Εναρμόνιση

Οι αρχαίοι λέγανε άλλο φαντασία κι άλλο Μούσα!

Κάθισα και σκέφτηκα για να βρω την απίστευτη διαφορά….

Αυτός που φαντασιώνεται είναι αυτός που βλέπει αυτό που έχει ανάγκη να δει, και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Η Μούσα, που έχει να κάνει και με την έμπνευση, συνδέεται με το εξής:

Υπάρχει λένε η πραγματικότητα, υπάρχει και η αλήθεια!

Με ένα πολύ ωραίο παράδειγμα: ο ήλιος βλέπουμε ότι κινείται προς την δύση, αυτό όμως συμβαίνει επειδή η γη κινείται με ανατολική κατεύθυνση!

Που σημαίνει ότι ως πραγματικότητα νοείται αυτό που φαίνεται, αλλά που μπορεί να απέχει παρασάγγας από την αλήθεια!

Και για να το συνδέσω: η αλήθεια φαίνεται μόνο από έμπνευση! Μέσω της Μούσας! Που είναι η φαντασία η άλλη, όχι η δημιουργημένη από τον άνθρωπο!

Η Μούσα είναι κάτι σαν θεία φώτιση. Πχ όταν γράφω, κάτι με ωθεί κι όταν τα διαβάζω δεν ξέρω πώς τα ήξερα. Φανερή γίνεται η διαφορά και στην μουσική (γενικά στην τέχνη), είναι αλλιώς η μουσική από έμπνευση κι αλλιώς όταν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη φαντασία του.

Σε σχέση με την πραγματικότητα θα μπορούσαμε να το θέσουμε ως εξής: Αν ο άνθρωπος έχει σκεφτεί και το πάει μόνος του εκεί που θέλει, αυτό είναι πραγματικότητα. Ο δρόμος που ορίζει η Μούσα δεν έχει χάρτη.

Η φαντασία με την πραγματικότητα απέχουν παρασάγγας, το μόνο που έχουν κοινό είναι ότι ο άνθρωπος το πάει εκεί που ο ίδιος θέλει.

Στην αλήθεια τώρα.. Δεν αφορά σε κάτι βαρύγδουπο, όπως πχ αυτό που λέμε «κοινή συνείδηση». Η αλήθεια είναι παντού γύρω μας, χωρίς κάτι. Απλά υπάρχει. Για να την δούμε όμως πρέπει να μην εμείς ορίζουμε. Αν ξέρεις τι να δεις, τότε θα δεις αυτό ακριβώς που ξέρεις, τίποτε άλλο.

Ο τρόπος για να βλέπουμε την αλήθεια, την ανεξάρτητη από την πραγματικότητα και την φαντασία:

Έχω βρει και χρησιμοποιήσει άπειρα κόλπα για να φεύγω από αυτό που φαίνεται και να απλωθώ στο ό,τι υπάρχει (με εγγυημένα αποτελέσματα), χρησιμοποιώντας όμως τη φαντασία μου!

Με αυτόν τον τρόπο όμως είχα απόλυτη ανάγκη τις συνθήκες. Είτε πχ να βρεθώ σε ένα μέρος ειδυλλιακό, «μαγικό», που θα με παρασύρει έξω από την απτή πραγματικότητα, είτε με τη μουσική κλπ., και σίγουρα χρειαζόμουν ησυχία.

Οι συνθήκες λοιπόν έπρεπε να είναι οι πλέον κατάλληλες. Σε όχι βολικές συνθήκες δεν μπορούσα να το καταφέρω, αλλά και επιπροσθέτως στην περίπτωση που το κατάφερνα, και κάτι ή κάποιος με «προσγείωνε», αυτομάτως το έχανα! και με γδούπο!

Υπάρχει ένας άλλος τρόπος ο «από επιλογή και όχι συγκυριακώς». Ο οποίος για να επιτευχθεί πρέπει προηγουμένως να έχει ολοκληρωθεί ο άνθρωπος. Που σημαίνει να έχει σταματήσει τις μάχες μέσα του, και να αγαπά τον εαυτό του. Μετά θα μπορέσει να το επιλέξει και οι συνθήκες δεν θα έχουν καμία επίδραση.

Παρόρμηση / ένστικτο

Λέμε ότι τα παιδιά είναι πιο κοντά σε ό,τι υπάρχει, λόγω του ότι δρουν με την παρόρμηση και το ένστικτό τους. Κάτι που είναι σωστό, αλλά κάτι λείπει από την σύνθεση, κι αυτό που λείπει είναι η σύνεση.

Η σύνεση δουλεύει ως εξής: βλέπεις το ένα, αλλά βλέπεις και το άλλο, ταυτόχρονα! (όχι να πρέπει να μειώσω το ένα για να αυξήσω το άλλο), κι αφού δω καθαρά και τα δυο, κι αν δεν «εξαναγκάζομαι» - για όποιον λόγο - στην επιλογή, σ' αυτή την περίπτωση θα επιλέξω με σύνεση.

Για γίνει κατορθωτό αυτό, πρέπει αναγκαστικά να έχουν φιλιώσει και να είναι ισάξιες, οι δύο πλευρές μέσα στον άνθρωπο. (Έτσι σταματούν και οι μάχες.)

Εξ αφορμής, ας δούμε και την ησυχία: Οι αρχαίοι έλεγαν ότι στην κατάσταση της Μούσας πας μέσω της ησυχίας. Ησυχία χρειάζεται ο νους για να φτάσει. Την οποία αναζητούμε στην φύση, στην γιόγκα, στη μουσική κλπ.

Ησυχία φυσικά εννοεί μέσα μας. Που σημαίνει να είναι άδειος ο νους από σκέψεις (από μάχες).

Και δες το κουφό που κάνουμε, διαιωνίζουμε, συντηρώντας (νομίζοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς), τη φασαρία μέσα μας, και αναζητούμε διακαώς την ησυχία, ψάχνοντάς την έξω μας!

Η ησυχία μέσα μας είναι το ζητούμενο, κι έρχεται με την παύση της πάλης, αλλά και, επιπροσθέτως, την αγάπη του εαυτού (με αυτήν την σειρά).

Κάτι χρήσιμο, το άκουσα τελευταία, σχετικό με το δίλημμα. Από αρχαία κείμενα φυσικά (εδώ ).

Λέει ότι το δίλημμα ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ σε δίλημμα, δεν είναι εξαρχής. Αρχικά υπάρχουν άπειρες παράμετροι, σε δεύτερο χρόνο, ο οργανισμός, για εξοικονόμηση ενέργειας, για να μην χαωθεί, αφαιρεί τα πιο αδύναμα ενδεχόμενα, ώσπου να μείνουν δύο!

Κάτι που σημαίνει ότι: Αν δεν αγωνιά ο άνθρωπος, αν δεν είναι κουρασμένος, αν δεν βιάζεται, δεν θα μπει ο οργανισμός στη διαδικασία της εξοικονόμησης ενέργειας! Κι αν δεν μπει θα μπορεί να τα βλέπει όλα!!! 

Και ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό. Λέει ότι ο άνθρωπος όταν τελεί υπό πίεση δεν βλέπει ό,τι συμβαίνει, διαδραμματίζεται γύρω του. Και αυτό πάλι είναι μηχανισμός του οργανισμού. Αφαιρεί από το οπτικό τα ήσσονος σημασίας για να εστιάσει στο σημαντικό (ώστε να έχει όλη τη δύναμη να το φέρει εις πέρας, απερίσπαστος που λέμε).

Κάτι που σημαίνει ότι αν θέλουμε να βλέπουμε όσα συντελούνται γύρω μας αυτό που χρειάζεται είναι να μην έχουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε περί πολλού, υψίστης σημασίας! (Σαν να έρθει το τέλος του κόσμου αν δεν το καταφέρουμε.)

Θα κλείσω με την αρχή… Εναρμόνισις!

Ας πούμε ότι βρίσκομαι στις κατάλληλες συνθήκες και καταφέρνω να απλωθώ. Παρατηρώ εμένα στη συγκεκριμένη κατάσταση, τι μου συμβαίνει. Και βλέπω ότι πρώτον δεν εστιάζω πουθενά, σε τίποτα συγκεκριμένο, δεύτερον στρέφομαι μέσα μου, και τρίτον αδειάζει ο νους μου, δεν σκέφτομαι τίποτα. Παρατηρώ ότι λόγω αυτών βρίσκομαι σε ΑΡΜΟΝΙΑ.

Το σύμπαν (ό,τι υπάρχει) είναι γύρω μας κάθε στιγμή, μας περικλείει. Αυτό που μας κάνει ξένο σώμα, που μας αποχωρίζει από αυτό, είναι η δυσαρμονία η δική μας. Με το που θα αποκτήσουμε αρμονία (εμείς ως οντότητα) την ίδια στιγμή θα «απορροφηθούμε»! θα γίνουμε ένα με αυτό. Τόσο απλό είναι το ζήτημα της βαρύγδουπης εναρμόνισης..

Το σύμπαν (ακριβώς όπως η αλήθεια) είναι απλά εκεί. Ο άνθρωπος κρατιέται, διατηρείται ως ξένο σώμα μέσα σ' αυτό. Στέκουμε διάσπαρτα πεταμένες σφήνες.

Στην περίπτωση που ο άνθρωπος εναρμονιστεί, δεν θα χρειάζεται τη φαντασία για να δημιουργεί ο ίδιος την «μαγεία», θα είναι μέρος της.