άβολη πραγματικότητα γεμάτη από υλικούς παραδείσους ζητάνε πληρωμή με λίγη από την ζωή σου, πληρωμή με νούμερα που θα τα επιστρέψεις πριν έρθει η νύχτα στους κανόνες της λογικής, στους κανόνες που είναι φτιαγμένοι από θεούς και δαίμονες, κανόνες μιας απάνθρωπης καλουπωμένης καλοσύνης που πρέπει να πιστέψεις για να σωθείς από την αλήθεια σου.
Έλα που δεν ταιριάζει ο ήχος της ψυχής σου με τους κανόνες, έλα που ο παράδεισος σου είναι για την κοινή λογική η κόλαση και ξανά και ξανά ένα ψέμα θα έρθει που θα σε σκεπάσει.
Ψάχνεις το δίκαιο το βλέπεις μπροστά σου να στέκεται για μια στιγμή μα λίγο πριν το πιστέψεις εμφανίζεται ένας κανόνας και το θανατώνει με κάποια συνταγή κάποιου ειδικού.
Μια στιγμή ελευθερίας ψάχνεις μα λίγο πριν την νιώσεις εμφανίζεται μια φυλακή να σου κλέψει την τελευταία ανάσα δύναμης που σου έχει απομείνει και συ, να, ξανά γονατιστός παρακαλάς να σου ΄ρθει ένα ψέμα για να πιστέψεις μπας και λυτρωθείς από την αλήθεια σου, μπας και γίνεις και συ κανονικός με τους κανόνες, μπας και γίνεις σαν τους άλλους, σαν όλους τους ίδιους πιστούς του παραμυθιού.
Άλλη μια μέρα πέρασε, άλλη μια μέρα χαμένος μέσα στο πλήθος προσπαθώντας να βρεις εκείνο το όνειρο που ξέχασες αν ήταν δικό σου ή σου το επιβάλανε ή το είδες σε θεατρική παράσταση ή το αγόρασες με λίγο από το χρόνο της ζωής σου. Άλλη μια μέρα χαμένος μέσα στα ίδια σοκάκια ψάχνεις το δικό σου μονοπάτι, εκείνο το μονοπάτι που έχεις καιρό να δεις, εκείνο που αν θυμάμαι καλά βάλανε μια πινακίδα προσοχή κίνδυνος τρέλας και συ την πίστεψες και την άφησες να σε παρασύρει σε κάτι δρόμους φωτεινούς που με το πέρασμα του χρόνου σταμάτησες να χρησημοποιείς τα μάτια σου, σταμάτησες να ξεχωρίζεις την νύχτα από την μέρα, έπαψες να ξεχωρίζεις τα χρώματα, έβαλες αυτόματο πιλότο στην ζωή σου και κάνεις τους ίδιους κύκλους μιας ανούσιας διαδρομής.
Κουράστηκες να κάνεις τις ίδιες στάσεις, κουράστηκες να παρακαλάς ένα ψέμα να σε σώσει και θέλεις να βρεις την δύναμη να πιστέψεις στην δική σου αλήθεια μα φοβάσαι πως θα γίνεις κάποιος άλλος, κάποιος διαφορετικός από την κόπια της αποτυχημένης κανονικότητας, κάποιος άνθρωπος μονάχος, κάποιος αληθινός εαυτός που θα χωράς μέσα του για όλη σου την αιωνιότητα, κάποιος που θα μπορέσει να ζήσει στο πιο αληθινό του όνειρο.
Ναι, μια ανάσα ακόμη δύναμη και πάμε να χτίσουμε τον δικό μας παράδεισο αγάπη μου, φέρε το κλειδί και άσε τον φόβο μέσα στο ψέμα του, άσε την λογική για τους κανονικούς, χάρισε μου ένα πίνακα της ψυχής σου και γω θα σου φτιάξω μια τρέλα για να ζήσουμε μαζί αιώνια.............................................Σ΄αγαπώ......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου