(και με τη σύμφωνη γνώμη της πιο προωθημένης επιστήμης) να ευχηθώ "καλή μας μόλυνση"!

Μην περιμένεις από εμένα ευχές που συναντάς και σε τυποποιημένες εορταστικές καρτούλες. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν οι καρτούλες, που μπορεί να είναι και μικρά αισθητικά κομψοτεχνήματα.

Απεχθάνομαι όμως τα πρωτόκολλα συγκεκριμένων ημερών (και τα πρωτόκολλα γενικώς!), τα λόγια που ομοιάζουν με στρουθοκαμηλισμούς απέναντι στην επέλαση των αγριμιών, τις ευχές που παραμένουν αδρανείς μπροστά στις ανάγκες των καιρών για πράξη ή έστω ανάληψη ευθύνης του κάθε εμπλεκόμενου εαυτού στα διαστροφικά παιχνίδια του χρόνου που φεύγει και του νέου που έρχεται σε μορφή κόπιας του απερχόμενου.

για τους ανθρώπους που πλήττονται από τις εποχές αυτές..

(του καλού μου φίλου Ένοικου ανάμεσα στους κόσμους, στο "Ενάντια στην επιπεδούπολη")

"Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εποχή μας...προτιμά την εικόνα από το πράγμα, το αντίγραφο απ'το πρωτότυπο, την αναπαράσταση απ'την πραγματικότητα, το φαινόμενο απ'το είναι... Το ιερό για την εποχή μας είναι η πλάνη, το δε ανίερο είναι η αλήθεια. Για να το πούμε πιο καλά, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και μεγαλώνει η πλάνη, έτσι ώστε το αποκορύφωμα της πλάνης είναι γι'αυτήν και το αποκορύφωμα του ιερού"
Λούντβιχ Φόιερμπαχ, 1804-1872, πρόλογος στη δεύτερη έκδοση του περίφημου έργου του "Η ουσία του χριστιανισμού".

Βρισκόμαστε, εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, γραπωμένοι από τα πλοκάμια εποχών παγκόσμιας εξαπάτησης. Απροκάλυπτα στυγνής. Εποχές που όπως έλεγε το 1948 και ο Τζωρτζ Όργουελ "το να λες την αλήθεια αποτελεί επαναστατική πράξη". Εποχές όπου η ωμή, κτηνώδης, σαρωτική πολυεθνική εκμετάλλευση έχει λάβει πρωτοφανώς ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ξευτυλίζοντας κάθε θεσμικό ελεγκτικό μηχανισμό προς όφελος της σωματικής και ψυχικής υγείας και των υλικών συμφερόντων των ανθρώπινων πληθυσμών.

Βουρ, για να το Δίκαιο δικαιωθεί

Μιλούσα με μια φίλη, της έλεγα ότι είναι άδικο αυτός που αγωνίστηκε, αυτός που πολεμά το σύστημα, αυτός που προσπαθεί για να αντιγυρίσει η κατάσταση, ο δίκαιος, ο ηθικός, αυτός να βάλλεται, αυτός να τρώει όλη την πούτσα. Και ανέφερα το κλασικό πλέον παράδειγμα της Μάρως (που παραιτήθηκε από δασκάλα). Γιατί να είναι αυτή που κουράζεται, αυτή που υπομένει, κι οι γονυπετείς συντηρούντες της σαθρότητας να ζουν σαν να μην τρέχει κάστανο;

Λέμε ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύ δύσκολες…

Υπάρχει ένας τρόπος να μην είναι. Οποιαδήποτε μορφή σχέσης, οποιουδήποτε χαρακτήρα, ηλικίας κλπ.

Ο ένας να κοιτάει τον άλλον! Αν ο καθένας μας κοιτούσε πώς να ευχαριστήσει τον άλλον, μέλημα του καθενός να ήταν η ευτυχία του άλλου, οι σχέσεις θα κρατιόνταν και πανεύκολα και τέλειες.

Ο κάφρος καλά κρατεί

Τελευταία ανακάλυψα ότι ο κάφρος δεν αλλάζει με την επεξήγηση. Ίσα ίσα που όσο του πετάς στα μούτρα το σωστό τόσο θα μάχεται να υπερασπιστεί την παπαριά του, κι όσο μάχεται να την υπερασπιστεί τόσο θα στεριώνει μέσα του, τόσο περισσότερο «καλά θα κρατεί».

Ακόμα πιο τελευταία ανακάλυψα κάτι επιπρόσθετο. Ο κάφρος καλά κρατεί λόγω της ανοχής/ανεκτικότητας των σωστών ανθρώπων! Για να έμενε μόνο με τους ίδιους του!

ΠΑΣΧΟΥΝ οι άνθρωποι που πράττουν λάθος. Όχι από τύψεις αλλά από το κενό που τους δημιουργείται.

Σίγουρα μπορούμε και καλύτερα

Αυτό αποδεικνύει ότι μπορούμε να είμαστε καλά μόνο όταν όλα είναι ρόδινα.

Σίγουρα μπορούμε και καλύτερα.

Αν όλος μου ο αγώνας έγκειται στο να ξαναέρθει το ρόδινο στη ζωή μου, ώστε/για να μπορέσω να γίνω πάλι καλά, δεν θα πω ότι είναι μάταιη ή άνιση μάχη. Θα πω ότι ακόμα κι αν την κερδίσω εγώ θα έχω χάσει.

ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΑ..

ένα κείμενο αφιερωμένο σ΄αυτούς που ζούνε στις κορυφές του κόσμου...

Κάθησα στο παγκάκι της μικρής πλατείας και την άραξα. Τέντωσα τα πόδια και κοίταξα ψηλά αυτό τον χειμωνιάτικο ουρανό και χαμογέλασα. Οι κόποι μιας ζωής που είχαν στόχο να μην φτάσω πουθενα ένοιωθαν επί τέλους δικαιωμένοι. Δεν με μπορείτε να με εκβιάσετε. Ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί, αυτό μου είχε δώσει σαν συμβουλή κι ευχή. Να φέρεις τη ζωή σου έτσι ώστε να μην μπορεί να σε εκβιάσει κανείς...

Αυτές τις "άγιες ημέρες" που έρχονται μίλα μου για άλλα πράγματα...

Μη μου μιλάς για ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων, μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο που τρέφεται με την αιθαλομίχλη πάνω από τις πόλεις θυτών και θυμάτων. Για να μην τραφεί με ξέψυχους από την ανάσα του ανθρώπους.
Mη μου μιλάς για ευτυχία! Μη μου μιλάς για χαμόγελα!

Δεν λείπει η γνώση, λείπει η κρίση

Αν πας κόντρα στο σύστημα θα σου επιτεθεί χρησιμοποιώντας άπειρα επιχειρήματα για να φανείς εσύ ο φταίχτης, για να σταματήσεις να αντιδράς, για να κερδίσουν (φυσικά). Αν σε πείσουν, σταματάς τη διαδικασία της σκέψης. Αν δεν σε πείσουν, αναγκαστικά, θα πρέπει να βρεις ισάριθμα αντεπιχειρήματα για να συνεχίσεις να τους παλεύεις, για να τους κερδίσεις (φυσικά). Ψάχνοντας για επιχειρήματα σκέφτεσαι. Διαμέσου της σκέψη αποκτάται η κρίση. 

Η κρίση είναι άσχετη με την γνώση. Η διαφορά τους βρίσκεται στο «μαθαίνω» και το «σκέπτομαι».

Η κρίση έχει να κάνει με το να μπορείς να διακρίνεις το σωστό από το λάθος, να αντιληφθείς αν κάτι ουσιαστικά σε ωφελεί, να προκαταβολικά δεις τα σε βάθος χρόνου αποτελέσματα κλπ.

Ποια είναι η λύση, τι μπορούμε να κάνουμε

Μιλούσα με έναν φίλο, είχε πάρει εξοπλισμό για την δουλειά του με δάνειο από την τράπεζα. Ενώ του έμενε ένα μικρό υπόλοιπο (ολόκληρο σχεδόν το ποσό το είχε αποπληρώσει), ήρθε η  στιγμή που δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις δόσεις. Του έγινε κατάσχεση του εξοπλισμού και η τράπεζα του ζητάει και επιπλέον χρήματα! Έχει το θράσος να του ζητάει την αποπληρωμή του δανείου + τους τόκους, κι ενώ δεν έχει καν στην κατοχή του τον εξοπλισμό κι ενώ με τα λεφτά που έχει ήδη δώσει θα είχε αγοράσει από μόνος του δύο.