(6) Ενοχές

Η πιο δύσκολη ζωή είναι αυτή που κουβαλά ενοχές.

Η χρησιμότητα του κακού είναι πολύ μεγάλη, γιατί αναδεικνύει το καλό. Από μόνο του το καλό δεν φανερώνει κάτι, απλά υπάρχει. Αν θες το βλέπεις, αν δεν θες δεν βλέπεις τίποτα -το πιο σύνηθες. (Στον άνθρωπο επαφίεται.. εξ ου και πρώτη επιλογή το τίποτα.)

Έτσι, ο λόγος που υπάρχει πόλεμος είναι για να φανερωθεί η αξία της ειρήνης, ο λόγος που υπάρχει η δουλεία είναι για να αναδείξει την αξία της ελευθερίας, το άδικο για να αναδειχτεί το δίκαιο, το θλιβερό γεγονός για να προκληθεί η αφύπνιση.

Τώρα, σκέψου ότι γράφεις εσύ το σενάριο και βρίσκεσαι στο σημείο που πρέπει ο άνθρωπος από σκουλήκι σερνάμενο να ξαναγίνει άνθρωπος (με την κανονική την έννοια).

Θα χρειαστείς κακά γεγονότα, άδικα, θλιβερά κλπ.

Κάποιος δεν πρέπει να τα πράξει;

Η δική μου ζωή είναι η πιο εύκολη. Απ’ όσο με θυμάμαι παλεύω και βασανίζομαι, ΑΛΛΑ για «κακές» πράξεις που ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ! Το να πολεμάς το σαθρό είναι η εύκολη δουλειά, γιατί μπορείς, όποτε το θελήσεις, να βρεις την ησυχία σου (επιλέγοντας να μην τους φας στην μάπα). 

Αν είσαι αυτός που κάνει τα κακά, τα άδικα, τα θλιβερά; 

Εγώ κλείνω την πόρτα μου κι αφήνω έξω «τον κόσμο τον κακό». Αυτός που είναι «ο κόσμος ο κακός», τον εαυτό του πού θα τον αφήσει;

Εγώ, επειδή έχω εύκολη ζωή -που τα κακά πράγματα οι άλλοι τα κάνουν-, μπορώ, επειδή έχω την πολυτέλεια, και να σκεφτώ και να βγάλω συμπεράσματα και εν τέλει να καταλάβω. Ο άνθρωπος που κουβαλά ενοχές πότε να προλάβει; Πότε μένει ήσυχος, ήρεμος, να δει με καθαρό μυαλό, να αφουγκραστεί……. Να αφουγκραστεί τι;;; Το μέσα του; Μα αφού αυτό τον σπρώχνει να κάνει τα σύχρηστα! 

Οι άνθρωποι που κουβαλούν ενοχές δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ούτε στα συναισθήματά τους (αφού αυτά τους έσπρωξαν να κάνουν τις άθλιες πράξεις), ούτε στο ένστικτό τους (ποιο ένστικτο; απουσίαζε όταν τα έπρατταν), ούτε στην ψυχή τους (έχουν δει πού τους οδήγησε ο γνώστης καθοδηγητής).

Ο καθένας μας καταλαβαίνει (ακόμα κι εκείνος που δεν κουβαλά τύψεις/ενοχές -εντελώς σπάνιο, έως αδύνατο) ότι το να αντιγυρίσει ο έχον ενοχές την κατάσταση είναι πράγμα αδύνατο, ανυπέρβλητο. Δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του επειδή δεν είναι εμπιστεύσιμος!! Του το έχει πολλές φορές αποδείξει! Είναι η πραγματική πραγματικότητά του! Πώς με το ζόρι θα τον εμπιστευτεί ώστε/για να καταλήξει να γίνει εμπιστεύσιμος;

Εκ του ασφαλούς θα αποτολμήσω να γράψω τον τρόπο:

Πρέπει να το σηκώσεις.

Όχι να σε κατηγορείς ότι φταις, μόνο να μείνεις, να αντέξεις, να κρατήσεις μέσα σου την εσωτερική σου μάχη, να μην την ρίξεις αλλού. Να την κρατήσεις όσο βαστήξει.

Δύο λόγους για να το αντέξεις: 

1. (Λογικό) Για να σε συγχωρέσεις πρέπει κάτι να έχεις κάνει.

2. (Σίγουρο) Έχεις τον αντίποδα, το αποτέλεσμα που έχει φέρει η μέχρι σήμερα πρακτική σου (που δεν αντέχεις την μάχη, δεν θες να την σηκώσεις και την εναποθέτεις). Έχοντας τα αποδεδειγμένα αποτελέσματά της, το να κάνεις το αντίθετο είναι σίγουρα σωστότερη επιλογή.

Συγχώρεση

Η συγχώρεση -όπως και η αταραξία- είναι αποτέλεσμα, δεν έρχεται επειδή το θες.

Δεν θα κάνεις δηλ. του κόσμου τις μαλακίες και θα πεις στον εαυτό σου «δεν πειράζει, σε συγχωρώ», και αυτό ήταν, την γλίτωσες.

Η συγχώρεση έρχεται όταν (επειδή θα) δεις.

Αν το αντέξεις και το σηκώσεις, θα δεις: Ο εαυτός σου σ’ έσπρωξε σ’ αυτόν τον δρόμο, αλλά δεν συνέβη από λάθος, αυτός είναι ο δρόμος σου! Υπάρχει λόγος για το καθετί, θα τον ξέραμε αν βλέπαμε όλο το γκελ κάθε πράξης (όλον τον αντίκτυπο). Επίσης, η δουλειά του ενστίκτου δεν είναι να σε προειδοποιεί για το λάθος, η δουλειά του είναι να σε αναγκάσει να διαβείς τον δρόμο σου. Το κακό είναι πιο χρήσιμο από το καλό. Κάποιος πρέπει να το πράξει. Ποιος θα διάλεγε να παίξει τον δύσκολο ρόλο; 

Όταν δεις, θα έρθει η αποδοχή, που θα φέρει την συγχώρεση, που θα φέρει την ελευθερία.

Για να αποδεχτείς πρέπει πρώτα να το σηκώσεις.

Ευγνωμοσύνη

Όταν πέθανε ο ξάδελφός μου, κατά τη λειτουργία, ο πάτερ (που είναι κι αυτός ξάδελφός μου) είπε «δόξα τω Θεώ». Φούντωσα μεσ’ την εκκλησία, έτοιμη για το εγκεφαλικό! Όταν τελείωσε τον έπιασα και φωνάζοντας του είπα «ε όχι και να τον δοξάσουμε! Είπαμε να ανεχτούμε το θέλημά του, να το αντέξουμε, ε όχι και να τον ευγνωμονούμε που μας πήρε το παιδί μας!!»

Όταν πάρεις το αποτέλεσμα μιας δυσκολίας, ενός θλιβερού παθήματος, δεν χαίρεσαι, αλλά πραγματικά νιώθεις ευγνώμον. Δεν ευγνωμονείς το συμβάν, αλλά το ότι αξιώθηκες.

Αν δεις τι έφερε ο ορυμαγδός στον άνθρωπο, πώς από σκουλήκι σερνάμενο τον ανύψωσε (και συνεχίζει να τον ανυψώνει), και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, πώς από χαμένες σ’ ένα βάθος απύθμενο οι αξίες βγαίνουν στο φως, αν σκεφτείς ότι πριν λίγα χρόνια δεν φανταζόσουν ότι θα κρίνεται, θα λογοδοτεί, αυτός με τα συμφέροντα, ότι πριν λίγα χρόνια μας έκαναν πλύση εγκεφάλου και κανείς δεν το έπαιρνε χαμπάρι, ότι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι οι «αριστότεροι» θα λογοδοτούν στον λαό, ότι, ότι, ότι.. Κι όλα αυτά τα έφερε, τα πρόσφερε στον άνθρωπο, ο ορυμαγδός…. Ναι μεν δεν χαίρεσαι που το πέρασες, αλλά δεν γίνεται να μην νιώθεις ευγνώμον που αξιώθηκες: να δεις, και να καταλάβεις, και να αυξηθείς, και να καλυτερέψεις, και να νιώσεις τον πόνο του άλλου, και να μοιραστείς και, και, και.

Για να μην το αφήσω έτσι… Οι προδότες (και το σινάφι τους) 1. δεν νιώθουν ενοχές! Καθώς επίσης και 2. δεν θα αλλάξουν. Η ώρα της κρίσης προδότες θα τους βρει. 

Επίσης, το δίκαιο δεν είναι καλό, είναι δίκαιο. Δικαίως θα πάρουν το τίμημα που αναλογεί στις πράξεις τους. 

Επίσης, η αταραξία και η συγχώρεση δεν απαλείφουν το δίκαιο, τουναντίον το υπερασπίζονται και το τηρούν. Ατάραχοι θα τους δώσουμε το αναλογούν τίμημα. 

Επίσης, παρότι οι προδότες με τις πράξεις τους ευθύνονται για του ανθρώπου την ανύψωση, η ευγνωμοσύνη δεν θα πάει σ’ αυτούς, αλλά στο θεσπέσιο αυτό -κέντημα- σενάριο.

(συνέχεια στο 7)

Την φωτό την βρήκα εδώ