Πώς ο φόβος μεταλλάσσει την πραγματικότητα

Ο λόγος που προκαλούσα να συλληφθώ ήταν για να βρεθώ σε δικαστήριο και να απαιτήσω να εκδικαστούν και οι δικές μου υποθέσεις. Ο λόγος που δεν κατέστη εφικτό, όσο κι αν το προσπάθησα, είναι γιατί δεν έχουν νόμο να τους δικαιώσει.

Υπήρχαν άνθρωποι που όταν μιλούσαμε έβγαζαν την μπαταρία από το κινητό τους, την ώρα που εγώ αναρτούσα ανοιχτά ότι θα πάω στην βουλή, θα πάω στο σπίτι του παπούλια, θα πάω στην Ακαδημία. Ποια η μεταξύ μας διαφορά; Αυτός που φοβόταν δεν είχε ποτέ κάνει αυτό που ήθελε πράξη.

Έχω προσαχθεί άπειρες φορές, καμία δεν έγινε σύλληψη (κι είχαν όλους τους νόμους για να πατήσουν). Τα κοινοποιούσα εκ των υστέρων για να δουν κι άλλοι τι ακριβώς συμβαίνει όταν διεκδικείς. Σε κανέναν ποτέ δεν μπόρεσα να μεταφέρω αυτό που βλέπουν τα μάτια μου.

Όταν με κάλεσαν πρώτη φορά για ανάκριση όλοι μου έλεγαν μην πας μόνη σου θα σε φάνε. Πήγα μία, πήγα δύο, την πέμπτη φορά που με κάλεσαν είπα στην ανακρίτρια πες μου τι πρέπει να κάνω για να προχωρήσει η καταγγελία μου, να τα σπάσω όλα εδώ μέσα, να σου ρίξω μπουνιά; τι να κάνω για να επιληφθεί η δικαιοσύνη; Την έκτη φορά δεν πήγα, τους είπα να μου κάνουν μήνυση για απείθεια. 

Για ποιον λόγο δεν μπορεί καν να μιλήσει, ακόμη μέχρι σήμερα, ο ένας, και ο άλλος τα χειρότερα να διατρανώσει, είναι ίδιος με τον προηγούμενο. Ποιος από τους δύο έχει δίκιο μένει να απαντηθεί. Ποιος από τους δύο βλέπει την πραγματικότητα;

(Τι θα πάθει ο άνθρωπος όταν αντιληφθεί ότι ο μόνος λόγος που ακόμη στέκουν είναι το ότι βιώνει ο ίδιος μία άλλη, μη ρεαλιστική, πραγματικότητα; )

Κείμενο προς απόδειξη των ισχυρισμών:

https://justiceforgreece.wordpress.com/2013/04/09/%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF/?fbclid=IwY2xjawH5-VtleHRuA2FlbQIxMAABHW1d529y_l2hEquYUSJr-mG-xt9G56Vw-3NiNVhXZXHVXtXftRS81YcDyQ_aem_BnVK_T_2Vesg6PJ7ahaABw

 

Υ.Γ. Με το που ξύπνησα βλέπω ότι ο πρώτος που διάβασε το κείμενο, κι έβαλε καρδούλα!!! είναι ο γιος μου!!!!

Ο μόνος ανυπαίτιος που την πλήρωσε, σε όλη μου τη ζωή.

Όταν άρχισα τον αγώνα ήταν 10 χρονων. Του είπα γιε μου εγώ τη ζωή μου την έζησα, είμαι πλήρης, θα πολεμήσω για να ζήσεις εσύ ελεύθερος.

Τα βαρυγδουπα μου τα έλεγα σε ένα δεκάχρονο παιδί, που από τη μεριά του πίστευε, κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι, ότι πάω να σκοτωθώ.

Από τη στιγμή που εκείνος, σήμερα, στα 27 του, και μετά από όσα με μένα πέρασε, θεωρεί τα όσα έκανα καλώς καμωμένα, σημαίνει (και με τη βούλα) ότι είναι η μόνη αλήθεια, το μόνο σωστό, για τον άνθρωπο να κάνει.

Διότι ένα μόνο είναι το κριτήριο για να μην καταντησουν πτυσσόμενες οι ιδεες: Αν παραμένουν αλήθεια, σωστό, δίκαιο, όταν καθόλου δεν σε συμφέρει.

(Πολλοί σκέφτονται την οικογένεια τους και δεν αντιδρούν -το δικό μου το παιδί είχε μόνον εμένα. Κατά πόσο η απραξία του γονέα είναι για το καλό του παιδιού τελικά; )