κραυγές και βελάσματα μέσα από κελιά μέσα σε κελιά

Γεμάτο αγκυλώσεις, αστοχίες, ακαθαρσίες, τραύματα και μονίμως κακοφορμισμένες πληγές...Κουβαλάνε ως ανυπόφορο φορτίο οι αιώνες χλωμοί στις πλάτες τους τη διαχρονική πτώση του ανθρώπινου είδους και το ιστορικά παγιωμένο συμβόλαιο που επικυρώνει την αντιεξελιχτική πορεία του ανθρώπινου ζώου: τον αγελαίο μαζάνθρωπο.
Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου...

Ξέσκισμα! 
Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

 Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων κύναιδων. 

Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές. 

Της ψυχαγκαστικής εισόδου μας στην αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους. 

Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.

Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό... 

 Όταν ο άνθρωπος αγελοποιείται, μέσα στα στενά και προκαθορισμένα όρια του "κοινωνικού του εγκλεισμού" (Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...), της "κανονικότητας" και της "συμμόρφωσης-πειθάρχησης" στις "αλήθειες", στις διδαχές "εκείνων που ξέρουν καλύτερα από αυτόν και μεριμνούν για αυτόν", στα δόγματα, στους "κανόνες" της "πλειοψηφίας", στις επίσημες διαβεβαιώσεις των "ειδικών" και "αυθεντιών", τότε η αντίληψή του συρρικνώνεται και μετατρέπεται σε δίποδη άβουλη οντότητα που ψηλαφίζει στα τυφλά. Και προσφέρεται για κάθε είδους ασέλγεια σε βάρος του (για να το πούμε εκλεπτυσμένα), κακοποίηση, εκμετάλλευση, προπαγάνδα, εξαπάτηση, αμετροέπεια, περιφρόνηση, συνωμοσία, εξάλειψη.
Και το χειρότερο; Ενίοτε και διόλου σπάνια, το αγελαίο, βελάζον σε ομόφωνους κακόηχους ρυθμούς, στρατευμένο "ψυχή τε και σώματι" σε κάθε είδους -ισμούς, δίποδο ον, μετατρέπεται στον πιο φανατισμένο, θανάσιμο, χειρότερο εχθρό των ανεξάρτητων διανοητικά, πειθαρχημένων εσωτερικά, αυτόνομων διανοητικά, ενσυνείδητων, αφυπνισμένων, αληθινά αγωνιστών συνανθρώπων του. Που δεν κιοτεύουν, δεν κρύβονται, δεν παύουν να επισημαίνουν, να καταδεικνύουν, να καταγγέλουν και να αποκαλύπτουν την πλεκτάνη, την παραχάραξη, το μεγάλο ψέμα και πασχίζουν να σπάσουν αυτή την επονείδιστη συνθήκη...

ανιχνευτής

 

Είναι η Φωνή που μου χαρίστηκε όταν τον κόσμο πρωτοάδραξα.
Είναι η Φωνή που υψώνεται πολύ πιο πάνω απ'τα συρματοπλέγματα
τα συσσωρευμένα εν μέσω των αιώνων.
Είναι η Φωνή που όταν λυγίζω με πείθει να μη σπάσω.
Είναι η Φωνή που μου περιθάλπει τα ματωμένα σωθικά.
Είναι η Φωνή που μεταφέρει την ίαση.
(στίχοι του Ένοικου ανάμεσα στους Κόσμους)