Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Χαμένη μάχη. Κακώς δόθηκε;

Πώς ξεκίνησε η κατάληψη στο Κερατσίνι.

Εκείνη την εποχή γυρνούσαν διάφορα μέιλς που ενημέρωναν για ανθρώπους που χρήζουν βοήθειας (είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και φάρμακα). Έλαβα ανάλογο που αφορούσε σε μία οικογένεια στο Κερατσίνι. Ενημέρωσα τους συναγωνιστές μου, μαζέψαμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και τα πήγαμε με την Μάρω.

Με τις ελεημοσύνες ποτέ δεν τα πήγαινα καλά (δεν συμφέρει/βοηθά ούτε αυτόν που την λαμβάνει, αλλά ούτε κι εκείνον που την κάνει), γι’ αυτό, όταν βρισκόμασταν στον σπίτι -ήταν και κάποιοι άλλοι φίλοι της οικογενείας εκεί-, τους είπαμε τρόπους για να καταφέρουν να τα βάλουν πέρα, τώρα που δεν έχουν δουλειά. Αρχικά τους είπαμε τρόπους αντίστασης για να μην τους κόψουν το νερό και το ρεύμα (ό,τι είχαμε εμείς ΗΔΗ κάνει), μετά αναφερθήκαμε στις ανταλλαγές, που εμείς οι ίδιες κάνουμε -και είναι ο λόγος που δεν μας έλειπε τίποτα-, και γενικά αναφέραμε ό,τι αγωνιστικό κάνουμε -και είναι ο λόγος που δεν πάσχουμε επειδή δεν έχουμε χρήματα, όπως πχ το λιομάζωμα στο Ελληνικό, τρόπος για να έχουμε λάδι κλπ.-, επιπλέον τους αναφέραμε και τρόπους που ΑΛΛΟΙ έχουν εφαρμόσει και έχουν καταφέρει να μην πάσχουν από την φτώχεια. Πχ, τους αναφέραμε τον Κωνσταντίνο (ο άλλος άνθρωπος) που μαγειρεύει σε πλατείες (να σημειώσω ότι ο Κωνσταντίνος ήρθε την πρώτη ημέρα που αρχίσαμε το μαγειρειό στην πλατεία για συμπαράσταση, μαγείρεψε εκείνος το πρώτο μας φαγητό). Τους είπαμε αν το αρχίσετε, εσείς οι δύο-τρεις οικογένειες που γνωρίζεστε, θα συμμετάσχει σιγά-σιγά όλη η γειτονιά, όλοι θα φέρνουν από κάτι, θα υπάρχει για όλους καθημερινά φαγητό κλπ. Τέλος, είπαμε ότι μπορείτε να κάνετε και κατάληψη σ’ ένα χωράφι του δήμου, για να φυτεύεται λαχανοειδή για τροφή (κάτι που εμείς ήδη κάναμε).

Για ό,τι τους είπαμε, ακούγαμε συνεχώς ένα «δεν γίνεται». Δεν υπάρχει, μας έλεγαν, περίπτωση να συμβάλει κανένας, δεν ξέρετε τι γειτονιά είναι η δική μας, ο καθένας είναι για την πάρτη του, δεν βοηθά κανείς κανέναν, ακόμα κι αυτός που έχει πρόβλημα (και τους ξέρουμε όλους, επειδή πάνε στο συσσίτιο της εκκλησίας), δεν θα έρθει για να συμμετάσχει, δεν υπάρχει περίπτωση δε, να μας επιτρέψουν να καταλάβουμε το οικόπεδο του δήμου, δεν θα προλάβουμε καν να φυτέψουμε κλπ. (Περιττό να μακρηγορήσω, ΟΛΟΙ, για ΟΛΕΣ τις γειτονιές τα ίδια θα σου πουν.)

Δεν ήταν αυτό το «δεν γίνεται» που μου τσίτωσε το νευρικό και με οδήγησε στο διάβημα. Μάλλον, δεν ήταν μόνο αυτό…

Μιλούσα πολύ καιρό με φίλους/συναγωνιστές για κατάληψη δημοσίου χώρου. Όλο το φέρναμε από δω, όλο κάτι προέκυπτε, έμενε στα λόγια. Αφού επέστρεψα από το Κερατσίνι, με τα νεύρα στο θεό από τα «δεν γίνεται», μου αναφέρει μία φίλη συναγωνίστρια ότι σχεδιάζεται κατάληψη για φύτεμα σ’ ένα δημόσιο χώρο στη Νίκαια. Πέταξα από την χαρά μου, μου ‘φύγαν και τα νεύρα, ξέχασα και τους «δεν γίνεται». Τι σου είναι οι συγκυρίες, σκέφτηκα… ΠΡΙΝ προλάβω να χαρώ, μου λέει, θα έχουμε και τον σύριζα για στήριξη! (πριν γίνει κυβέρνηση ο καπελωτής, το 2012 συνέβησαν αυτά που εξιστορώ, τότε που ο σύριζα ήταν «ένα με τον λαό» και μιλούσε για άμεσες δημοκρατίες.) Ποιον σύριζα ρε κοπελιά της λέω, κόμματα θα βάλουμε στον αγώνα; Ρε συ ούτε κι εγώ τους θέλω, λέει, αλλά αν έχουμε αυτούς για πλάτες, δεν θα έρθουν οι μπάτσοι για να μας διαλύσουν την κατάληψη....

Δεν θα ασχοληθώ άλλο με την συζήτηση, θα πω μόνο ότι ήταν ο καταλύτης για να πάρω την απόφαση. Γιατί; Αφού τέλεψε (η συζήτηση) κι εγώ ήμουν έτοιμη για το εγκεφαλικό, με ρώτησα: Ποιος φταίει κοπελιά για το εγκεφαλικό σου, η φίλη σου ή οι «δεν γίνεται»; ΕΣΥ, ΕΣΥ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!!! Γιατί περιμένεις κάποιον να το αρχίσει;

Όπερ και εγένετο.

Ας πάμε όμως στο ζητούμενο (που αφορά στον τίτλο).

Ο,ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ ΠΗΓΕ ΑΠΑΤΟ. Για όσο αγώνα δώσαμε πήραμε πίσω τ’ αρχίδια μας. Και δεν εννοώ φυσικά ότι δεν γίναμε σύμβολα/ήρωες, αλλά ότι επαληθεύτηκαν στο επακριβώς τα λόγια των «δεν γίνεται» (όσον αφορά τους κατοίκους της περιοχής).

Εμείς πήγαμε να εφαρμόσουμε όλα όσα μπορούν να κάνουν για να μην χρειάζονται χρήματα για να ζήσουν (ώστε να φύγουν από το τέλμα, ώστε να έχουν δύναμη να πολεμήσουν) και οι περίοικοι δεν είδαν απολύτως τίποτα (αντιγράφω από άλλο κείμενο: Στραβώνεσαι σημαίνει βλέπεις επιλεκτικά και μόνο όσα δεν σε αφήνουν να βγεις από εκεί, δηλ. βλέπεις: δεν γίνεται να φύγουν τα προβλήματα, δεν γίνεται να φύγουν αυτοί που σε επιβαρύνουν, δεν γίνεται να έχεις αυτά που θέλεις για να είσαι καλά, δεν θα ξασπρίσει ποτέ η μαυρίλα της ζωής, δεν θα αλλάξουν ποτέ οι άθλιες συνθήκες, κι αφού δεν αλλάζουν όλα αυτά, εσύ δεν θα μπορέσεις να αναπνεύσεις ξανά. Τέλος. Δεν υπάρχει λύση ούτε γιατρειά.)

Ερωτώ: Έπρεπε να τον κάνουμε αυτόν τον αγώνα ή δεν έπρεπε; Ήταν αχρείαστος/τσάμπα κόπος/μάταιος, ο συγκεκριμένος αγώνας; Ήταν λάθος η επιλογή του; Καλώς ή κακώς τον δώσαμε;

Να αναφέρω ότι εκτός από εμένα και την Μάρω, η Ευρυάνθη και η Μαντώ αρχίσαμε το διάβημα. Εμείς οι 4 γυναίκες λειτουργήσαμε την αυτοδιαχείριση/κοινωνική κουζίνα/κατάληψη στο Κερατσίνι. Με την ηθική βοήθεια (αλλά και κάποιων έμπρακτη) συναγωνιστών (Νίκος, Κυριακή, Ιορδάνης, Νίκος, Ράνια, Λίνα, Ηλίας, Κώστας κα). Επίσης να αναφέρω (υπάρχει λόγος που τα αναφέρω, και δεν είναι ο εμφανής), ότι στα μισά μείναμε οι δυο μας, εγώ και η Ευρυάνθη. Μείναμε οι δυο μας μέσα στο καλοκαίρι, που χρειάζονταν πολύ φροντίδα τα φυτά και κυρίως πολύ πότισμα. Η δε Ευρυάνθη ήταν κουλή (πρόβλημα υγείας, δεν αφορά το ζήτημα), κι εγώ κουτσή (έπαθα μηνίσκο εκεί, στο χωραφάκι). Επειδή δεν μας έδιναν νερό, ούτε από το φροντιστήριο, ούτε από το σχολείο απέναντι, ούτε κάποιος γείτονας (λεπτομέρειες στα κείμενα που ακολουθούν), κουβαλούσαμε με βάρδιες (μία μέρα η μία, την άλλη η άλλη) νερό με μπιτόνια (η μία κουλή κι άλλη κουτσή) από το σπίτι μας, για να ποτίζουμε το χωραφάκι, που το κάναμε για την γειτονιά, για να έχουν αυτάρκεια οι κάτοικοί της την περίοδο αυτή της κρίσης.

(Ο λόγος που τα αναφέρω -όχι για να μαζί κλάψουμε:) ΠΟΤΕ πρέπει να σταματάς έναν αγώνα; (και συμπληρωματικά: που το μέσα σου σού όρισε/ανάγκασε να δώσεις; )

Απάντηση: Όταν τα «δεν θέλω», «δεν μπορώ», «δεν αντέχω», πάψουν να είναι υπεύθυνα για την επιλογή σου. Όταν ΔΕΝ αυτά την ορίζουν.

Αυτό σημαίνει να υπερβείς!!

Χρησιμοποιούμε κάτι βαρύγδουπες λέξεις εμείς οι άνθρωποι, για να περιγράψουμε κάτι απλό.. Σου λέει ο άλλος «πρέπει να υπερβείς εαυτόν» και φαντάζεσαι ότι είναι κάτι τόσο ανυπέρβλητο που σίγουρα δεν αφορά τους ανθρώπους, αλλά μόνο ήρωες και αγίους. Κι όμως αδελφέ μου, είναι τόσο απλό αυτό που καλείσαι να κάνεις σήμερα, και είναι κάτι που Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, όσο χρόνων και να είναι, αφού ζει, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ:

Αυτό που καθόλου δεν θες, αν το κάνεις, θα πάψεις να μην το θες. Αυτό σημαίνει το έχεις υπερβεί.

Αν αυτό που καθόλου δεν μπορείς, αν το κάνεις, θα πάψεις να μην το μπορείς. Αυτό σημαίνει το έχεις υπερβεί.

Αυτό που καθόλου δεν αντέχεις, αν το κάνεις, θα πάψεις να μην το αντέχεις. Αυτό σημαίνει το έχεις υπερβεί.

Τουλάχιστον η μετάφραση είναι πολύ απλή (δεν μπορείς να πεις), το κομματάκι δύσκολο βρίσκεται στην εφαρμογή.

Μεταφέρω αυτούσιο από άλλο κείμενο: «να πω δυστυχώς; Με μεγάλη βεβαιότητα θα πω ευτυχώς) ο δύσκολος.»

Και -ευλόγως- ερωτώ, γιατί να χρειάζεται να φάω τα συκώτια μου, να φτύσω το γάλα που θήλασα, να σκίσω τις σάρκες μου, για να καταλάβω, ώστε να μπορέσω, με την σύμφωνη γνώμη μου (χωρίς να βαρυγκωμώ δηλ.) να φέρω το αποτέλεσμά μου;

Κι αυτή η απάντηση είναι εξίσου απλή: Αν νικήσω όλα μου τα «δεν θέλω», «δεν μπορώ», «δεν αντέχω», αν έχω φάει τα λυσσακά μου για να τα νικήσω….. ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΚΛΑΣΕΙ ΜΕΤΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ!!!!!!

Τι θα σε φοβίσει μετά βρε φίλε μου, τι θα σε βάλει κάτω, αν έχεις νικήσει τον φοβερότερο αντίπαλο ΟΛΩΝ, τον εαυτό σου;

Υ.Γ.1 Την φωτό την έβγαλα εγώ και τα γραφόμενα στην ταμπέλα τα έχω γράψει εγώ, αυτό σημαίνει εν λευκώ/ελεύθερη η χρήση της.

Υ.Γ.2 Κείμενα που αφορούν στο διάβημα στο Κερατσίνι. Έχω το καθένα από διαφορετικό μπλογκ για να τιμήσω τους φίλους συναγωνιστές μου μπλόκερς (δεν έχω μόνο από το Ramnousia -μάλλον, δυστυχώς, έκλεισε). Επειδή αν δεν υπήρχαν οι μπλόγκερς δεν θα υπήρχε και αγώνας. (Δεν θα διέφερα δηλ. σε τίποτα από την Λουκά.)