Η απόλυτη ασημαντότητα

Ο γιατρός γνωρίζει το 4% του οργανισμού (έκλεψα το ποσοστό από τους αστροφυσικούς, οι οποίοι έχουν πλήρη άγνοια για το 96% του σύμπαντος), παρόλα αυτά θεωρεί ότι είναι θεός. Ότι μπορεί να επέμβει και/για να αλλάξει, φτιάξει, σταματήσει, αρχίσει την λειτουργία του.

Το ίδιο παράδοξο συμβαίνει και με τον άνθρωπο σε σχέση με τη ζωή. Όλοι μας γνωρίζουμε κατά το ίδιο ελάχιστο ποσοστό τι είναι ζωή και πώς δουλεύει. Παρόλα αυτά η πλειοψηφία θεωρεί ότι την έχει πιασμένη από τα μαλλιά.

Πάμε ξανά στον γιατρό. Στην περίπτωση που ο οργανισμός τον ξεμπροστιάσει, είτε με το να πεθάνει κάποιος που το είχε σίγουρο ότι μπορεί να σώσει, είτε με το να ζήσει κάποιος ενώ τον είχε του πεθαματού, δεν αναθεωρεί! Δεν θα σκεφτεί ότι είναι θράσος να θεωρεί εαυτόν θεό (ικανό να δώσει ή να πάρει ζωή), ενώ (ουσιαστικά) έχει πλήρη άγνοια περί αυτής.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο στην καθημερινότητα. Αν κάποιου του κάθονται οι καταστάσεις κατά πώς τις ορίζει, δεν του περνά από το μυαλό ότι η ζωή τον άφησε να του κάτσει η κατάσταση. Ότι αν εκείνη θελήσει, οποιαδήποτε στιγμή, θα κάνει ένα κρατς και θα του τα γκρεμίσει. Αλλά ακόμα και όταν βιώνει το κρατς δεν αναθεωρεί, συνεχίζει να πιστεύει ότι την έχει του χεριού του, και ότι για το κρατς ευθύνεται κάτι ή κάποιος, συγκεκριμένο, υπαρκτό όμως, όχι μια αφηρημένη έννοια, όπως είναι η ζωή.

Η μέγα γνώση είναι η εξής: Ο άνθρωπος που θα νιώσει την απόλυτη ασημαντότητά του, και την αποδεχτεί, γίνει φίλος με αυτήν, αυτομάτως θα νιώσει και την απόλυτη σημαντικότητά του.

Ένας κόκκος μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου είναι ένα τίποτα, την ίδια στιγμή όμως είναι και ολάκερη η έρημος! (Δεν βλέπει κανείς μας τους κόκκους χωριστά, μία υπέροχη, απίστευτη, ανεξέλεγκτη, μυστηριώδης, απέραντη έρημο βλέπουμε όλοι.)

Πιο εμφανές γίνεται με το παράδειγμα του κυττάρου. Φαντάσου ένα κύτταρο να θεωρεί ότι το ίδιο είναι υπεύθυνο για τη λειτουργία του οργανισμού. Να πιστεύει ότι αυτό δίνει την κατευθυντήρια γραμμή και ο οργανισμός την εκτελεί. (Δες και κάτι αστείο, το κύτταρο έχει εκ των προοιμίου μία λειτουργία, που σημαίνει ότι θα βγει ούτως ή άλλως το πρόγραμμά του. Αν αυτό νομίζει ότι το πρόγραμμα βγήκε επειδή το ίδιο το αποφάσισε, το επέλεξε, το εκτέλεσε, τι θα σκεφτόσουν για την αντίληψή του; Το ζητούμενο όμως δεν είναι αυτό.) Το κύτταρο στην προκειμένη περίπτωση είναι μόνο του! Την σημαντικότητά του την παίρνει μόνο από ό,τι το ίδιο παράγει, και είναι τόση/φτάνει έως, το αποτέλεσμα που το ίδιο μπορεί να φέρει. Αν από την άλλη το κύτταρο αντιληφθεί το μέγεθος του οργανισμού (όχι μόνο τα δισεκατομμύρια των κυττάρων που δουλεύουν για το αποτέλεσμα, αλλά -το κυριότερο- αν αντιληφθεί την απίστευτη δυναμική/δυνατότητα του οργανισμού, τα θαύματα που γίνονται, χωρίς την δική του έγκριση/απόφαση/συνέργεια) φυσικά θα νιώσει ένα τίποτα! Θα νιώσει ότι δεν έχει καμία αξία μπρος σε ό,τι συντελείται, αυτό το ανεξάρτητο και πέρα από το ίδιο. Την ίδια στιγμή όμως είναι μέρος αυτού του θαύματος! Που σημαίνει ότι χαίρει ολόκληρης της δυναμικής της αδιανόητης αυτής λειτουργία, κάθε ένα απειροελάχιστο μέρος αυτής.

Δεν έγραψα το κείμενο για να συλλάβουμε το ζητούμενο, να το αποδεχτούμε και να το εφαρμόσουμε. Είναι κάτι που δεν γίνεται. Το έγραψα γιατί (ήδη από καιρό, αλλά όσο πάει θα γίνεται σε μεγαλύτερο βαθμό) ο σκοπός της αφηρημένης αυτής έννοια που ονομάζουμε ζωή, είναι να αναδείξει την ασημαντότητα του ανθρώπου. Ο μόνος τρόπος είναι τα κρατς. Και δεν έχει να κάνει με ατυχία ή τιμωρία, είναι όλο αγάπη. Στοχεύει στο τελικό, να αντιληφθεί δηλαδή ο άνθρωπος την απόλυτη σημαντικότητά του, να γίνει μέρος του θαύματος. Προηγείται (δυστυχώς/ευτυχώς) η απόλυτη ασημαντότητα.