Η βάναυση έκφραση οργής
κατά τού χρεωκοπημένου Συστήματος
από την «κενή γενιά» τού Punk Rock
Έγραψε η: Φυλακτού Ευγενία
I am an anti-Christ,
I am an anarchist, don't know what I want,
but I know how to get it
Sex Pistols, «Anarchy in the UK»
I am an anarchist, don't know what I want,
but I know how to get it
Sex Pistols, «Anarchy in the UK»
Νέα Υόρκη, 1975: Μια πόλη στα πρόθυρα τής χρεωκοπίας. Τίποτα δεν είναι ευχάριστο.
Λονδίνο, 1975: Ούτε εδώ είναι καλύτερα. Και οι δυο πόλεις έχουν χάσει το δρόμο τους.
Για μια ομάδα μουσικών και φανς, και το rock έχασε το δρόμο του. Το punk ήταν ένας διάλογος ανάμεσα σε δυο πόλεις. Το Λονδίνο έμαθε από τη στάση και το στυλ των νεοϋρκέζων, όπως η Patti Smith κι εμπνεύστηκε από τους μινιμαλιστικούς ήχους των Ramones. Τα συγκροτήματα τού Λονδίνου, όπως οι Sex Pistols και οι Clash, δημιούργησαν το punk rock, που ήταν αποκλειστικά βρετανικό. Τραγουδούσαν στο Λονδίνο τους, με την ιδιαίτερη φωνή τους, για πράγματα που ήξεραν, στη γλώσσα τού δρόμου κι έδιναν την αίσθηση, ότι ήταν ειλικρινείς, γεμάτοι πάθος.Τα συγκροτήματα τού Λονδίνου ήταν νεότερα, είχαν λιγότερο καλλιτεχνικό και πολιτικό υπόβαθρο, αλλά είχαν περισσότερη ταξική οργή. Οι punks τής Νέας Υόρκης ήταν μποέμηδες ή ήθελαν να γίνουν. Οι punks τού Λονδίνου ήταν χούλιγκαν ή ήθελαν να γίνουν. O Strummer των Clash ήταν αριστεριστής, ενώ ο Johnny Rotten των Sex Pistols ένιωθε οργή για το Σύστημα και δέν ήταν με κανέναν.
Οι Sex Pistols πήραν τα τραγούδια τους και ξεκίνησαν μια αποστολή καταστροφής σ’ ολόκληρη τη Βρετανία.
«Όταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ των Ramones,
ήταν σα να έβαλα το δάχτυλο σε πρίζα και με χτύπησε το ρεύμα!».
Jon Savage, συγγραφέας rock
ήταν σα να έβαλα το δάχτυλο σε πρίζα και με χτύπησε το ρεύμα!».
Jon Savage, συγγραφέας rock
Το καλοκαίρι τού 1974, τέσσερις άσημοι απ’ το Queens, άρχισαν να παίζουν σ’ ένα νέο κλαμπ, στην ανατολική Νέα Υόρκη. Το κλαμπ λεγόταν «CBGB» και το συγκρότημα Ramones.
«Την πρώτη φορά, που άκουσα τους Ramones να παίζουν,
έπαιξαν 16 τραγούδια σε 12 λεπτά ή 12 τραγούδια σε 16 λεπτά».
Bob Gruen, φωτογράφος
έπαιξαν 16 τραγούδια σε 12 λεπτά ή 12 τραγούδια σε 16 λεπτά».
Bob Gruen, φωτογράφος
«Δεν θέλαμε να κάνουμε
το κοινό να βαρεθεί. Θέλαμε να βγούμε, να παίξουμε και να φύγουμε. Είχαν τη ζωή τους, δεν θέλαμε να σπαταλήσουμε το χρόνο τους! Θέλαμε να παίξουμε και να φύγουμε». Tommy Erdelyi, «The Ramones» |
«Ήταν αστείο, αλλά έξυπνο.
Ήταν τρελό, αλλά αποφασιστικό,
ήταν σοβαρό και πολύ έντονο.
Ήταν υπέροχοι, τους λάτρευες απ΄την πρώτη στιγμή».
Debbie Harry, «Blondie»
ήταν σοβαρό και πολύ έντονο.
Ήταν υπέροχοι, τους λάτρευες απ΄την πρώτη στιγμή».
Debbie Harry, «Blondie»
«Εκείνο το επιταχυνόμενο τέμπο, το λουκ, ο ήχος, η στάση».
Charles Shaar Murray, rock συγγραφέας
«Έλπιζα να δουν τα παιδιά τους Ramones και να κάνουν το ίδιο.
Αυτό έπρεπε να είναι το rock στα τέλη τής δεκαετίας τού ΄60.
Είχαν αρχίσει τα σόλο, που είχαν μεγάλη διάρκεια,
έβλεπες άτομα, όπως ο Jeff Beck ή Jimy Hendrix
κι ήθελες είκοσι χρόνια εξάσκηση, για να παίξεις αυτό το κομμάτι».
Johnny Ramone
Charles Shaar Murray, rock συγγραφέας
«Έλπιζα να δουν τα παιδιά τους Ramones και να κάνουν το ίδιο.
Αυτό έπρεπε να είναι το rock στα τέλη τής δεκαετίας τού ΄60.
Είχαν αρχίσει τα σόλο, που είχαν μεγάλη διάρκεια,
έβλεπες άτομα, όπως ο Jeff Beck ή Jimy Hendrix
κι ήθελες είκοσι χρόνια εξάσκηση, για να παίξεις αυτό το κομμάτι».
Johnny Ramone
Ο ήχος τής κιθάρας τού Johnny Ramone προσδιόρισε το συγκρότημα. Από τη στιγμή, που ο Johnny δεν επεδίωκε τη συνήθη δεξιοτεχνία, δημιούργησε τη δική του, που ήταν ένα πολύ γρήγορο παίξιμο. Τα τραγούδια ήταν πολύ ωμά, χωρίς σόλο, μόνο με συγχορδίες, αλλά ήταν συναρπαστικά, με τρελούς στίχους. Ήταν τα παιδιά τού δρόμου, που σνιφάριζαν κόλλα και χτυπούσαν τα παληόπαιδα με το ρόπαλο τού μπέιζμπολ.
«Γράφαμε για ό,τι μάς επηρέαζε άμεσα.
Ήταν τραγούδια εκτόνωσης απ΄την απελπισία μας.
Εκφράζαμε με επιθετικότητα την απομόνωση, που νιώθαμε.
Ήταν τραγούδια, που πρόβαλαν τα συναισθήματά μας».
Joey Ramone
«Νιώθαμε, ότι η μουσική, που παίζαμε, ήταν σαν τσιχλόφουσκα,
μια αρρωστημένη μουσική, που έγινε punk».
Johnny Ramone
Ήταν τραγούδια εκτόνωσης απ΄την απελπισία μας.
Εκφράζαμε με επιθετικότητα την απομόνωση, που νιώθαμε.
Ήταν τραγούδια, που πρόβαλαν τα συναισθήματά μας».
Joey Ramone
«Νιώθαμε, ότι η μουσική, που παίζαμε, ήταν σαν τσιχλόφουσκα,
μια αρρωστημένη μουσική, που έγινε punk».
Johnny Ramone
Μετά ένα χρόνο, στο Λονδίνο, ένα άλλο συγκρότημα ξεκίνησε τη δική του εκστρατεία, να εδραιώσει κάτι καινούργιο. Οι Sex Pistols σχηματίστηκαν στην οδό Kings τού Chelsea, όταν ένα αγόρι, ονόματι John, φόρεσε μια ασυνήθιστη μπλούζα. Όπως λέει ο ίδιος: «Για πλάκα, η μπλούζα έγραφε “Μισώ τους Pink Floyd”. Δεν έδινα ποτέ σημασία στα ρούχα που φορούσα, αλλά είχα μια μπλούζα των Pink Floyd κι έγραψα “Μισώ”. Πάνω σε αυτό βασίστηκε μια καριέρα. Είναι τύχη;».
| Στο Sex, ένα μαγαζί - φετίχ κάποιου Malcolm McLaren, έγινε μια ασυνήθιστη οντισιόν. Το αγόρι απ’ το Finsbury Park έπαιξε το ρόλο τού τζουκ μποξ. Είχαν το τραγούδι «I’ m 18» τού Alice Cooper. «Το ήξερα και μού άρεσε πολύ ο Alice Cooper. Ωραίος τύπος! Κανένας δεν φορούσε κορσέ, όπως εκείνος». |
Alice Cooper, «I' m eighteen»........
Τα άλλα παιδιά τού συγκροτήματοςείδαν τον Johnny και κατάλαβαν αμέσως, ότι είχε κάτι ιδιαίτερο. Δεν τραγουδούσε καλά, αλλά είχε κάτι το ιδιαίτερο. «Δεν μπορούσα να τραγουδήσω ούτε νότα, αλλά μού άρεσε. Το έπιασα απ’ τα μαλλιά κι άρχισα να τρέχω. Από ‘κει βγήκαν τα ουρλιαχτά».
Οι Sex Pistols βρήκαν ένα χώρο, για να κάνουν πρόβες. Ήταν στην οδό Denmark στο Soho, το ιστορικό σπίτι τής pop, στο Λονδίνο. «Είμαστε εκεί κάθε μέρα και δεν άκουγες τίποτε απ’ το θόρυβο. Ίσως ήταν καλό αυτό». (Glen Matlock). Εδώ έμαθαν να παίζουν κλασικά μοντέρνα κομμάτια, όπως το «Substitute» των Who.Το 1976, οι Pistols άρχισαν να κάνουν ζωντανές εμφανίσεις αναπτύσσοντας τη φήμη χαοτικών εμφανίσεων σε παράδοξους χώρους, όπως το Club 100 στην οδό Oxford.
Οι Pistols δέν έκαναν τυπικές εμφανίσεις ή συναυλίες, όπου πληρώνεις, για να πας και να περάσεις καλά. Ήταν μάλλον αυθόρμητες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
«Μαθαίνεις τα χτυπήματα στη σκηνή, ξέρεις τις κινήσεις,
ξέρεις από πού θα έρθουν τα μπουκάλια.
Ήταν τρομερό! Ο κόσμος μάς μισούσε!»
Johnny Rotten
ξέρεις από πού θα έρθουν τα μπουκάλια.
Ήταν τρομερό! Ο κόσμος μάς μισούσε!»
Johnny Rotten
Για να μήν παίζουν μόνο κομμάτια άλλων μουσικών, οι Sex Pistols έπρεπε να γράψουν δικά τους τραγούδια. Ο μάνατζέρ τους, ο Malcolm McLaren, τους έπεισε να δουν ένα συγκρότητα, που είχε πρόσφατα γνωρίσει στη Νέα Υόρκη. Ήταν οι Television με τους Richard Hell και Tom Verlaine. Οι Television έγραφαν μουσική, για να προκαλούν.
«Θέλαμε να εξοργίζουμε, όχι να χαϊδεύουμε τ’ αυτιά τού κοινού.
Παίζαμε ψυχωτικά τραγούδια, όπως ακριβώς ένιωθε ο κόσμος, αλλά και λυρικά, που έβγαζαν ένταση, δυναμισμό και οργή».
Richard Hell, «Television»
Παίζαμε ψυχωτικά τραγούδια, όπως ακριβώς ένιωθε ο κόσμος, αλλά και λυρικά, που έβγαζαν ένταση, δυναμισμό και οργή».
Richard Hell, «Television»
Εξ ίσου σημαντική με την ένταση τής punk μουσικής ήταν η άποψη τού Richard Hell για την εικόνα τού συγκροτήματος. Αυτό ήταν, που εντυπωσίασε τον McLaren, που είδε τον Richard με τα ξεσκισμένα ρούχα, με τα σηκωμένα μαλλιά και τα υπέροχα γυαλιά ηλίου. Σκέφτηκε, ότι αυτό είναι το λουκ τού μέλλοντος, αυτή την όψη θ’ αποκτούσε το rock and roll. Εντυπωσιάστηκε επίσης κι από το μηδενιστικό μήνυμα, ενός τραγουδιού τού Hell, το «Blank Generation» (κενή γενιά).
Στο Λονδίνο, οι Pistols πήραν την ιδέα τού «Black Generation» και την ενσωμάτωσαν στις βρετανικές συνθήκες. Τώρα, όχι μόνο η πόλη, αλλά όλη η χώρα ήταν σε κρίση.
«Επικρατούσε ατμόσφαιρα απελπισίας. Η Βουλή διαλυμένη, διακοπές στο ρεύμα, σκουπίδια στους δρόμους. Παντού έβλεπες διάχυτη μελαγχολία και κατάθλιψη και η ιδέα τής “Κενής Γενιάς” μού άρεσε και τη χρησιμοποίησα. Έτσι προέκυψε το “Pretty Vacant”. Ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια των Pistols και μιλούσε για κάτι διαφορετικό απ’ αυτά, που λένε τα συνηθισμένα pop συγκροτήματα. Έτσι έγινε το μανιφέστο μας».
Glen Matlock
Glen Matlock
| Με το «Pretty vacant», οι Sex Pistols δέν μιλούσαν μόνο για τη γενιά τους, αλλά για τους ίδιους. Ήταν τόσο καινούριο, που ένιωθες, ότι έπρεπε να πας σπίτι και ν’ αρχίσεις ν’ απορρίπτεις πολλά συγκροτήματα, που άκουγες. Έπρεπε να κάνεις νέο προγραμματισμό. Οι Sex Pistols ήταν η σπίθα, που γέννησε ένα νέο συγκρότημα punk, τους Clash. |
... από την τελετή έναρξης .............. Το 1976, ήρθε μια ακόμη επιρροή απ’ τη
..των Ολυμπιακών Αγώνων τού Λονδίνου....Νέα Υόρκη. Ήταν μια τραγουδίστρια, που
-------------------------------- καθιστούσε σαφές, ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να έχεις το πάθος. Ήταν η Patti Smith, μια δυναμική ερμηνεύτρια με γλώσσα, που έκοβε σαν ξυράφι. Σημασία είχε η γλώσσα, όχι η μουσική. Η μoυσική τα καταφέρνει μια χαρά, αλλά η γλώσσα εκτόξευε κάτι στον αέρα κι ήταν πολύ καλό.
| Το συγκρότημα τής Patti Smith συνδύαζε ποιητικές ερμηνείες με rock τριών εγχόρδων. Πήραν το κλασικό «Gloria» τής δεκαετίας τού ’60, πρόσθεσαν λίγο rap και το έκαναν punk. Ήταν απόλυτα φυσικός ο τρόπος, που διάβαζε ποίηση. Είχε ένα ρυθμό και μια μελωδία, που καθιστούσε εύκολο να προσαρμόσει σ’ αυτό τις συγχορδίες. |
Patti Smith, «Gloria»............
Η Patti Smith έπαιξε ζωτικό ρόλο στη θεμελίωσητού punk. Η φωνή της, τα ρούχα της, η σκηνική της παρουσία, οι κινήσεις της, ήταν σαν rapper σε ελεύθερη έκδοση. Τα συναισθήματα, που εξέφραζε λέγοντας «ο Χριστός πέθανε για αμαρτίες άλλων, αλλά όχι τις δικές μου», ήταν μια εικονική παρουσία. Είχε το ρεαλισμό τού δρόμου, που ήταν αδιαμφισβήτητα punk. Δέν μπορούσε να ήταν κάτι άλλο.
Η Patti Smith ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ στο στούντιο, που έγινε αξέχαστο από τον Jimy Hendrix, το Electric Lady στο Greenwich Village. Ζήτησαν από τον John Cale να κάνει την παραγωγή τού δίσκου. Είχε punk πνεύμα με το «Horses» στην καρδιά τού άλμπουμ.
Όταν κυκλοφόρησε το «Horses», ο αντίκτυπος ήταν άμεσος. Στο εξώφυλλο είχε μια φωτογραφία από τον Robert Mapplethorpe, που ήταν κάτι καινούργιο στην εικονογραφία τού rock. Η Patti φορούσε ανδρικό πουκάμισο κι ένα σακάκι ριχτό στους ώμους. Η γραβάτα της ήταν ξεσφιγμένη και πάρα πολύ λεπτή.Εκείνη την εποχή, ήταν σοκ να βλέπεις μια γυναίκα, που έμοιαζε με ανδρογύναικο και δεν την ένοιαζε καθόλου αν εκπλήρωνε τις παραδοσιακές ανδρικές προσδοκίες για τη σέξυ γυναίκα.
Η punk στάση τής Patti Smith ήταν αποκάλυψη για όσους αναζητούσαν νέα ινδάλματα στη Βρετανία. Κυριολεκτικά σού έπαιρνε το μυαλό. Η ίδια, αυτά που τραγουδούσε, ο τρόπος που πρόφερε τις λέξεις, η αβίαστη ροή, η δύναμη τού πάθους, ο συγχρονισμός όλων αυτών, είχε βάλει όλη την ψυχή της σ’ εκείνο το δίσκο.
Το Μάιο τού 1976, οι βρετανοί είδαν πρώτη φορά την ηρωίδα τους. Το συγκρότημα τής Patti Smith εμφανίστηκε στο Roadhouse. Μια βραδιά μαγνητοσκοπήθηκε για το ΒΒC.
Δέχθηκαν μια πρόσκληση να δουν τους Sex Pistols, στο υπόγειο, όπου εμφανίζονταν, το 100 Club. Ο Jay Dee Daugherty, από το συγκρότημα τής Patti Smith, διηγείται: «Μού φάνηκε ενδιαφέρον το όνομα. Πήγα σ’ εκείνο το υπόγειο παμπ και τους είδα να βγαίνουν στη σκηνή. Πρίν αρχίσει να παίζει ο Johnny Rotten είπε: “Πήγα στο Roadhouse και είδα τους χίπηδες να χτυπάνε το ντέφι. Άλογα και κοπριά αλόγου!” Είχαν περάσει 15 λεπτά κι ήμασταν ήδη ξεπερασμένοι!».
Σοκ προκάλεσε στη συντηρητική
Βρετανία το εξώφυλλο τού δίσκου των Sex Pistols. | Ο σαρκασμός των αγαπημένων punk τής Νέας Υόρκης, κατέστησαν σαφείς τις διαφορές ανάμεσα στις δυο πόλεις. Οι Sex Pistols κατέληξαν στο τηλεοπτικό κανάλι Granada, τού Μάντσεστερ. Στην πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση έπαιξαν τον ύμνο τους, το «Anarchy in the UK». Η εμφάνιση τού Rotten εξέφραζε ψυχρή οργή. Οι στίχοι του ήταν μια βάναυση έκφραση οργής. Όπως λέει ο ίδιος τώρα: «Ήμουν οργισμένο νιάτο. Ίσως είμαι ακόμη. Είμαι οργισμένος γέρος, δεν μπορείς να μού το πάρεις αυτό. Τα συναισθήματάμου για την κοινωνία δεν διαφέρουν από αυτά |
τής εργατικής τάξης. Κι αυτά τα συναισθήματα δέν είναι ψευδή ή υποκριτικά. Δέν υπάρχει πουθενά λεπτότητα και χάρη. Υποφέρουμε! Κόψτε το λαιμό σας και κάντε κάτι γι’ αυτό!»
|
«Όταν οι Pistols έπαιξαν στην εκπομπή το “Anarchy in the UK”,
δεν πίστευες, ότι θα έμενε στην οθόνη τής τηλεόρασης.
Είχες την αίσθηση, ότι ο Rotten θα έβγαινε απ’ την οθόνη
και θα συρόταν στο σαλόνι σου, στο δωμάτιο όπου ήσουν.
Ήταν ό,τι πιο άμεσο έχω δει στην τηλεόραση».
Charles Shaar Murray, rock συγγραφέας
δεν πίστευες, ότι θα έμενε στην οθόνη τής τηλεόρασης.
Είχες την αίσθηση, ότι ο Rotten θα έβγαινε απ’ την οθόνη
και θα συρόταν στο σαλόνι σου, στο δωμάτιο όπου ήσουν.
Ήταν ό,τι πιο άμεσο έχω δει στην τηλεόραση».
Charles Shaar Murray, rock συγγραφέας
Το «Anarchy in the UK» σηματοδότησε μια ειλικρινή πρόθεση να εδραιωθεί το rock. Η αναρχία στο Ηνωμένο Βασίλειο δείχνει μια φιλοδοξία. Εμφανίστηκε ένα συγκρότημα, που δέν φοβόταν να πει, ότι θα άπλωνε τα πλοκάμια του σε όλη τη χώρα. Δεν θα έμενε σε λίγα κλαμπ τού Λονδίνου ή τού Μάντσεστερ. Θα πήγαινε σ’ όλη τη χώρα.
Το καλοκαίρι τού 1976, στο Λονδίνο και έξω απ΄αυτό, επικρατούσε μια έκρηξη δημιουργικότητας. Ο Brian James έπαιζε με το νέο του συγκρότημα, τουςDamned και διαισθανόταν κάτι στον αέρα: «Ήταν κάτι, που δυνάμωνε. Το έβλεπες στο κοινό. Έπαιζες στη σκηνή και μετά μιλούσες μαζί τους. Και σού ζητούσαν να παίξεις κι άλλο τραγούδι, κι άλλο, κι αυτό συνεχιζόταν. Στην αρχή έβλεπες έναν punk ανάμεσα σε μακρυμάλληδες και σταδιακά τους έβλεπες ν’ αυξάνονται και να φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα, που ήταν ωραία. Έκαναν τις δικές τους δηλώσεις, πραγματοποιούσαν τα όνειρά τους. Αυτό ήταν το πιο ωραίο απ΄όλα. Το κοινό γινόταν μέρος τού σόου, γινόταν μέρος τής εκδήλωσης, τής ίδιας εμπειρίας». Το punk οδηγούσε το rock εκεί, όπου ανήκε.
«Είχε να κάνει με προσωπική ερμηνεία, δύναμη και ατομικότητα. Έκανες τα δικά σου. Δέν ξέρω πόσο σημαντικό ήταν αυτό το “φτιάξ’ το μόνος σου”. Εμένα με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου μέσα από το punk rock. Όταν ξεκίνησε, όλοι έτρεξαν να πιάσουν μια κιθάρα. Πολύ σύντομα, η σκηνή γέμισε. Έτσι, εγώ πήρα μια κάμερα. Έγινα κινηματογραφιστής ταινιών Super 8, που διαρκούν τρία λεπτά. Ευτυχώς για μένα, ό,τι έλεγαν οι pukns διαρκούσαν τρία λεπτά. Όταν τούς έπαιρνα συνέντευξη, τελείωναν σε 2,5 λεπτά. Ήταν δύσκολο, γρήγορο και ολοκληρωμένο».
Don Letts, κινηματογραφιστής
Don Letts, κινηματογραφιστής
Καθοριστική επιρροή στα πρώτα συγκροτήματα punk τής Βρετανίας έπαιξε ο μινιμαλισμός των Ramones, στη Νέα Υόρκη. Οι Ramones ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ μέσα σε λίγες μέρες στο Radio City Music Hall. «Έγινε πολύ γρήγορα και ανέξοδα. Ταίριαζε με τον τρόπο, που δουλεύαμε. Ήμασταν ανυπόμονοι, ό,τι έμπαινε στη μέση μάς καθυστερούσε. Δέν δίναμε σημασία στην ποιότητα ή στο τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, το πρώτο άλμπουμ ήταν μια δήλωση από μόνη της» (Tommy Erdelyi).
The Ramones, «Blitzkrieg Bop». Το πρώτο τραγούδι τού πρώτου άλμπουμ των Ramones ήταν απ΄τα καλύτερα τού punk. |
Τραγούδια, όπως το «Blitzkrieg Bop» άρεσαν πολύ στα συγκροτήματα punk, που σχηματίζονταν στη Βρετανία.
«Εκείνο το “hey ho, let’s go” ήταν σαν κάλεσμα για αγώνα.
Δεν ήταν φιλοσοφικός στίχος, αλλά σε καλούσε σε δράση,
αφορούσε το punk, τη δράση τού punk κι όχι τη θεωρία».
Pete Shelley, «Buzzcocks»
Δεν ήταν φιλοσοφικός στίχος, αλλά σε καλούσε σε δράση,
αφορούσε το punk, τη δράση τού punk κι όχι τη θεωρία».
Pete Shelley, «Buzzcocks»
«Όταν ακούσαμε το άλμπουμ των Ramones, μάς επηρέασε,
επειδή ήταν σύντομα τραγούδια, που εξαπέλυσαν επίθεση.
Δεν σού έλεγαν να σκύψεις το κεφάλι και να υπομείνεις.
Ήταν μεγάλη έμπνευση»
Mick Jones, «The Clash»
επειδή ήταν σύντομα τραγούδια, που εξαπέλυσαν επίθεση.
Δεν σού έλεγαν να σκύψεις το κεφάλι και να υπομείνεις.
Ήταν μεγάλη έμπνευση»
Mick Jones, «The Clash»
Εμπνευσμένοι απ’ το στυλ των Ramones, οι Clash έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις. Ήταν υπέροχοι με τη διάταξη των τριών στην πρώτη γραμμή. ΟJoe Strummer ήταν εξ ίσου καλός με τον Johnny Rotten. Ήταν μια πολύ δυνατή εικόνα, πολύ σκληρή και γρήγορη. Ήταν ένα θαύμα δυο λεπτών μετά το άλλο. «What’s my name?», «Cheat», «Career Opportunities», όλα ήταν καταπληκτικά τραγούδια.
Παρ’ ότι οι Clash είχαν εμπνευστεί απ’ τη Νέα Υόρκη, οδήγησαν τη μουσική τους σε διαφορετική κατεύθυνση. Δημιούργησαν ένα punk, που ήταν μουσική διαμαρτυρίας και αφορούσε όλο τον κόσμο. Ενώ ο Johnny Rotten ένιωθε οργή για το Σύστημα, πολιτικά, ο Strummer ήταν πιο συνειδητοποιημένος. Θεωρούσε προγόνους του μουσικούς όπως ο Woody Guthrie κι ότι ήταν αριστεριστής, ενώ ο John δέν ήταν με κανέναν.
Η διαφορά ανάμεσα στους Clash και τους Pistols ήταν, ότι οι δεύτεροι είχαν μεγάλο αντίκτυπο, αλλά δέν πρόσφεραν την ελπίδα, που έδιναν οι Clash.
| Οι Clash έγραψαν τραγούδια απ’ τις εμπειρίες τους. Κοντά στην περιοχή που έμεναν, στο δυτικό Λονδίνο, στα τέλη τού καλοκαιριού τού ’76, το Καρναβάλι τού Notting Hill τελείωσε με συμπλοκή μεταξύ μαύρων νεαρών και αστυνομικών. Ο Joe Strummer κι ο Paul Simonon βρέθηκαν εν μέσω τής βίας. Έτσι, οι Clash κάθισαν κι έγραψαν ένα τραγούδι, που εμπνεύστηκαν απ’ το περιστατικό, το «White Riot». |
The Clash, «Know your rights»
|
Το τραγούδι μιλούσε για τους λευκούς, που δρούσαν αυθαίρετα, επειδή οι μαύροι γείτονές τους έκαναν τα δικά τους. Οι λευκοί ήθελαν να επιβάλουν τις δικές τους συνθήκες.Το 1977, δυσαρεστημένος ο Glen Matlock έφυγε απ’ τους Sex Pitsols. Αντικαταστάθηκε από τον Sid Vicious. Ο Sid ήταν τέλειο punk καρτούν. Στεκόταν με το δερμάτινο μπουφάν κι έκανε αστείες γκριμάτσες. Όταν απαλλάχθηκαν απ’ τον Glen, έβγαλαν ωραίες φωτογραφίες, αλλά δεν έγραψαν ποτέ αξιοπρεπή τραγούδια.
Ανήμποροι να παίξουν ζωντανά, οι Pistols ηχογράφησαν ένα τελευταίο επιτυχημένο τραγούδι, που γράφτηκε σε συνεργασία των Matlock και Rotten.Το «God Save the Queen» είναι δικαιωματικά αυτόνομο, δέν έχει ρεφραίν, μοιάζει κανονικό τραγούδι, αλλά δεν είναι. Είναι η περιφρόνηση των κανόνων.
Το «God Save the Queen» κυκλοφόρησε το καλοκαίρι τού Αργυρού Ιωβηλαίου τής 25ης επετείου τής βασίλισσας και διαφημίστηκε με μια αναρχική καμπάνια.
| God save the queen, the fascist regime, they made you a moron, potential H-bomb. God save the queen, she ain't no human being, there is no future in England's dreaming. |
Sex Pistols, «God save the queen»
|
Μ’ εκείνη τη δομή, μ’ εκείνο το συναίσθημα, ήταν συναρπαστικό! Ήταν απίστευτα ωραίο, όσοι συνέβαλαν είχαν μεγαλουργήσει! Είχε υπέροχους στίχους για το όνειρο τής Αγγλίας, για τους τουρίστες και τα λεφτά και την παρέλαση των τρελών. Υπέροχοι στίχοι. Το διαφήμισαν μ’ ένα εμπνευσμένο σποτ. Ένα ποταμόπλοιο στον Τάμεση, στην επέτειο τού Ιωβηλαίου.
«Δεν ξέραμε τί ακριβώς κάναμε. Τραγουδούσαμε το “Anarchy in UK” και το “God Save ths Queen” έξω απ’ το Κοινοβούλιο, δυνατά, όπως κάνουν οι αγελαδάρηδες. Ήταν μια ωραία δήλωση, μια ωραία μέρα σ’ ένα σάπιο κόσμο. Ήταν θέματα, που δέν είχαν συζητηθεί ποτέ. Δέν είχαμε σκεφτεί ποτέ τη βασιλική οικογένεια ως θέμα είτε σε τραγούδι είτε σε ο,τιδήποτε άλλο. Ο χλευασμός τού μεγαλείου τους ήταν έγκλημα».
Johnny Rotten
Johnny Rotten
Κι έχει εκείνο το απελπισμένο και συγκινητικό φινάλε, που λέει «no future» κι ενώνεται όλο το συγκρότημα. Είναι πολύ συγκινητικό.
Το 1978, οι Sex Pistols είχαν προβλήματα στη Βρετανία κι αποφάσισαν να πάνε στην Αμερική, για να δείξουν στους γιάνκηδες ποιοί ήταν οι πραγματικοί punks. Όμως, στην Αμερική οι Pistols διαλύθηκαν.
Ο φωτογράφος Bob Gruen, που ήταν παρών στη δημόσια αυτοκαταστροφή τους με πρωταγωνιστή τον Vicious, περιγράφει: «Είχα πει, ότι δέν θα πήγαινα μπροστα στη σκηνή. Έβλεπα τα δρώμενα από μακρυά, δέν ήθελα να μπλέξω στο χαμό. Γινόταν μάχη μπροστά απ’ το συγκρότημα. Ο Sid αντάλλασσε νοήματα με κάποιες κοπέλες, μπροστά. Κάποια στιγμή, μια κοπέλα τού έκανε νόημα να πλησιάσει. Όταν έσκυψε, τού έριξε γροθιά στη μύτη κι άρχισε να αιμορραγεί. Είχε γεμίσει αίματα στο πρόσωπο και στο στήθος και χαμογελούσε, σα να το διασκέδαζε. Δέν έχω δει άλλον ν’ αντιδρά έτσι, όταν τού ρίχνουν γροθιά στη μύτη. Έπαιρνε αίμα και το πιτσιλούσε στην κοπέλα κι εκείνη το έφτυνε προς αυτόν. Όταν στέγνωσε το αίμα, πήγε πίσω στον ενισχυτή, πήρε ένα μπουκάλι, το έσπασε και χάραξε το στήθος του, για να βγάλει κι άλλο αίμα και να συνεχίσει το παιχνίδι».
Η τελευταία τους εμφάνιση ήταν στο Σαν Φρανσίσκο, όπου έπαιξαν το «No fun», για να δηλώσουν, ότι δεν ήταν οι νονοί τού punk, τού Iggy Pop και των Stooges. Όπως λέει ο Rotten: «Όλοι νοιώθαμε, ότι δέν είχε καθόλου πλάκα πια. Βιώναμε τον πόνο τού τραγουδιού και το οδηγούσαμε στα άκρα. Τραγουδούσαμε το “No fun” και δέν είχε καθόλου πλάκα. Το τελευταίο τραγούδι έλεγε: “Έχεις νοιώσει, ότι σ΄εξαπατούν;” και το απευθύναμε σ’ όλον τον κόσμο και σ’ εμάς τους ίδιους. Ένιωθα, ότι μ’ εξαπατούσαν».
Μετά τη διάλυση των Sex Pistols, οι Clash προσπάθησαν να διατηρήσουν την εντιμότητα τού punk. Έμειναν κοντά σους οπαδούς τους και συνέχισαν να δεσμεύονται με πολιτικά μηνύματα.
«Κάναμε συνέχεια τα ίδια. Ποιός θέλει να τ’ ακούσει;
Ο κόσμος τα είχε βαρεθεί. Έτσι, προσπαθούσαμε πάντα
κάτι καινούργιο κι άκουγε να λένε “είναι απαίσιο!”
ή “καλό είναι!”. Όμως, δέν είχαν ιδέα!».
Joe Strummer, «The Clash»
Ο κόσμος τα είχε βαρεθεί. Έτσι, προσπαθούσαμε πάντα
κάτι καινούργιο κι άκουγε να λένε “είναι απαίσιο!”
ή “καλό είναι!”. Όμως, δέν είχαν ιδέα!».
Joe Strummer, «The Clash»
Οι Clash αποφάσισαν να διερευνήσουν μια σειρά επιρροών, απ’ το rockabilly ως τη reggae με το άλμπουμ τού 1979, «London calling». Αφού προσδιορίστηκαν ως punk συγκρότημα, άρχισαν ν’ αναζητούν νέους δρόμους, που τους ταίριαζαν.
Με το «London calling» οι Clash μεταφέρθηκαν απ’ το ακραίο punk, στο κατεστημένο rock κι έγιναν, για λίγο, το πιο σημαντικό συγκρότημα τού κόσμου. Δοκίμαζαν νέα στυλ και επιρροές κι απέδειξαν, ότι αν έχεις το γονίδιο τού punk και δέν το χάνεις, μπορείς να το πας όπου θέλεις.
Σημείωση:
Το παραπάνω κείμενο βασίστηκε
σε αποσπάσματα από το «Βlank Generatiοn»,
από τη σειρά ντοκυμαντέρ τού ΒΒC Twο,
«Seνen Αges οf Rοck».
Το παραπάνω κείμενο βασίστηκε
σε αποσπάσματα από το «Βlank Generatiοn»,
από τη σειρά ντοκυμαντέρ τού ΒΒC Twο,
«Seνen Αges οf Rοck».
πηγή : http://www.freeinquiry.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου