Επειδή ο άνθρωπος χρειάζεται λύση πρακτική….

Πριν την πρακτική, η θεωρητική: Τα προβλήματά μας θα λυθούν όταν διορθώσει ο καθένας τον εαυτό του. Παρακίνηση χρειάζεται μόνο αυτός που δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κάτι. Και δεν το πιστεύει αυτός που δεν ξέρει την δύναμή του. Την δύναμή του ο καθένας πρέπει να βρει. Και θα την βρει, αν φτιάξει τον εαυτό του.

Η λύση η πρακτική: Άρχισα τον αγώνα με το που μπήκαμε στο δντ, ήξερα ότι ήταν στημένη η κρίση, ότι πρόκειται για πόλεμο, ότι θα ξεπουλήσουν την χώρα και μου γύρισε το μυαλό. Πολύ κοντό φιτίλι έχεις ρε Στεφανία, μου είχε πει ένας φίλος. Γιατί εγώ φούντωσα από την αρχή και δεν έμεινα στ' αυγά μου, όπως οι πολλοί;

Στη ζωή μου, την υπόλοιπη ζωή μου, με την μάνα μου, τ' αδέλφια μου, τους άντρες μου, το παιδί μου, τους φίλους μου, τα αφεντικά μου, τους συναδέλφους μου, τους γείτονες, ΠΟΤΕ δεν συμβιβάστηκα. Δεν είπα δηλαδή στον εαυτό μου ποτέ «μην μιλάς τώρα, άστο να περάσει, δεν συμφέρει να χαλάσεις τις σχέσεις σας, αν μιλήσεις θα χάσεις την δουλειά σου, αν μιλήσεις θα σου πάρουν την θέση» κλπ. Μίλαγα....

Στον αγώνα ήμουν ατρόμητη. Δεν υπολόγιζα τίποτα, ούτε σύλληψη ούτε θάνατο, έπεφτα στην μάχη βουρ, ή να τους φάω ή να με φάνε. Κι έβλεπα τους πολλούς να μην τολμούν ούτε ένα κωλόχαρτο διαμαρτυρίας να στείλουν. Από πού προερχόταν η δύναμη και η αφοβία μου;

Στη ζωή μου, την υπόλοιπη ζωή μου (με την μάνα μου, τ' αδέλφια μου κλπ) τιμούσα τον εαυτό μου. Τις αρχές μου, αυτά που πρεσβεύω σαν άνθρωπος. Δεν έκανα ποτέ έκπτωση. Πάλευα ενάντια στους κανόνες της κοινωνίας, που τους έβρισκα όλους λάθος. Ό,τι έχουν θέσει ως σωστό έβρισκα/βρίσκω λάθος. Ξέρεις τι κούραση συνεπάγεται αυτή η μάχη. Αυτή όμως η κούραση αδελφέ μού επέστρεφε σε δύναμη! Όσο τιμώ τον εαυτό μου τόσο θηρίο γίνομαι.

Όταν μιλούσα με τον συνταξιούχο της πολεμικής αεροπορίας, εγώ του έλεγα με όλη την ορμή και θέρμη που βγαίνει από μέσα μου τα παλικαρίσια: «όργωσες τους αιθέρες, χάρισες την ζωή σου στην πατρίδα, δεν σας επιτρέπω να τους πεις» κλπ., κι εκείνος, ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΠΡΑΞΕ, μιλούσε σαν αδύναμο κουταβάκι....

Η δύναμη μεταβιβάζεται;;;

Σκέψου, εκείνος ήταν πιλότος στην πολεμική αεροπορία, ΒΙΩΣΕ την αυτοθυσία, την δική του ζωή ρίσκαρε καθημερινά, γιατί δεν το νιώθει; Γιατί δεν έχει την δύναμη που κανονικά θα του έδινε η πράξη του; Η ζωή του όλη;;;

Ξέρεις τι εντέλει τον «συμβούλεψα»; Να μην ασχοληθεί με τον αγώνα... Στη ζωή του, την προσωπική, αυτή την ζωή που έχει με την γυναίκα, τα παιδιά, τους φίλους κλπ, κάτι κάνει και φτύνει τον εαυτό του! Να κάτσει και να δει σε ποιον τομέα, για ποιον απ' όλους τους δικούς του, βάζει τον εαυτό του τελευταίο, κι αυτό να διορθώσει. Αν φτιάξει το κομμάτι εκείνο της ζωή του που κρατάει ο ίδιος τον εαυτό του πάτωμα, θα έχει την δύναμή του. Μετά θα μπορέσει να παλέψει. Και θα παλέψει ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ!! Ο δυνατός άνθρωπος δεν γίνεται να δεχτεί καραγκιοζιλίκια! Κόβει κεφάλια! Και προτιμά να πεθάνει, παρά να το υποστεί!

Τέλος, αυτά είναι τα πρακτικά. Η λύση είναι (δυστυχώς ή ευτυχώς) τα θεωρητικά...

(την φωτό την βρήκα εδώ)