καταρχήν να ευχαριστήσω την Στεφανία Λυγερού που κράτησε αυτή την σελίδα ζωντανή σε όλα τα τελευταία χρόνια της σιωπής μου.
Ναι έμεινα από επιλογή μέσα στην άβυσσο της και απλά παρακολουθούσα, απλά γινόμουν δέκτης πόνου, δέκτης άλλης μιας προδοσίας, γινόμουν δέκτης μια ατελείωτης σαπίλας που σαν λαίλαπα καίει οτιδήποτε ανθρώπινο στο πέρασμά της. Ναι έμεινα μέσα στην σιωπή παίζοντας με τα όρια της λήθης μου, έμεινα στο σκοτάδι από επιλογή αρνούμενος να συμμετέχω σε μια πραγματικότητα που γυαλίζει αλλά δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ο χρυσός της ζωής. Ναι ένιωθα την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ για να μην πουλήσω την ψυχή μου για μια διαφήμιση, ήθελα να μείνω όσο πιο πολύ καιρό γινότανε μέχρι το προχθεσινό μπαμ. Ναι εκείνη η έκρηξη των δύο τρένων που καταγράφηκε σε βίντεο ήταν σαν να έγινε μέσα μου.
ΟΧΙ, φτάνει πια, δεν πάει άλλο και ταυτόχρονα ακούω το σκοτάδι να μου λέει: πόσες φορές δεν το είπες αυτό; πόσες φορές τα παράτησες στα μέσα της διαδρομής; πόσες φορές είπες πως πιάσαμε πάτο και έβλεπες τον πάτο να σε καλωσορίζει στον επόμενο πάτο; πόσες φορές άφησες το ψέμα να σου ομορφύνει την βολική σου αλήθεια; πόσες φορές προσπάθησες να πουλήσεις την μνήμη σου με μια θέση στην αγκαλιά της λήθης;
Ναι ήταν πολλές οι φορές που έριχνα την στάχτη μονάχος στα μάτια μου, ήταν πολλές οι στιγμές που ήθελα να πιστέψω στην ήττα, στην ήττα; και τι σημασία έχει το αποτέλεσμα όταν δεν κατεβαίνω ποτέ στο πεδίο να δώσω την μάχη; απλά βόλευε να πιστεύω πως ότι και να κάνω δεν θα αλλάξει τίποτα και έτσι καταλήγω θεατής στην ζωή μου δίνοντας το δικαίωμα να μου προκαθορίσουν οι άλλοι τον ρόλο που θα παίξω.
Και ποιοι είναι οι άλλοι; ποιος αλήθεια μπορεί να μου δώσει έναν ρόλο να παίξω αν πρώτα δεν συμφωνήσω εγώ; ποιος αλήθεια έχει την δύναμη που να μπορεί να με πείσει να πουλήσω την ψυχή μου; κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το κάνει αν δεν δώσω την συγκατάθεση εγώ. Είναι δυνατόν ποτέ να μπορέσω να πείσω την ψυχή μου πως οι πολιτικοί με την πολιτική τους αγωνίζονται για το δικό μου καλό; ποτέ όμως , όπως και οι περισσότεροι μην πως όλοι, αλλά, πιο βολικό δεν είναι να ρίχνω την ευθύνη σε αυτούς για ότι μου συμβαίνει; Πιο εύκολο είναι να κάνω μια χειραψία με αυτόν που μου ζητάει το μέλλον μου για δικά του συμφέροντα και να του πω καλή επιτυχία παρά να τον βάλω στην γωνιά και να τον αρχίσω σε ερωτήσεις δείχνοντάς του πως δεν μπορείς άλλο να παίζεις μαζί μου. Ακόμη πιο βολικό βέβαια είναι να κάνω τουμπεκί και να κοιτάω την δουλειά μου......
Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω άλλο, δεν θέλω άλλο για το καλό μου τίποτα, δεν θέλω κανέναν άγιο σώστη να με σώσει ....και αλήθεια από που θέλω σώσιμο και τι θέλει να μου πει ο πολιτικάντης; να με σώσει από κάτι ιδανικά που με το ζόρι προσπαθούν να μείνουν γαντζωμένα πάνω μου; ή να με σώσει από την ιδέα πως χωρίς εμένα είναι απλά ένα τίποτα;
και κάπου εδώ αρχίζω να νιώθω την οργή να μου χτυπάει την πόρτα και δεν θέλω να με παρασύρει στα σκοτεινά μονοπάτια , δεν θέλω να την ξοδέψω μέσα σε λίγες λέξεις, απλά θέλω να την χαρίσω εκεί που της αξίζει να πάει..........
Υ.Γ. και αυτό που το ακούγαμε στα γήπεδα καιρός είναι να το φέρουμε στην ζωή μας, ναι ντε κείνο που έλεγε: Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου