρει κάποιος να ικανοποιήσει τις ανάγκες του (πόσο δε μάλλον να το νοιάξει αν ο άλλος μπορεί, ή αν θέλει, ή κι αν γίνεται να ικανοποιηθούν). Για το παιδί είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι κάποιος θα του τις καλύπτει, και μάλιστα χωρίς τίποτα! (Το τίποτα δεν σημαίνει χωρίς αντάλλαγμα, αλλά ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ -σε όλα όσα τον αφορούν!)

Πριν προχωρήσουμε να πούμε ότι στην περίπτωση που ένας άνθρωπος μόνο θέλει, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να καλυφθούν οι προσωπικές του ανάγκες, και μάλιστα κάποιος άλλος, όχι ο ίδιος, να του τις καλύψει, αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ, πόσο δε μάλλον να εισακουστεί!

Οι περισσότεροι ενήλικες (πολύ σοφά), για να μάθουν τα παιδιά, τους «γκαρίζουν» «διατάζοντας»: μάζεψε τα ρούχα σου, φτιάξε το δωμάτιό του, διάβασε, πήγαινε ψώνισε κλπ. Ο λόγος που το κάνουν είναι για να προκαλέσουν τη συμμετοχή τους! Να μην ζητάνε μόνο, να προσφέρουν και κάτι. Το ερώτημα είναι… πιάνει;;; Ή.. πάντα θα πρέπει κάποιος να του λέει τι να κάνει και τι να μην κάνει; ΚΑΙ (από την άλλη) το παιδί θα τα βλέπει πάντα ως αγγαρείες! ότι κάνει σε κάποιον χάρη, ότι δεν είναι υποχρεωμένος;;;

Το να φορτώσεις έναν άνθρωπο με υποχρεώσεις δεν σημαίνει ότι θα τον κάνεις αυτεξούσιο! (Το αντίθετο συμβαίνει.) Κάτι λείπει.. Αυτό που θα έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο είναι..

Η ΕΥΘΥΝΗ!

Πολύ ωραία.. και πώς ΔΙΝΕΙΣ σε κάποιον την ευθύνη; (Εδώ είναι όλο το ζουμί!!!) Από τη στιγμή που ΑΝ ΘΕΛΕΙ κάποιος την παίρνει, και στις περισσότερες των περιπτώσεων ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, και απλά (απλούστατα) δεν την παίρνει. Ο τρόπος είναι απλός!! Απλούστατος!! Όποιος δεν έχει την ευθύνη δεν θα μπορεί να έχει άποψη! Και φυσικά ποτέ δεν θα εισακούγεται! Θα γίνεται ΠΑΝΤΑ αυτό που θέλει ο έχων την ευθύνη!

Αν εγώ κουβαλώ την ευθύνη, το δικό μου κέφι θα γίνεται, πάντα, σε κάθε περίπτωση. Και σκλαβάκια μου θα είναι αυτοί που δεν θέλουν να την έχουν και την έχουν δώσει σε μένα!

Να δεις τι ωραία, πόσο εύκολα, θα ΘΕΛΗΣΕΙ ο άλλος να την αναλάβει, όταν ποτέ δεν γίνεται το δικό του!!! Ο μόνος λόγος* για να θελήσει ένας άνθρωπος να πάρει την ευθύνη είναι όταν ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ να μην την έχει!

Μετά το παραμυθάκι, πάμε στο ζητούμενο. Δημοκρατία με ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ απλά δεν γίνεται!!

Ο λαός πρέπει να αποφασίζει, όχι με ψήφο για να διαλέγει εκπροσώπους! Ο λαός θα αποφασίζει ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ με δημοψήφισμα. Εξολοκλήρου ΔΙΚΗ ΤΟΥ η ευθύνη.

Αν ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να την πάρει, μπορεί, έχει το δικαίωμα, απλά δεν θα έχει άποψη! (Δεν τίθεται καν θέμα το να εισακουστεί.) Θα κάθεται και θα τρώει στη μάπα το αποτέλεσμα που θα φέρνουν οι εκπρόσωποί του, αυτοί στους οποίους έχει ΠΑΣΑΡΕΙ την ΕΥΘΥΝΗ της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ζωής! Και φυσικά αυτοί, οι εκπρόσωποι, έχουν κάθε δικαίωμα (και μέχρι ο λαός να θελήσει να αναλάβει) να πράττουν κατά τα κέφια τους!!!! Ό,τι τους ίδιους συμφέρει! Να κοιτούν μόνο το δικό τους όφελος! ΚΑΙ.. Αυτοί που θα τους κάνουν τα κέφια, τα σκλαβάκια τους, θα είναι (φυσικά) ο λαός..

* Υπάρχει και η μέση κατάσταση, του να μην χρειάζεται να ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ ο άνθρωπος για να την πάρει, και δη με μόνο λόγο ότι δεν τον συμφέρει! Όμως για να θέλει ο άνθρωπος να αναλάβει την ευθύνη χωρίς εξαναγκασμό και ανεξάρτητα από συμφέρον, πρέπει αναγκαστικά να είναι Άνθρωπος. Να έχει την αξία του.