(4) Αταραξία

Σε προγενέστερο χρόνο είχα γράψει για την αταραξία (εδώ), χωρίς όμως να την έχω μέχρι εκείνη την ώρα ποτέ αισθανθεί. Ό,τι έγραψα το γνώριζα από διαίσθηση.

Σήμερα, που έχω την τύχη να την έχω αισθανθεί, γράφω επιβεβαιώνοντας (με την απόλυτη σιγουριά που φέρνει η απόδειξη στον άνθρωπο):

Η αταραξία είναι αποτέλεσμα, δεν έρχεται επειδή την θες. Το αυτό αποτέλεσμα το φέρνει:

1. Το παρελθόν που έχει παρέλθει (βλ.2) και

2. Η σιγουριά, που είναι αποτέλεσμα της έλλειψης αμφιβολίας (εδώ).

Ο λόγος που μέχρι χθες γινόμουν στο πιτς φυτίλι ανήμερο θηρίο ήταν ότι κουβαλούσα όλη την κούραση, απ’ όλο μου το παρελθόν, αλλά μεγαλύτερη ευθύνη έχει το ότι δεν ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου.

Παράδειγμα: Μεγάλωνα το παιδί μου κάνοντας τα αντίθετα από τα θέσφατα της κοινωνίας. Ο λόγος που επέλεξα να κάνω το αντίθετο ήταν γιατί θεωρούσα τους κανόνες τους λάθος. Τώρα, στην περίπτωση που κάποιος που μεγάλωνε το παιδί του ακολουθώντας τους κανόνες, μου έλεγε «γιατί το κάνεις αυτό, παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή του παιδιού σου, δεν έχεις το δικαίωμα», εγώ, στην προσπάθειά μου να υποστηρίξω την επιλογή μου, του έκανα επίθεση σαν μανιακός δολοφόνος.

Για την υπερβολή της αντίδρασής μου θεωρούσα ότι ευθύνεται η συσσώρευση της κούρασης -που όλη μου την ζωή μάχομαι ενάντια στο κατεστημένο. Αυτό όμως είναι το απλό, το σύνθετο είναι ότι τους πίστευα! Πίστευα ότι μπορεί να έχουν δίκιο! Και (το χειρότερο) ότι μπορεί να συμβεί αυτό που μου λένε, ότι κάτι θα πάθει το παιδί μου από την δική μου επιλογή! Φοβόμουν (έτρεμα) ότι θα επιβεβαιωθούν!!

Η μάχη που έριχνα με τον απέναντι, ουσιαστικά ήταν δική μου. Μέσα μου γινόταν το αιματοκύλισμα, κι επειδή δεν το άντεχα, το πέταγα μπαλάκι (έριχνα το φταίξιμο) σ’ αυτόν που μου το πυροδοτούσε.

ΕΓΩ μαχόμουν, με τις δικές μου, ΔΥΟ, διαφορετικές απόψεις! Και ήταν ΚΑΙ οι δύο εξίσου ισχυρές (ή, για να το θέσω σωστότερα, εξίσου ανίσχυρες), γιατί και για τις δύο αμφέβαλα. Κι ο λόγος που αμφέβαλα ήταν επειδή δεν μπορούσα να δω καθαρά. Κι ο λόγος που δεν μπορούσα να δω καθαρά ήταν γιατί με άλλαξα!

Όταν μία αντίθετη άποψη (αντίθετη στη φύση σου) την κάνεις φύση σου (βλ.1) δεν σβήνεις την παλιά, τις έχεις και τις δυο! Και την κανονική τη δική σου και την αντίθετή της, που την έχεις κάνει δική σου! Άντε να βρεις άκρη...

Για να την βρεις (την άκρη) χρειάζεσαι τον Λόγο (ή σίγουρο, ή ισχυρό).

(συνέχεια στο 5)

Την φωτό την βρήκα εδώ