Ένα ευφάνταστο παιχνίδι

Το παιχνίδι παίζεται με τράπουλά και θέλει δύο παίχτες. Φαντάσου ότι παίζεις με την γυναίκα/τον άνδρα σου, και αυτό που διακυβεύεται είναι η ανάληψη των ευθυνών του σπιτιού.

Ο ένας εκ των δύο λοιπόν κρατά δέκα χαρτιά στα χέρια του, ο άλλος τραβάει ένα στην τύχη, χωρίς να ξέρει τον αριθμό, την φιγούρα του χαρτιού (ένα καρό, δύο κούπα κλπ.) Αυτό που ξέρει είναι τον ένα και μοναδικό κανόνα του παιχνιδιού, ο οποίος είναι: όποιο χαρτί και να επιλέξεις θα χάσεις. 

Αυτό είναι το παιχνίδι! Έχεις την επιλογή (μέγα προνόμιο, άκρως δημοκρατικό) εσύ ο ίδιος, με πλήρως ελεύθερη την βούλησή σου, να επιλέξεις ένα οποιοδήποτε χαρτί από τα δέκα, απλά με όλα τα χαρτιά χάνεις. Και δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς μετά, διότι σου λέει ο συμπαίχτης σου «α, ήξερες τον κανόνα, αν δεν σου άρεσε μην έπαιζες». Μα δεν γίνεται να μην παίξω, εσύ απαντάς, κάπως πρέπει να οριστούν οι αρμοδιότητες. Έπαιξες, έχασες, μην διαμαρτύρεσαι, απαντά. Το παιχνίδι λέγεται «Του εμπαιγμού».

Κάπως έτσι ψηφίζουμε τόσα χρόνια.

 

Υ.Γ. Οι σοφοί λένε ότι δεν υπάρχει κατάσταση αδιέξοδη, μόνο δεν βλέπουμε την διέξοδο. Και είναι απολύτως αληθές.