Γνώθι σ’ αυτόν

Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ότι τα έχουμε βρει με τα τυχόν προβλήματά μας, και ότι είμαστε μια χαρά. (Και μου ‘ρχεται στο νου του Σωκράτη: «τουλάχιστον εγώ το γνωρίζω».)

Έχω μία φίλη η οποία είναι πολύ κλειστή σαν άνθρωπος. Όταν την πρωτογνώρισα μού έβγαζε μία περίεργη αίσθηση (προς το αρνητικό). Στην πορεία είδα έναν άλλον άνθρωπο, με χιούμορ, καλή καρδιά, δοτική κλπ. Πιάσαμε συζήτηση για το κλείσιμό της και μου είπε ότι δεν θεωρεί σωστό να μην κοντρολάρεται, γιατί σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσει το χιούμορ της, μπορεί κάποιος να προσβληθεί ή και να πληγωθεί αν η ίδια πει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι. Έφερα επιχειρήματα προς την αντίθετη πλευρά και τότε μου ανέφερε ως παράδειγμα τη μητέρα της. Ότι δηλαδή εκείνη λέει ό,τι της κατέβει, χωρίς να υπολογίζει τα συναισθήματα των άλλων, και όταν η φίλη μου της πει αυτό που προκαλεί, εκείνη (η μαμά της) απαντά «έτσι είμαι εγώ»! (το έτσι είμαι εγώ, σημαίνει ότι γνωρίζει τον εαυτό της η μάνα, τον έχει αποδεχτεί και είναι μία χαρά!)

Η φίλη μου όντας πεπεισμένη ότι αυτό που κάνει η μάνα της είναι λάθος, έχει αποφασίσει ότι η ίδια δεν πρέπει να το κάνει, και θεωρεί ότι έτσι κάνει το σωστό, καθώς επίσης θεωρεί ότι ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ! επειδή ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ τον εαυτό της - προς το σωστό...

Τέλος, η φίλη μου (ακριβώς όπως και η μαμά της) πιστεύει ότι γνωρίζει τον εαυτό της, ότι τα έχει βρει, και είναι μια χαρά.

Πάμε σε κάποια συμπεράσματα (τα εμφανή τα προσπερνάω): Η προβληματική συμπεριφορά δεν σταματάει επεμβαίνοντας (διορθώνοντας) το σύμπτωμα, αλλά την αιτία που την προκαλεί. Με παράδειγμα τη μαμά. Ο λόγος που είναι σκληρή (με την έννοια της απαίτησης) ως προς τους άλλους, είναι επειδή το ίδιο σκληρή και απαιτητική είναι με τον εαυτό της. Αν δεν σταματήσει να το κάνει στον εαυτό της, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, δεν υπάρχει καμία περίπτωση, να σταματήσει να το κάνει και στους άλλους. Ένας άλλος λόγος που το προκαλεί είναι η θυσία. Όταν ο άνθρωπος νιώθει ότι έχει θυσιαστεί. Οπότε ποια είναι η εμφανέστατη λύση για τη διόρθωση του προβλήματος; να πάψει ο άνθρωπος να θυσιάζεται.

Θεωρητικά ως λύση είναι πολύ απλή (και τη δίνουμε και με μεγάλη ευκολία ως συμβουλή). Ο λόγος που γι’ αυτόν που το κάνει δείχνει αδιανόητο είναι: Δεν μπορεί να πάψει να το κάνει διότι αν ΔΕΝ το κάνει…. ΚΡΙΝΕΤΑΙ!

Έχει απόλυτα να κάνει με την αξία μας, την αξία που έχει ο εαυτός μας στα μάτια μας.

Για το θέμα της αξίας έχω καταναλώσει τόνους φαιά ουσίας. Από ποιον κρινόμαστε, με ποιο μέτρο σύγκρισης, ποιος μπορεί να ορίσει την αξία ενός ατόμου κλπ.

Βρήκα το εξής: Αυτό που φοβόμαστε στον εαυτό μας - και είναι ο λόγος που τον «τιθασεύουμε» - κάποιος μάς το όρισε ΚΑΙ δεν βλέπουμε τίποτα άλλο πέραν αυτού. Πχ εγώ είμαι αφηρημένη. Η μάνα μου πίστευε ότι αν παραμείνω αφηρημένη (αν δεν αλλάξω) δεν θα είμαι ικανή να αντεπεξέλθω σε υποχρεώσεις. Εγώ αυτομάτως αποφάσισα ότι δεν θέλω να αποκτήσω ποτέ υποχρεώσεις, διότι με τον χαρακτήρα που έχω δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω! Και «ΕΠΕΛΕΞΑ» να ζω ελεύθερη για να ΜΠΟΡΩ να είμαι ο εαυτός μου!! (Να σημειώσουμε ότι τότε ζούσα σε απόλυτη αρμονία με τον εαυτό μου! Και φυσικά πίστευα ότι τον ήξερα, απόλυτα και ολοκληρωτικά!) Ήρθε όμως η ώρα η καλή και μου μπαστακώθηκαν (με το έτσι θέλω) υποχρεώσεις. Τότε αυτομάτως τι συνέβη; Ήμουν σίγουρη (αδιαμφισβήτητα) ότι δεν είμαι ικανή με τον χαρακτήρα που έχω να αντεπεξέλθω, οπότε (λογικά!!) τι έκανα; Δεν με άφηνα να είμαι αφηρημένη!

Που ουσιαστικά σημαίνει ότι φοβόμουν τον εαυτό μου, δεν τον εμπιστευόμουν και είναι ο λόγος που δεν τον άφηνα να είναι ό,τι είναι (λουριά)! Φυσικά και τότε πίστευα ότι ΞΕΡΩ τον εαυτό μου (επειδή τον ήξερα δεν με άφηνα!) Τι ήξερα για τον εαυτό μου όμως; Αυτό που είπε η μάνα μου.. ΚΑΙ δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέραν αυτού.

Πάμε να δούμε γιατί είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί. Αν καταλάβω ότι η ανισορροπία μου προκαλείται από το ότι δεν με αφήνω χωρίς λουριά, και αποφασίσω να με αφήσω, τότε τι θα συμβεί; Θα συμβεί αυτό ακριβώς που έλεγε η μάνα μου! ΘΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΕΙ! Θα βγει δηλαδή αληθινό ότι όντας αφηρημένη δεν θα κάνω τίποτα σωστά! (Να και η αξία, που θα τη χάσω, ενώ την είχα όταν με ήλεγχα, έκανα τότε τα πράγματα σωστά…)

Αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα είναι ότι ο εαυτός τα κάνει μαντάρα επειδή ακριβώς θέλουμε να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Για αρχή θα το συνδέσω με τον πόνο. Ο πόνος δεν φεύγει από/με την τιθάσευση, αλλά... όταν ξεθυμάνει.

Το επόμενο είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζεις με βεβαιότητα αν αποφασίσεις να σε αφήσεις, ότι θα επιβεβαιωθεί αυτός που έδωσε την άποψή σου για τον εαυτό σου. Αυτό όμως είναι ενδιάμεσο στάδιο!

Και το τρίτο είναι ο τρόπος που θα το χειριστείς. Τρεις είναι οι λάθος τρόποι, που κατά κόρον χρησιμοποιούμε. Ο ένας είναι να προσπαθείς να αλλάξεις αυτό που νιώθεις, πείθοντάς σε με επιχειρήματα. Με παράδειγμα: Αυτό που νιώθω είναι ότι είμαι ανάξια επειδή είμαι αφηρημένη, και μου λέω δεν είσαι ανάξια, έχεις τόσα άλλα καλά, και τα απαριθμώ. Ο άλλος είναι να το αποδεχτείς. Με παράδειγμα: Είμαι αφηρημένη, δεν μου αρέσει, αλλά τι να κάνω έτσι γεννήθηκα, πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Κι ο τρίτος είναι να το ξεχάσεις. Που σημαίνει να βρω διεξόδους που θα αποσπούν το νου μου για να σταματήσουν να έρχονται αυτές οι σκέψεις, όπως πχ γυμναστήριο, δραστηριότητες, εργασιομανία κλπ.

Και οι τρεις αυτές μέθοδοι ΘΡΕΦΟΥΝ το πρόβλημα.

Ο τρόπος για να εξασθενίσει/ξεθυμάνει (είναι το αντίθετο των τριών αυτών τρόπων): Γνωρίζω το πρόβλημα επ’ ακριβώς, και δεν του δίνω έκταση. Ούτε επεξηγήσεις κοιτώ να βρω, ούτε να μην θέλω να το έχω, ούτε να θέλω να το ξεχάσω. (Πρωτεύον είναι να γνωρίζεις επ’ ακριβώς. Χωρίς γνώση, θα κάνεις το τρία.)