γράφει ο Άκης κουστουλίδης
Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή για μένα, είναι μια μέρα γενεθλίων.
Είναι τα γενέθλια που επέλεξα από μόνος μου να έχω, είναι το πέρασμά μου από τον θάνατο στην ζωή.
Ήταν μια Κυριακή πρωί πριν από πέντε χρόνια που φυσιολογικά δεν έπρεπε να είχα ξυπνήσει.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να ξυπνήσω, δεν ήθελα να ζήσω, νόμιζα πως δεν είχα κανέναν λόγο ύπαρξης.
Νόμιζα πως είχα εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις και τα όνειρα για ζωή, νόμιζα πως τελειώσανε όλα, πως όλα ήταν νεκρά.
Η εικόνα που είχα εκείνο το πρωί μύριζε θάνατο.
Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα την σύριγγα καρφωμένη στο χέρι μου αλλά η ηρωίνη ήταν παγωμένη μέσα της μαζί με το αίμα μου.
Δηλαδή αν την είχα πατήσει θα είχα σβήσει.
Και όμως για κάποιους λόγους που ακόμη και σήμερα αναζητώ, επιβίωσα.
Επιβίωσα ή μάλλον αναστήθηκα και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: να ζήσω ή να πεθάνω; Σε ότι και αν απαντούσα, ήμουν έτοιμος αυτή την φορά να το κάνω.
Αν αποφάσιζα να πεθάνω έπρεπε να πεθάνω.
Αν αποφάσιζα να ζήσω έπρεπε να ζήσω.
Έκανα κάνα δίωρο μέχρι που είπα θα ζήσω ρε, γιατί αν ήταν να είχα πεθάνει θα είχα πεθάνει πριν από λεγες ώρες.
Το να ζήσω έμοιαζε με μία λέξη που είχε χάσει το νόημά της μέσα μου, είχα ξεχάσει όλα τα καλά της ζωής και είχα διώξει από δίπλα μου τους ανθρώπους που μ’ αγαπούσαν.
Είχα κατεστραμμένη οικογενειακή κατάσταση, είχα έναν κατεστραμμένο αρραβώνα, είχα ένα κατεστραμμένο μαγαζί, είχα φύγει από την δουλειά όπου δούλευα, δεν ήξερα αν έχω φίλους, χρωστούσα νοίκια, ρεύμα και ότι λογαριασμό έχει ένα σπίτι, τηλέφωνο δεν είχα ούτε συσκευή, η τσέπη μου ήταν άδεια, δεν είχα να φάω ούτε ψωμί, μα πιο πολύ άδεια ήταν η καρδιά μου.
Ένιωθα απέραντη μοναξιά.
Ένιωθα να καταπλακώνει το στήθος μου ένας τεράστιος βράχος και ήξερα πως αυτός ο βράχος ήταν φτιαγμένος από πόνο, ενοχές, πληγές, μνησικακίες, απογοητεύσεις, κακοποιήσεις πνευματικές και ηθικές, είχε μέσα του σκοτάδι.
Ένας άνθρωπος μου είχε μείνει και αυτή ήταν η αδερφή μου, που και αυτή δεν ήμουν σίγουρος ότι θα μου άνοιγε την πόρτα της.
Μου άνοιξε την πόρτα της και ταυτόχρονα άνοιξα και γω την δική μου πόρτα στην ζωή.
Από την στιγμή που πέρασα στο κόσμο των ζωντανών, κράτησα για ενθύμιο την τελευταία μου μέρα στα ναρκωτικά και άρχισα να περπατώ βήμα - βήμα προς τα εσώψυχά μου.
Σ΄αυτήν την καινούργια μου ζωή τίποτα δεν μου χαρίστηκε και τίποτα δεν κατέκτησα χωρίς κόπο πόνο και αγώνα.
Για να γελάσω μέσα από την καρδιά μου έκανα έξι μήνες αφότου έμεινα καθαρός και όταν γέλασα ήξερα πως ήταν το γέλιο το δικό μου.
Για να ερωτευτώ έκανα δύο χρόνια αφότου έμεινα καθαρός και από τότε είμαι συνέχεια ερωτευμένος με την κοπέλα μου. Την αγαπάω γιατί το νιώθω.
Τι θέλω να πω; θέλω να πω ότι, ότι και αν κάνω το νιώθω, άσχετα από το τι μου λέει το μυαλό μου.
Σ΄αυτή την καινούργια μου ζωή, τα όνειρά μου επανήλθαν μέσα στην καρδιά μου και από τότε τα ακολουθώ κόντρα σε οποιαδήποτε δυσκολία.
Σ΄αυτή την καινούργια μου ζωή τα θαύματα τα έζησα, τα ζω και τα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
Ο απέραντος συναισθηματικός μου κόσμος έγινε ο παράδεισός μου άσχετα αν το συναίσθημα είναι η λύπη ή η χαρά. Είναι όλα δικά μου και νιώθω ευγνώμων που τα νιώθω.
Στα μάτια μου ( ναι αυτά τα μάτια που προσπάθησα πάρα πολύ να κλείσω) πλέον υπάρχει η αλήθεια άσχετα αν αυτή συμφέρει στο μυαλό μου ή όχι.
Σ΄αυτό το ταξίδι, το ψέμα δεν χωράει και το μίσος είναι περιττό, γιατί η αγάπη είναι πλέον ο καπετάνιος.
Η αγάπη, ναι αυτή η Θεά που ποτέ της δεν μ΄άφησε από την αγκαλιά της, έχει πλημμυρίσει την καρδιά μου, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο βλέπω, νιώθω και κατανοώ τον κόσμο γύρω μου.
Σ΄αυτό το ταξίδι ο προορισμός είναι η ψυχή και μπροστά της, όλα τα λόγια και τα υλικά αγαθά παίρνουν την πραγματική τους θέση.
Και κάπου εδώ σταματώ να βάζω λόγια, σταματώ να προσπαθώ να δώσω υλική υπόσταση στην ψυχή γιατί όσα και αν γράψω, όσο όμορφα και αν την περιγράψω, όλα ξεθωριάζουν όταν την αγγίζεις, όταν νιώθεις πως είσαι εσύ η ΨΥΧΗ..................
Υ.Γ. 1 Ευχαριστώ όλους όσους με στηρίξανε και με δίδαξαν τον τρόπο για να βρω τον δρόμο της ψυχής μου. Άλλοι το κάνανε με τον θάνατό τους και άλλοι με τον τρόπο ζωής τους.
Υ.Γ. 2 Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στα αδέρφια που ακόμη σκοτώνουν την ζωή τους με κάθε είδους ναρκωτικό.
Υ.Γ. 3 akiser1969@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου