Κλείνοντας… (7) Ο λαός έχει τη δύναμη

Τα βάθρα στήνονται με σκοπό τον έλεγχο του πλήθους.

Αυτοί που τα στήνουν είναι οι άρχων, αυτοί που κινούν τα νήματα. Οι άρχων -αντίθετα απ’ όσους τοποθετούν στα βάθρα- δεν φαίνονται.

Τα άτομα που επιλέγονται για να κάτσουν (και/για να φαίνονται), είναι όσα προβλέπεται να μαζέψουν τον περισσότερο κόσμο, και επιλέγονται βάσει πιθανοτήτων.

Βάζουν λοιπόν σ’ ένα βάθρο, ας πούμε τον ρουβά. Ο ρουβάς επιβεβαιώνει την πρόβλεψη και μαζεύει πολυυυ κόσμο. Τώρα, όταν χρειαστεί ο άρχον να επηρεάσει τον κόσμο που ακολουθεί τον ρουβά, του λέει τι θα πει (πχ ΝΑΙ στο δημοψήφισμα), ώστε οι φανς που θα τον ακούσουν, κι επειδή τον θαυμάζουν, να πεισθούν ότι είναι η σωστή άποψη.

(6) Ενοχές

Η πιο δύσκολη ζωή είναι αυτή που κουβαλά ενοχές.

Η χρησιμότητα του κακού είναι πολύ μεγάλη, γιατί αναδεικνύει το καλό. Από μόνο του το καλό δεν φανερώνει κάτι, απλά υπάρχει. Αν θες το βλέπεις, αν δεν θες δεν βλέπεις τίποτα -το πιο σύνηθες. (Στον άνθρωπο επαφίεται.. εξ ου και πρώτη επιλογή το τίποτα.)

Έτσι, ο λόγος που υπάρχει πόλεμος είναι για να φανερωθεί η αξία της ειρήνης, ο λόγος που υπάρχει η δουλεία είναι για να αναδείξει την αξία της ελευθερίας, το άδικο για να αναδειχτεί το δίκαιο, το θλιβερό γεγονός για να προκληθεί η αφύπνιση.

(5) Ο λόγος

ΟΛΟΙ θέλουν να αντισταθούν στην προδοσία.

Δεν αντιδρούν γιατί (A) λείπει η σιγουριά από τον λόγο τους: Δεν πιστεύουν ότι θα κάνουν κάτι αν πολεμήσουν. 

Δεν είναι σίγουροι ότι ο αγώνας θα φέρει αποτέλεσμα, επειδή έχουν δύο -εξίσου ανίσχυρες- αντικρουόμενες απόψεις: Από την μία θέλουν να προσπαθήσουν να γυρίσουν την κατάσταση γιατί το άδικο τους πνίγει, κι από την άλλη δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με το διακύβευμα (ό,τι ρισκάρουν να χάσουν αν αγωνιστούν).

(4) Αταραξία

Σε προγενέστερο χρόνο είχα γράψει για την αταραξία (εδώ), χωρίς όμως να την έχω μέχρι εκείνη την ώρα ποτέ αισθανθεί. Ό,τι έγραψα το γνώριζα από διαίσθηση.

Σήμερα, που έχω την τύχη να την έχω αισθανθεί, γράφω επιβεβαιώνοντας (με την απόλυτη σιγουριά που φέρνει η απόδειξη στον άνθρωπο):

(3) Εμπαθής αγάπη

«Αν σε χάσω θα χαθώ», είναι η εμπαθής αγάπη. Όταν κάποιον πραγματικά τον αγαπάς αν τον χάσεις δεν θα χαθείς (ισχύει για όλες τις σχέσεις, και για ό,τι αγαπιέται).

Η αγάπη ανυψώνει, δεν αφήνει ανάπηρους ανθρώπους στο διάβα της!

(2) Το παρελθόν σε κατατρέχει γιατί δεν έχει παρέλθει

«Μια ζωή πολεμώ», «μια ζωή με πολεμούν», «μια ζωή παιδεύομαι», «μια ζωή πρέπει να επεξηγώ», «μια ζωή προβλήματα λύνω», «μια ζωή με εκμεταλλεύονται», «μια ζωή την αχαριστία τρώω στην μάπα», «μια ζωή με προδίδουν» κλπ.

Αν το πρόβλημα που σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή είναι πχ ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει και δεν σε νοιάζεται, παρατηρείς ότι με την παραμικρή αφορμή ΟΟΟΟΟΟΛΟ το παρελθόν μαζεύεται και προστίθεται και κάνει την αφορμή βουνό. Θα την πληρώσει δηλαδή αυτός που σήμερα «δεν σε νοιάστηκε» ΚΑΙ για όλους όσους μέχρι σήμερα δεν σε έχουν νοιαστεί. Αυτό σημαίνει το «με κατατρέχει το παρελθόν». Κι ο λόγος που δεν παρέρχεται είναι γιατί.. είναι ΠΑΡΟΝ!

Η διαδικασία της αλλαγής (1)

(είναι για όλους ίδια, γιατί είναι κοινός ο παρανομαστής)

Για να κάνεις κάτι εκτός φύσης σου (δεν συμφωνείς, δεν σου αρέσει) καταβάλεις προσπάθεια. Όσο συνεχίζεις να το κάνεις, όλο και περισσότερο κουράζεσαι. Λίγο πριν το σημείο εξαντλήσεως όμως γίνεται κάτι «μαγικό», έρχεται η στιγμή που παύεις να προσπαθείς. Η ενάντια στην φύση σου πρακτική βγαίνει ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ, από μόνη της.

Όταν πράττεις το αντίθετο αυθόρμητα σημαίνει ότι το μετέτρεψες σε ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. Για να καταφέρεις να κάνεις το αντίθετο φύση σου χρησιμοποίησες ΜΟΝΟ την ΣΥΝΗΘΕΙΑ.

Επειδή ο άνθρωπος χρειάζεται λύση πρακτική….

Πριν την πρακτική, η θεωρητική: Τα προβλήματά μας θα λυθούν όταν διορθώσει ο καθένας τον εαυτό του. Παρακίνηση χρειάζεται μόνο αυτός που δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κάτι. Και δεν το πιστεύει αυτός που δεν ξέρει την δύναμή του. Την δύναμή του ο καθένας πρέπει να βρει. Και θα την βρει, αν φτιάξει τον εαυτό του.

Η λύση η πρακτική: Άρχισα τον αγώνα με το που μπήκαμε στο δντ, ήξερα ότι ήταν στημένη η κρίση, ότι πρόκειται για πόλεμο, ότι θα ξεπουλήσουν την χώρα και μου γύρισε το μυαλό. Πολύ κοντό φιτίλι έχεις ρε Στεφανία, μου είχε πει ένας φίλος. Γιατί εγώ φούντωσα από την αρχή και δεν έμεινα στ' αυγά μου, όπως οι πολλοί;

Η λύση είναι να μείνεις και να παλέψεις, δεν υπάρχει άλλος τρόπος

Ο Έλληνας που έφυγε την περίοδο της κρίσης να ζήσει σε άλλη χώρα δεν διαφέρει σε τίποτα από τον Σύριο που παράτησε την πατρίδα του σε καιρό πολέμου. Όσο κρίνεται ο ένας κρίνεται κι ο άλλος.

Να πούμε για το θεάρεστο έργο της εκκλησίας;

Η εκκλησία λαμβάνει χρηματοδότηση για το «αλληλέγγυο» έργο της από το κράτος. Από εσένα δηλαδή. Για το ίδιο έργο/σκοπό η εκκλησία ζητάει επιπλέον και την συνεισφορά των πολιτών, ΠΑΛΙ τη δική σου δηλαδή. Το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας το χρηματοδοτείς εξολοκλήρου εσύ! Δεν έχεις δει φαντάζομαι κανέναν παπά να βγάζει από την τσέπη του χρήματα και να τα δίνει στους φτωχούς!!! Που και τα χρήματα της τσέπης του (τον μισθό του) πάλι ΕΣΥ του τα δίνεις!! Και όχι μόνο δεν βάζει ο παπάς το χέρι στην τσέπη του, παρά καταχράται και τα χρήματα/είδη που προορίζονται για τους αναξιοπαθούντες!  

(Αλήθεια κρατάνε βιβλία οι παπάδες; Λογιστικά εννοώ, εσόδων εξόδων, όπως οι λοιπές ΜΚΟ που ελέγχονται, για να δούμε πόσα από τα χρήματά ΣΟΥ πάνε στον ιερό σκοπό της στήριξης των συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη, και πόσα απ’ αυτά τα βάζουν οι ανίεροι φιλάνθρωποι στην δική τους τσέπη; )

Οι αλληλέγγυοι πού μένουν, με τίνος λεφτά τρώνε;

Να το δούμε κι από την άλλη την πλευρά. Πώς θα σου φαινόταν αν ο φιλοξενούμενός σου άρχιζε να διαφεντεύει; Να παίρνει τις αποφάσεις αυτός μέσα στο σπίτι σου; Για σένα και για την οικογένειά σου και για το σπίτι σου; Πώς θα το διαχειριστείς, πώς θα φας, πώς θα ζήσεις; Έναν τέτοιο φιλοξενούμενο θα τον θεωρούσες ΑΧΑΡΙΣΤΟ!! ΘΡΑΣΥΤΑΤΟ!!! ΣΚΑΤΑΝΘΡΩΠΟ!! Και ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΕΒΑΖΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ!!

Η περιβόητη φιλοξενία των αρχαίων Ελλήνων

(Να πούμε και το οξύμωρο, αυτοί που σαν καραμέλα την χρησιμοποιούν ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΟΥΝ την ιστορία των Ελλήνων -δεν πιστεύουν ούτε σε πατρίδες ούτε σε ιστορία.)

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλοξενούσαν ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥΣ!!!! και για το ΜΙΚΡΟ χρονικό διάστημα, που έκαναν το πέρασμά τους από την χώρα μας.

Ο καθένας μας είναι πολύ φιλόξενος όταν έχει επισκέπτες, που θα μείνουν σπίτι του 2 μέρες, άντε το πολύ μία βδομάδα. Αν σου κάτσει ο άλλος έναν μήνα;;;;; Αν κάτσει ένα χρόνο;;;;;; Αν κάτσει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;;;;; Θα τον φιλοξενείς; Και άλλη ερώτηση: Με χαρά;;;;

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι με χαρά θα φιλοξενούσαν τους περαστικούς ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;;;

Η αλληλεγγύη των λαών

Το σπίτι μου έχει τοίχους. Με τον γείτονά μου, με τον οποίο συνορεύω, μπορεί να έχουμε τον τοίχο κοινό, αλλά δεν έχουμε κοινό το σπίτι.

Επίσης, ως άνθρωπος είμαι πολύ φιλόξενη, όποιος έρχεται σπίτι μου νιώθει σαν να είναι δικό του. Σε περιόδους δε που λείπω δίνω τα κλειδιά μου χωρίς δεύτερη σκέψη και πολλοί το έχουν οικειοποιηθεί. Πού όμως τα δίνω; Τα κρεμώ στην εξώπορτα; ο οιοσδήποτε μπορεί να το οικειοποιηθεί; Δεν είμαι αγία οπότε όχι, δίνω τα κλειδιά του σπιτιού μου ΜΟΝΟ σε όσους το αξίζουν, αλλά και θα εκτιμήσουν την γενναιοδωρία μου, αλλά και θα τιμήσουν το σπίτι μου.

Υπάρχει επίσης κι αυτό που λέμε προσωπικά δεδομένα που προστατεύονται (εξ ου και η ύπαρξη των τοίχων), όπως αντίστοιχα υπάρχουν και απόρρητα εθνικά θέματα (ΕΤΝΑ)..

πεφταστέρια...

 Mάς έκλεισαν μέσα σ'ένα γιγάντιο θόλο. Η καθημερινότητά μας, η πραγματικότητά μας, υπακούοντας στους κανόνες του εγκλεισμού, έγινε αυτή που μας υποδεικνύουν ότι είναι η μοναδική που μπορούμε να έχουμε.

Η Ιστορία παραχαράκτηκε. Το παρόν μας απώλεσε τη στιγμή από το φόβο του μέλλοντος και την άγνοια του παρελθόντος. Οι έννοιες αποτρελάθηκαν και οδηγήθηκαν σε "θεραπεία" και επαναπρογραμματισμό μέσα σε ιδιωτικά ψυχιατρεία και εργαστήρια των φέουδων της "πραγματικότητας" και της ορθότητάς της. Οι λέξεις μάς εξαπάτησαν. Οι ορισμοί μάς απονέκρωσαν.

Το πρόβλημά σου δεν θα λυθεί επειδή καταβάλεις προσπάθειες να το λύσεις

Θα λυθεί όταν καταλάβεις.

Για να αντιληφθείς το πρώτο σκέλος, δες τη ζωή σου. Το πρόβλημα είναι σαν ένα μπερδεμένο κουβάρι και εσύ τραβάς από την άκρη για να ισιώσεις το σκοινί, για να ξεμπλεχτεί. Παρατηρείς ότι κάθε φορά, απ’ όποια πλευρά κι αν το πιάσεις, όση προσπάθεια και να καταβάλεις, κι εκεί που νομίζεις ότι κάτι καταφέρνεις, έρχεται ένα μαγικό χέρι τραβάει από την αντίθετη φορά το σκοινί και στο ξανακάνει κουβάρι. Και κάθε φορά στο αφήνει όλο και χειρότερα μπλεγμένο.