Βία

Βρήκα ένα κόλπο φοβερό, το οποίο θέλω να μοιραστώ, με αποτελέσματα σίγουρα, μόνιμα και ανεξάρτητα από συνθήκες, τα οποία είναι: 

Δεν σηκώνεις βάρος από το φταίξιμο άλλου, μένει ολόκληρο σ’ αυτόν που την άδικη πράξη κάνει. Δεν μπορεί τίποτα να σε βάλλει, έχεις καθαρό οπτικό, δεν νιώθεις αδικημένος, δεν νιώθεις ένας απέναντι όλων. Αποκτάς τον έλεγχο της ζωής σου, όλη σου τη δυναμική, ισορροπία και ψυχική ηρεμία. 

Το κόλπο είναι: όταν θυμώσεις στείλε ευλογία! Θα πάψει να φαίνεται αστείο μετά την απόδειξη (θα χρησιμοποιήσω τον -γνωστό σε όλους- αντίποδα). 

Όταν κάποιος σε αδικεί κι εσύ θυμώσεις σαν αποτέλεσμα φέρει… το συναίσθημα που σου προκλήθηκε. Μ’ αυτό μένεις, εσύ το κουβαλάς κι όχι ο κακοπράττον. Αυτός που την κακή πράξη έκανε δεν παθαίνει τίποτα. Τουναντίον όσο εσύ στεναχωριέσαι ή/και αντιδράς, τόσο εκείνος νιώθει ότι είχε δίκιο για ό,τι σου έκανε. (Πατάει στην αντίδρασή σου για να δικαιωθεί, είτε κλαις και παρακαλάς, είτε ωρύεσαι και βαράς). Όταν νιώθεις αδικημένος οι σκέψεις δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις και νιώθεις αδύναμος. Η αντίδραση η δική σου δεν είναι του ελέγχου σου, κι όσο ανεξέλεγκτα αντιδράς τόσο χάνεις το δίκιο σου, τόσο απαλλάσσεται ο φταίχτης. 

Σε κάθε δίπολο ό,τι ισχύει για τη μία πλευρά το ακριβώς αντίθετο ισχύει για την άλλη (η απόδειξη του ισχυρισμού), θα προσθέσω μόνο μερικά βοηθητικά. 

Δεν στέλνεις ευλογία σ’ αυτόν που σε αδικεί, αλλά γενικά, στο σύμπαν, στην ανθρωπότητα, στον πλανήτη, στα ζώα, στα φυτά (δική σου επιλογή). Υποχρεωτικά πρέπει να είναι αληθινό αυτό που αισθάνεσαι, τόσο αληθινό όσο είναι ο θυμός σου -γι’ αυτό πιάνει. Όταν κάποιος σε ευεργετεί στέλνεις ευλογία στον ίδιο. Όταν γίνεσαι δίαυλος μιας (όποιας) ενέργειας, η ενέργεια γεμίζει πρώτα εσένα και μετά διοχετεύεται. Αφού την διοχετεύσεις η ενέργεια που σε διαπέρασε δεν εξαφανίζεται. (Αβάλβιδο το σώμα, αφού γεμίσει δεν αδειάζει.) 

Υ.Γ. Στο συγκεκριμένο παίζει ρόλο η ηλικία, δεν αφορά νεαρά άτομα, όχι γιατί όσο γερνάς γίνεσαι σοφός (δείξε μου έναν) αλλά γιατί μέχρι μία ηλικία είναι υποχρεωτικό να άγεσαι/φέρεσαι, για να μπορέσεις να φέρεις τα αποτελέσματά σου, που όλοι χωρίς να θέλουμε τα φέρνουμε. 

------------------------------------------------------------------------------- 

Η γυναικοκτονία είναι αποτέλεσμα χρόνων, δεν αφορά σε παρόρμηση μιας -κακιάς- στιγμής. (Δεν έφαγε ξύλο στο πρώτο ραντεβού και είπε "να, αυτή τη σχέση ονειρευόμουν όλη μου τη ζωή", αφορά σε εξέλιξη.) 

Πώς εξελίσσεται το φαινόμενο, αρχίζοντας από την πρώτη φορά που δέχεται κακοποίηση. 

Καλείται η πάσχουσα να βρει λύση σ’ ένα πρόβλημα που ένας άλλος δημιουργεί. Τα βάζει με τον εαυτό της για την λανθασμένη αντίδραση ή την μη αντίδρασή της. Φταίει για ό,τι δεν είδε/κατάλαβε γι’ αυτόν, φταίει επειδή δεν προνόησε για να μην της συμβεί. Δεν μπορεί να ζητήσει βοήθεια γιατί θα της πουν «ας μην τον επέλεγες» ή «δεν μπορεί, κάτι του έκανες». 

Κι όσο εκείνη παιδεύεται με αυτά κουβαλώντας όλο τον πόνο, την στεναχώρια, την απογοήτευση, τις ενοχές (ένα αδιανόητο βάρος για μια πράξη που δεν έκανε), ο υπεύθυνος της πράξης είναι άνετος! (Γιατί να μην είναι; αφού κουβαλά για χάρη του όλα όσα εκείνος θα έπρεπε να κουβαλά.) 

Με όλα αυτά δε, που συμβαίνουν μέσα της και δεν μπορεί να διαχειριστεί (φυσικά δεν μπορεί, αφού δεν είναι δικά της) η στάση της είναι τέτοια που δικαιώνεται στα μάτια του ο φταίχτης. Κι όσο εκείνη μένει (στήλη άλατος) μέχρι να τα διαχειριστεί, τόσο τις τρώει, κι η παράσταση κλείνει με.. γυναικοκτονία. 

Η λύση για την επιδημία δεν είναι να παρέχουμε στις κακοποιημένες γυναίκες άσυλο, ούτε φυσικά να περιμένουμε την κοινωνία να μάθει να ρίχνει το φταίξιμο στον φταίχτη, οι γυναίκες θα πάψουν να είναι θύματα, επειδή θα πάψουν να σηκώνουν το βάρος του φταίχτη. 

Υ.Γ. Υπάρχει άκρατος εγωισμός πίσω από την θεϊκή κατά τ’ άλλα σκέψη με την ευλογία. Να μην καταδεχτείς να πάθεις εσύ το παραμικρό για μια πράξη που ένας άλλος κάνει. (Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στην κόρη μου που μου το δίδαξε.) 

---------------------------------------------------------------------

Εκτός από άκρατο εγωισμό, η σκέψη για την ευλογία κρύβει και υπέρμετρη πονηριά. Εξετάζοντας τον φταίχτη: 

Τι ωθεί ένα παιδί να κάνει μπούλινγκ; Τον βιαστή να βιάσει; Τον άντρα να σκοτώσει; 

Η ανάγκη για εξίσωση. 

Ό,τι νιώθει θέλει να το νιώσει κάποιος άλλος, πιστεύοντας ότι έτσι θα φύγει το συναίσθημα από μέσα του. Ακριβώς όμως όπως με τα ναρκωτικά, το «κόλπο» προσφέρει πρόσκαιρη ανακούφιση, η οποία γρήγορα ξεθυμαίνει και έχει την ανάγκη να επαναληφθεί. Κάθε επόμενη φορά έχει μικρότερη διάρκεια η ανακούφιση και κάθε επόμενη φορά χρειάζεται μια πιο ισχυρή δόση. 

Αυτό που θέλει να νιώσει ο άλλος είναι πόνος, φόβος, ενοχές, εξευτελισμό, ότι δεν μπορεί να ξεφύγει, να νιώσει μικρός, ένα τίποτα, ότι τον εξουσιάζει, να παρακαλάει για λύτρωση. 

Ό,τι στον άλλο προκαλεί τον ανακουφίζει, κράτα το αυτό. Το σημαντικό όμως είναι ότι τα συγκεκριμένα αισθήματα που προσπαθεί να σου προκαλέσει τα νιώθει ο ίδιος. 

Τι θα συμβεί αν δεν πετύχει; (Τυχαία επιλέγει, αν δεν του κάτσει σωστό θύμα δεν παθαίνει τίποτα, ψάχνει απλά το επόμενο.) 

Όταν ήμουν 20 σταμάτησε ένα αμάξι μπροστά μου σε κεντρικό δρόμο κι ο οδηγός άρχισε να χαϊδεύεται. Ένιωσα τ' αναμενόμενα για ελάχιστα δευτερόλεπτα κι όταν συνήλθα πήγα κοντά, έσκυψα στο παράθυρο και του είπα «τουλάχιστον ας τον είχες μεγάλο». Τι νομίζεις ότι συνέβη; 

Αν δεν πετύχει το σωστό θύμα.. απλά θα φύγει. (Δεν σώνεις κανέναν επόμενο, ο καθένας σώζεται μόνος του. Δυνατούς ανθρώπους θέλει η βία για να εξαλειφθεί.) 

Το σώμα ό,τι και να πάθει θεραπεύεται, πληγή δεν αφήνει καθαυτό κανένα συμβάν, πληγή αφήνει ό,τι συμβαίνει μέσα μας. 

(Αν κάποιος προσπαθήσει να σε βιάσει και μείνεις ήρεμη, σαν να μην σου καίγεται καρφί, θα χάσει τη στύση του.) 

Η πονηριά πίσω από τη σκέψη: Αν δεν βρει να εξισώσει θα μείνει μέσα του ό,τι νιώθει. Υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να ζεις με ό,τι μέσα σου κουβαλάς; 

---------------------------------------------------------------------- 

Υπάρχει λόγος που συνέδεσα μια θεϊκή λέξη όπως είναι η ευλογία, με τις τρισκατάρατες, τον εγωισμό και την πονηριά. 

Ο λόγος είναι ότι έχουν χάσει κάθε νόημα. 

Λες καλό έναν άνθρωπο ο οποίος λέει "ναι" σε όλα. 

Καμία καλή έννοια δεν μπορεί να έχει έλλειμμα (στο θετικό δεν εκλείπει κάτι). Ο καλός που αναγνωρίζεται ως τέτοιος έχει έλλειψη: προσωπικότητας, κρίσης, επιλογής, ευθύνης, δικαίου. 

Αντίστοιχα, τίποτα καλό δεν μπορεί να έχει η ευλογία αν έχει να κάνει με συμφέρον, ή όταν υποβόσκει η ανάγκη, ή όταν σε ωθεί το βίωμα (άγεσαι/φέρεσαι από τα πάθη και τις επιθυμίες σου, τι εκλείπει; Η προσωπικότητα, η κρίση, η επιλογή, η ευθύνη, η δικαιοσύνη). 

Από την άλλη ο εγωισμός, το να φροντίσεις εσύ να μην πάθεις το παραμικρό από κακή πράξη άλλου είναι θεάρεστο! Και φαίνεται στο αποτέλεσμα, της υγείας, της δύναμης, της ισορροπίας. (Τι ΔΕΝ εκλείπει; Η προσωπικότητα, η κρίση, η επιλογή, η ευθύνη, η δικαιοσύνη.) 

Και η πονηριά; Μένουμε με ό,τι εμείς παθαίνουμε, ασχολούμαστε μόνο με αυτό και αφήνουμε ελεύθερο τον άλλο. Αν σταθείς μόνο σε αυτόν, αυτόν ενδελεχώς να εξετάσεις και δεις τον σκοπό πίσω από την πράξη του, κι αν αντιληφθείς ότι ο σκοπός του είναι κακός (δεν προσφέρει ούτε καν τον ίδιο), αν δεν επιτρέψεις να τον πετύχει, τότε τι ΔΕΝ εκλείπει; Η προσωπικότητα, η κρίση, η επιλογή, η ευθύνη, η δικαιοσύνη. 

Υ.Γ. Μέσα στον απόλυτο χαμό του "όλοι καλοί είμαστε" και του "κανείς δεν φταίει" τσέκαρε καθετί βάσει τα: προσωπικότητα, κρίση, επιλογή, ευθύνη, δικαιοσύνη. Άριστα κριτήρια διαχωρισμού του θετικού από το μιαρό.