(3) Εμπαθής αγάπη

«Αν σε χάσω θα χαθώ», είναι η εμπαθής αγάπη. Όταν κάποιον πραγματικά τον αγαπάς αν τον χάσεις δεν θα χαθείς (ισχύει για όλες τις σχέσεις, και για ό,τι αγαπιέται).

Η αγάπη ανυψώνει, δεν αφήνει ανάπηρους ανθρώπους στο διάβα της!

Η αγάπη γίνεται εμπαθής με δύο τρόπους: 

1. Όταν δίνεις όλο τον εαυτό σου, τον εναποθέτεις, στο αγαπημένο αντικείμενο, όταν παρατάς τον δρόμο σου για να στρώνεις τον δικό του, κι όταν -εν τέλει- το αγαπημένο αντικείμενο σε χαρακτηρίζει. 

2. Όταν έχεις ανάγκες και χρειάζεσαι τον άλλο για να στις καλύψει, να καλύψει το κενό που αφήνεις στον εαυτό σου.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην εμπαθή αγάπη δεν είναι το να χάσεις το αντικείμενο της αγάπης σου, αλλά ο φόβος για το ενδεχόμενο!

Και το ακόμα πιο φοβιστικό είναι ότι αυτό, το έξω από σένα αντικείμενο, το οποίο όμως βλέπεις σαν να είναι εσύ, κάνει του κεφαλιού του! Είναι ανεξέλεγκτο! Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να πάει εντελώς αλλού απ’ όπου το στρέφεις (την γυναίκα σου, το παιδί σου, τη δουλειά σου κλπ).

Στην αντίπερα όχθη, όταν αγαπάς, ζεις την κάθε στιγμή, απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, την εκτιμάς, και την ρουφάς μέχρι τελευταίας σταγόνας. Και στην περίπτωση που χάσεις το αντικείμενο της αγάπης σου, θα ευγνωμονείς την τύχη για τον χρόνο που σου χαρίστηκε να το έχεις δικό σου και να το απολαύσεις.

Για να καταφέρεις να αγαπήσεις, όχι εμπαθώς, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου.

Αγαπάς τον εαυτό σου αν του φέρεσαι όπως στο παιδί σου -ή ό,τι άλλο αγαπάς περισσότερο. 

(Όχι ξεγελάσματα, όπως πχ παραμελείς το παιδί σου και για να του περάσει η γκρίνια τού δίνεις παιχνίδια και σοκολάτες! Ακόμη κι αν πρόσκαιρα λίγο χαρεί δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσει ότι το έχεις παραμελημένο! Και αν συνεχίσεις για καιρό να το παραμελείς και να το ξεγελάς, εκείνο θα βρίσκεται σε μόνιμη δυστυχία. Κι εσύ αντί να το συμπονέσεις που το έχεις του πεταματού, το κατηγορείς κι από πάνω «μα όλα τα χατίρια σου κάνω κι ευτυχισμένος δεν γίνεσαι, τι παραπάνω θες πια»! Αμ δεν θέλει σοκολάτες και λουναπάρκ..)

Τι αληθινά θα ήθελες για το παιδί σου; Να είναι δυνατό, να είναι ευτυχισμένο, να μην βασανίζεται από τα προβλήματα, να πιστεύει στον εαυτό του, να μην κάνει άσχημες σκέψεις, να μην έχει «ψυχολογικά», να είναι γαλήνιο κλπ. 

Σαν γονιός δίνεις με όρεξη όλη την ενέργειά σου στο να προσπαθείς να του προσφέρεις όλα αυτά, εμψυχώνοντάς το, δίνοντάς του με οποιοδήποτε τρόπο χαρά, βοηθώντας το να λύσει τα προβλήματά του, στηρίζοντάς το και στα όμορφα και στα δύσκολα, δείχνοντάς του ότι πιστεύεις σ’ αυτό, λέγοντάς του όμορφες ιστορίες για να φύγουν οι άσχημες σκέψεις του, του τα προσφέρεις όταν (επειδή) ασχολείσαι, όταν (επειδή) νοιάζεσαι, όταν (επειδή) δεν το παραμελείς, τότε εκείνο νιώθει ασφαλές και ήρεμο…

Αυτά χρειάζεται κι ο εαυτός κι όχι «σοκολάτες και λουναπάρκ».

(συνέχεια στο 4)

Την φωτό την βρήκα εδώ