Κανόνας «κλειδί» για σχέσεις

(Ισχύει για όλες, γονέα-παιδιού, εργασιακές, ζευγαριού, σύλλογοι-ομάδες κλπ.)

Δικαίωμα λόγου έχει μόνο ο έχων/οι έχοντες εξολοκλήρου την ευθύνη.

Με όποιον έχεις αντίλογο ρώτα «ποιος από τους δυο μας θα την πληρώσει». Που σημαίνει ποιος θα κριθεί για το αποτέλεσμα (κατηγορηθεί ή επαινεθεί, αναλόγως την έκβαση), ποιος θα φταίει, ποιος θα πληρώσει το τίμημα. Αν το επιλέξει ο άλλος, θα γίνει το δικό του. (Μετά χαράς! Άραξε κι απόλαυσε.)

Οι σπουδαίοι πρόγονοί μας είχαν συγκεκριμένα ορίσει την Δημοκρατία. Δικαίωμα λόγου (ψήφου κλπ.) είχαν μόνο οι Πολίτες. Πολίτες νοούνταν μόνο οι Ελεύθεροι Έλληνες που συμμετείχαν στα κοινά. Το «συμμετέχω στα κοινά» δεν σήμαινε συνδικαλισμός ή βουλευτιλίκι. Αυτός που συμμετείχε στα κοινά δεν είχε το δικαίωμα να πει «δεν φταίω εγώ»!!!! Είχε την ευθύνη εξολοκλήρου.

Αυτοί που δεν ήταν πολίτες ήταν δούλοι, γυναίκες και παιδιά. Που σημαίνει αυτοί που εξαρτώνται και δεν φέρουν ευθύνη.

Δημοκρατικά παίρνονταν αποφάσεις μόνο μεταξύ υπευθύνων. Όχι ανεύθυνοι και υπεύθυνοι δημοκρατικά συναποφασίζουμε.

Δες και κάτι κρυφό, την υπευθυνότητα την ταύτιζαν με την ελευθερία… Παρότι δείχνει βαριά η ευθύνη κι ως εκ τούτου ουδόλως αρεστή/προτιμητέα, είναι αυτή που φέρνει την ελευθερία (την λες και αντίβαρο).

Υ.Γ. Η επαλήθευση των ισχυρισμών γίνεται πανεύκολα αν δεις τα αποτελέσματα του αντίθετου, που κυριαρχεί παντού σήμερα.