Φιλοσοφική θεώρηση της κατάστασης

(προς σκέψη.. -και τέρψη) 

Άκουσα ένα τραγούδι που με μία μικρή αλλαγή είναι το ζητούμενο της εποχής -για τον καθένα. Το τραγούδι είναι αυτό.

Και η αλλαγή στον στίχο αυτή: αντί του «να φτιάξω έναν κόσμο από εσένα» γίνεται «να φτιάξω έναν κόσμο από εμένα».

Είναι ό,τι ο καθένας καλείται να κάνει -μάλλον το κάνει ήδη ο καθένας μας, απλά δεν μας αρέσει και πολύ. Αν το δούμε όμως εκτός (σαν να μην μας αφορά) πρόκειται για κάτι πολύ πολύ θετικό, και προς το συμφέρον μας.

Δεν το κάνει η διαπίστωση λιγότερο επίπονο, όμως του δίνει μία άλλη αίσθηση.

_________________________________________________________________________

 

Κάτι βιωματικό.

Όταν οδηγώ αγχώνομαι. Επειδή θεωρώ ότι δεν είμαι καλή στην οδήγηση.

Με είχα σε μία κατηγορία βάλει ως άνθρωπο, στην οποία κατηγορία υπήρχαν πολυυυυ συγκεκριμένες ικανότητες και αντίστοιχα πολυυυυυυ συγκεκριμένες μη ικανότητες. Πράγματα στα οποία είμαι καλή (ικανή, τα μπορώ) και πράγματα στα οποία δεν είμαι.

Όταν καλούμουν να ασχοληθώ με θέματα της δεύτερης κατηγορίας, επειδή ακριβώς δεν μου είχα καμία εμπιστοσύνη, με ζόριζα για να είμαι καλή. Επίσης, σαν κριτήριο είχα τους γύρω μου (σαν ικανότερους από εμένα στο συγκεκριμένο). Επίσης, με έκρινα αν δεν ήμουν όσο καλοί ήταν οι γύρω μου (!!). Και τέλος, με το παραμικρό «λάθος» μου, αν κάποιος (από τους γύρω μου) με έκρινε ως μη ικανή, από την υπερπροσπάθεια που κατέβαλα για το αντίθετο, αισθανόμουν τρομερά αδικημένη, κι έτσι αναγκαστικά γινόμουν τούρκος.

Να το δούμε πιο ανοιχτά: Είχα τρομερές απαιτήσεις από εμένα, με ζόριζα και με έκρινα υπέρ του δέοντος αυστηρά, επειδή δεν έκανα κάτι (πχ οδήγηση) όσο καλά το κάνουν οι άλλοι (!!!!) που είχαν κλίση σε αυτό (!!!!!) Ποιοι είναι οι άλλοι με την μεγαλύτερη από εμένα ικανότητα; Αυτοί που κυκλοφορούν στους δρόμους. Πόσο καλά το κάνουν αυτοί που έχουν το προνόμιο (που δεν έχω εγώ) να έχουν την κλίση; Γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά.

Τι δεν έβλεπα (κάτι που ένας αγαπημένος μου άνθρωπος με πολύ απλό τρόπο μου είχε υποδείξει, αλλά που πίστευα ότι δεν γίνεται να πραγματωθεί με την καμία): Να κάνω όλα τα εκτός της κατηγορίας μου με τον δικό μου μοναδικό τρόπο!

Φυσικά και δεν είναι όλα για μένα! Φυσικά και δεν μπορώ να τα κάνω όλα καλά, αλλά ρε φίλε μπορώ να τα κάνω όλα, σαν Στε. Και θα τα έκανα κι ακούραστα με τον στεφίστικο τρόπο, κι αβίαστα, οπότε και (αναγκαστικά λόγω αυτού) καλύτερα. (Χες οδήγησα με τον δικό μου μοναδικό τρόπο!! Έβλεπα τον δρόμο σαν πίνακα! Δεν υπάρχει λεπτομέρεια που θα μου ξεφύγει όταν ζωγραφίζω.)

Και μετά από την εφαρμογή στην πράξη, ήρθε και η διαπίστωση.. Νομίζω ότι κάποιος μας δουλεύει εκεί πάνω!! Για να καταλάβω αυτό το πάναπλο πράγμα έπρεπε να ζήσω τόσα χρόνια σερνάμενη, για να αναγκαστώ (πάρω απόφαση) να κάνω αυτό που αναφέρεται στο τραγούδι -με την επέμβαση διόρθωση που έκανα. Για να καταφέρω να το πραγματώσω έπρεπε να κάνω αυτή την αδιανόητη δουλειά! Ε, τα μαλλιά μού έχουν πέσει.

(Αυτό θα πάθει ο καθένας μόλις το ολοκληρώσει.)

_______________________________________________________________________

 

Άλλο…

Είναι η Δέσπω στον κόσμο της κι εγώ νευριάζω. Ωπ λέω, κυρία μου γιατί νευριάζεις; Μια χαρά δεν είναι να βρίσκεται στον κόσμο της; (μην πω το ζητούμενο).

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι: Αν είσαι αυτός που βρίσκεται στον κόσμο του είναι ωραία, αν είσαι αυτός που τρώει στην μάπα αυτόν που είναι στον κόσμο του, δεν είναι. Κάτι που όμως άλλαξε με την δεύτερη σκέψη.

Η δεύτερη ήταν η εξής: Νευριάζω γιατί πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ το ίδιο ΑΛΛΑ (με καταπιέζω και) δεν το κάνω.

Κι αυτό είναι η απάντηση φίλε, όταν νευριάζουμε με κάποιον είναι γιατί πολύ θα θέλαμε να κάνουμε αυτό που κάνει!!!

Και το τσέκαρα με διάφορα, όχι μόνο με όμορφα πράγματα, και είδα ότι είναι έτσι ακριβώς, και μετά μου ήρθε και το εξής άλλο τέλειο: έχουμε όλοι μία σύχρηστη πλευρά (του τεμπέλη, αυτού που θέλει να δοξαστεί, του χαραμοφάη, του βολεψάκια κλπ), την οποία δεν θέλουμε! (κρίνουμε, κρύβουμε κλπ) Κι όμως είναι το μέσον για το ζητούμενο! Αν δεν αγαπάω την σύχρηστή μου πλευρά, δεν με αγαπάω! Όχι δεν με αγαπώ ολόκληρη, δεν με αγαπώ, τελεία.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στη κυρά Μάρω.