Έκτακτο ρεπορτάζ:
H φετινή απονομή των ακριβοθώρητων, και σύμφωνα με κάποιες κακοήθεις φήμες στημένων, βραβείων ΟΣΚΑΡ έγινε νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά! Διότι το μεγαλείο δύο υπερπαραγωγών που επισκίασαν όλες τις άλλες και καθήλωσαν, και συνεχίζουν ακόμα να το κάνουν, κοινό και κριτικούς, δεν μπορούσε να περιμένει την καθυστέρηση της αναπόφευκτης θριαμβευτικής επιβράβευσής τους!
Το μόνο πρόβλημα για την αμερικανική Ακαδημία ήταν ότι η εγχώρια υπερπαραγωγή είχε πολύ σκληρό αντίπαλο: ένα εντυπωσιακό ευρωπαϊκό blockbuster! Με παραγωγό την περιβόητη εταιρεία "Σόρος & ΣΙΑ", καθόλου φειδωλή στις "χορηγίες" ανά τον κόσμο υπέρ πολλά υποσχόμενων ταλέντων και οργανώσεων που προωθούν τα νέα ολίγον έως πολύ παρελαύνοντα ξέκωλα της ψυχαναγκαστικής σεξουαλικής απελευθέρωσης, τα ολίγον ανθρωπιστικά πλάνα (με τα απαραίτητα κέρδη φυσικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις που δίνουν φιλεύσπλαχνα "δουλίτσα" σε πλήθος αναξιοπαθούντων και ελάχιστα απαιτούντων) και πολυπολιτισμικά (αχταρμάς στην ουσία τους) σενάρια και τα διαλυτικά projects της παρωχημένης πια αυτοδιάθεσης των ανά τον πλανήτη τοπικών και οπισθοδρομικών αντιλήψεων.
Με τη στιβαρή επίσης συνδρομή-συμπαραγωγή του κολοσσού παραγωγής έργων θυελλώδους δράσης και άφθονου τρόμου, με την επωνυμία "ΝΑΤΟ Α.Ε.", έμπειρα στελέχη του οποίου ανέλαβαν και τη σκηνοθεσία. Και το όνομα της υπερπαραγωγής αυτής: "Η Συμφωνία των Πρεσπών". Με πρωταγωνιστές τον Έλληνα "ζεν πρεμιέ της πολιτικής" (αν και λίγα χρονακια στο κουρμπέτι, έχει επιδείξει ζηλευτούς ελιγμούς και κωλοτούμπες, με αναίμακτες συνέπειες) Alexi Τσίπρα και τον Σκοπιανό "μπουμπούκο" Ζόραν Ζάεφ. Ο οποίος μπήκε τόσο πολύ στο "πετσί του ρόλου" που του ανάθεσαν οι εργοδότες και των δυο τους, ώστε δήλωνε όπου βρισκόταν και με όποιους χαριεντιζόταν, μετά το πέρας και την επίσημη προβολή της ταινίας, ότι ο όρος "βόρεια Μακεδονία" ήταν σεναριακή αδυναμία και το σκέτο "Μακεδονία" και "Μακεδόνας" ήταν οι πρέποντες όροι για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας του πολύπλοκου και αγωνιώδους σεναρίου και για την επίτευξη της αίσθησης κάθαρσης στην ψυχή των θεατών που ταυτίστηκαν με το κυρίαρχο αφήγημα του ξετυλίγματος της υπόθεσης.
Σημαντικό δείγμα της εισπραχτικής επιτυχίας της αλλά και του θορύβου που προκάλεσε η ταινία αυτή ήταν η διαδήλωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα χιλιάδων "ακροδεξιών και ανόητων λαϊκιστών" έξω από τις θύρες του "ΒΟΥΛΗ village cinemas", γνωστού για τις φαρσοκωμωδίες που συνηθίζει να προβάλλει στο ζαλισμένο κοινό του και τις ιστορικές σοβαροφανείς γραφικότητες γεμάτες χάσματα λογικής και ήθους.
Ένα κατά την άποψη των κριτικών και "ειδικών", στρατευμένων στα ραβασάκια των μεγαλοπαραγωγών και φυσικά στην υψηλή τέχνη της παραπλάνησης, "ευρωπαϊκό αριστούργημα"! Όπου συνυπήρξαν με σκηνοθετική μαεστρία ερμηνευτές σε ρόλους (δήθεν) προοδευτικών ηρώων και (δήθεν) αντιδραστικών αντι-ηρώων πολιτικών (ρεσιτάλ δηθενιάς δηλαδή). Διαπλεκόμενων με στρατιωτικά και χρηματοπιστωτικά λόμπυ, αλλά και με μυστικές υπηρεσίες των οποίων η ομιχλώδης ύπαρξη αιωρούνταν ως καθόλα υπαρκτό φόβητρο (κάτι σαν την αόρατη μάγισσα του Blair Witch Project) και με τηλε-μαγειρεία που ανακάτευαν μέσα σε καζάνια αποπροσανατολισμού και προπαγάνδας τα μυαλά των εκατομμυρίων κομπάρσων στους οποίους ίσως, ίσως λέμε, να ανακάλυψαν τους εαυτούς τους οι θεατές. Και ως guest star ένας γερο-τράγοs με το όνομα Μάθιου Νίμιτς στον διακοσμητικής αναγκαιότητας ρόλο του "ειδικού διαπραγματευτή" μιας τζούφιας σε θεωρία και πράξη οργάνωσης, γνωστής και ως ΟΗΕ, ο οποίος και ξεστόμιζε λίγο πριν το happy end, happy πρωτίστως για ταμεία και παραγωγή, την ιστορικής πια βαρύτητας απειλητική ατάκα: "Θα υπάρχουν συνέπειες κι επικίνδυνα σενάρια αν δεν περάσει η συμφωνία" από την κοινοβουλευτική παράγκα του συμπαθούς Alexis και των υπόλοιπων εντολοδοτών. Μια ατάκα που έγραψε ιστορία όσον αφορά ένα σημαντικό μήνυμα και μάθημα ζωής της ταινίας προς μικρούς και μεγάλους: Η δημοκρατία και η αυτονομία ως έννοιες έχουνε την ίδια αξία με δημοφιλή παραμυθάκια με καλό τέλος, από αυτά με τα οποία νανουρίζουν οι άνεργες και ημιαπασχολήσιμες μαμάδες τα γεμάτα απορίες και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις υποσιτιζόμενα παιδάκια τους. Κι έχουν αποκτήσει πλέον φαντασιακή σημασία, νεκρές και θαμμένες στη χωματερή του τουρμποκαπιταλισμού και του εταιρικού ολοκληρωτισμού έννοιες που διδάσκονται τα μαθητούδια στα σχολεία για τη διανοητική νάρκωση της "πλέμπας".
Η αμερικανική υπερ-παραγωγή που είχε το πολύ δύσκολο έργο να ανταγωνιστεί το επίσης αμερικανικό στην ουσία δημιούργημα το γυρισμένο εις τας Ευρώπας, ήταν μια ταινία με έντονο σασπένς, αστυνομικές καταδιώξεις, πολιτικούς διαξιφισμούς και άφθονη πόλωση στις τάξεις μιας κοινωνίας αυξανόμενης φτωχοποίησης και όλο και πιο κραυγαλέων κοινωνικών ανισοτήτων, αστυνομοκρατίας πρωτοφανούς και δικομματικής πολιτικής αμετροέπειας. Με τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος να στήνουν μια κολοσσιαία απάτη στις πλάτες των συνήθων υπόπτων (λαός), έχοντας διαχρονικά εξασφαλίσει κορπορατικές γενναίες χορηγίες και χρηματοπιστωτικές ευλογίες. Κι ενός πρωτοφανούς λουκέτου στις δημόσιες υπηρεσίες μιας χώρας-προτύπου της "δημοκρατίας" χάριν εκβιαστικών απαιτήσεων.
Ένα βαρύ κοινωνικό θρίλερ, γεμάτο από χιλιάδες προσωπικά οικογενειακά δράματα απελπισμένων ανθρώπων (κομπάρσων για τις ανάγκες της ταινίας) που διαλύονταν οι οικογένειές τους καθώς χωρίζονταν βάναυσα γονείς και παιδιά, ψάχνοντας μια τρύπα εισόδου στη "Γη της ανελευθερίας" και του "αν αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο τότε Θεούλη μου θέλω να ξυπνήσω". Τίτλος του αμερικανικού αριστουργήματος: "Το Τείχος". Παραγωγής, σκηνοθεσίας και με καπαρωμένο τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο για τον frontman Donald, της εταιρείας "Τραμπ και στενοί συνεργάτες", αντιπάλου της φανατικά νεοφιλελεύθερων καταβολών Εταιρείας "Κλίντον, Μπους, Ομπάμα και λοιποί αχυράνθρωποι".
Το πρωτότυπο και άκρως ιντριγκαδόρικο σενάριο της ταινίας συνίστατο στο ότι ακόμη και τη στιγμή που παραδίδονταν τα βαρύτιμα αγαλματίδια στους νικητές, κανείς δεν μπορούσε να ξέρει το τέλος της, καθώς αυτό παρέμεινε ανοιχτό! Ως μια συνεχιζόμενη πρόκληση και παρατεινόμενη αγωνία για τους εκατομμύρια θεατές στη Δύση, του στυλοβάτη του πολιτισμού μας και της εξαγόμενης κουλτούρας της προς κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμη και της πιο παρθένας ή πρωτόγονης όπου έχουν φτάσει οι εκπολιτιστικές αποστολές και εταιρείες της...
Τελικώς, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Προπαγανδιστικών Τεχνών και Μαφιόζικης Φιλοσοφίας Επιστημών, ύστερα από πολλή σκέψη αποφάσισε να μοιράσει το αγαλματάκι της κορυφαίας ταινίας του σωτήριου έτους 2019 και στις δύο, ισότιμες σε ανάδειξη υψηλών κοινωνικών αξιών μέσα από την ίντριγκα και το χάος, πρωτοποριακής σκηνοθεσίας και δημιουργίας σχολών για μελλοντικούς δημιουργούς κοπτοραπτικών ικανοτήτων.
Μετά από αυτό το θρίαμβο της καινοτομίας και του γάμου κινηματογραφικής τέχνης και σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας, δευτερεύουσας σημασίας είναι τα αγαλματάκια στις άλλες κατηγορίες, ωστόσο ας αναφέρουμε κάποια εξ αυτών:
ΟΣΚΑΡ Α ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ: Ντόναλντ Τραμπ (Τσίπρας και Ζάεφ κατήγγειλαν τον τοπικισμό των κριτών και παρηγορήθηκαν μετά διασκεδάζοντας, παρασυρομενος από τα απωθημένα του ο καθένας: σε κρητικό κέντρο ο πρώτος όπου άκουσε την αγαπημένη του λύρα να συνοδεύει κάτι ηρωικού ύφους μαντινάδες: "Τα μνημόνια θα σκίσω άμα θες/θα χορέψουν πεντοζάλη κι οι αγορές". Σε "μακεδονικό" σουβλατζίδικο της Νέας Υόρκης ο άλλος, όπου μπουκώθηκε με "μακεδονικό σουβλάκι" και μέθυσε με original "μακεδονικό οίνο")
ΟΣΚΑΡ Α ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ: Χίλαρυ Κλίντον, στο σπαραξικάρδιο δράμα " Γεννήθηκα για Πρόεδρος των εκλεκτών, μα βρέθηκα στο έλεος των ελεεινών", όπου ξεστομίζει την γεμάτη πόνο και μίσος ατάκα περί "ελεεινών" για τους ψηφοφόρους του Τραμπ.
ΟΣΚΑΡ Β ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ: Εμμανουέλ "Μανιού" Μακρόν για την πειστικότατα αντιπαθέστατη ερμηνεία του στο κοινωνικοπολιτικό θρίλερ "Πάρε μακριά αυτό το κίτρινο γιλέκο"! Στο ρόλο ενός γόη και γεμάτου προοπτικές πολιτικού, με νονούς μια πασίγνωστη τραπεζική δυναστεία, που τα βρίσκει σκούρα στο νεοφιλελεύθερο μα αποφασισισμένο, αν και αντεργατικό, όραμά του από ένα απρόσμενα μεγάλο πλήθος "λαϊκιστών" (κατά το νέο δημοφιλή όρο ταινιών κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου των μεγάλων στούντιο) ταραχοποιών κλόουν με κίτρινα γιλέκα!
κτλ κτλ...
Άιντε και του χρόνου με ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις, στα όρια του εμφράγματος. Για συντελεστές και παραγωγούς που θα δούνε αίθουσες άδειες, τα ταμεία τους μείον και το κοινό στους δρόμους μαζικά να τα σπάει και ν'απαιτεί ψυχωμένα και εμπνευσμένα μια άλλης πνοής "τέχνη". Μιας γενναιόψυχης και συνθετικής ένωσης επιμέρους δημιουργικών στοιχείων και ζωντανών ιδεών. Μιας τέχνης που υμνεί και υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή και τις πραγματικές της ανάγκες, δεν φοβάται τις υπερβάσεις και ευνοεί τη συναισθηματική δεύρυνση και την εμπλοκή ανεξάρτητων "δημιουργών" μέσα από τους κόλπους ενεργών ανθρώπων, που αναλαμβάνουν ευθύνες και τολμούν να γυρέψουν τα δικά τους οράματα στις δικές τους χαράξεις...
ανιχνευτής
Ενάντια στην "επιπεδούπολη"
πιο παλιό "ρεπορτάζ" : Η απονομή των κοινωνικοπολιτικών ΟΣΚΑΡ της Ευρώπης!
H φετινή απονομή των ακριβοθώρητων, και σύμφωνα με κάποιες κακοήθεις φήμες στημένων, βραβείων ΟΣΚΑΡ έγινε νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά! Διότι το μεγαλείο δύο υπερπαραγωγών που επισκίασαν όλες τις άλλες και καθήλωσαν, και συνεχίζουν ακόμα να το κάνουν, κοινό και κριτικούς, δεν μπορούσε να περιμένει την καθυστέρηση της αναπόφευκτης θριαμβευτικής επιβράβευσής τους!
Σημαντικό δείγμα της εισπραχτικής επιτυχίας της αλλά και του θορύβου που προκάλεσε η ταινία αυτή ήταν η διαδήλωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα χιλιάδων "ακροδεξιών και ανόητων λαϊκιστών" έξω από τις θύρες του "ΒΟΥΛΗ village cinemas", γνωστού για τις φαρσοκωμωδίες που συνηθίζει να προβάλλει στο ζαλισμένο κοινό του και τις ιστορικές σοβαροφανείς γραφικότητες γεμάτες χάσματα λογικής και ήθους.
Ένα κατά την άποψη των κριτικών και "ειδικών", στρατευμένων στα ραβασάκια των μεγαλοπαραγωγών και φυσικά στην υψηλή τέχνη της παραπλάνησης, "ευρωπαϊκό αριστούργημα"! Όπου συνυπήρξαν με σκηνοθετική μαεστρία ερμηνευτές σε ρόλους (δήθεν) προοδευτικών ηρώων και (δήθεν) αντιδραστικών αντι-ηρώων πολιτικών (ρεσιτάλ δηθενιάς δηλαδή). Διαπλεκόμενων με στρατιωτικά και χρηματοπιστωτικά λόμπυ, αλλά και με μυστικές υπηρεσίες των οποίων η ομιχλώδης ύπαρξη αιωρούνταν ως καθόλα υπαρκτό φόβητρο (κάτι σαν την αόρατη μάγισσα του Blair Witch Project) και με τηλε-μαγειρεία που ανακάτευαν μέσα σε καζάνια αποπροσανατολισμού και προπαγάνδας τα μυαλά των εκατομμυρίων κομπάρσων στους οποίους ίσως, ίσως λέμε, να ανακάλυψαν τους εαυτούς τους οι θεατές. Και ως guest star ένας γερο-τράγοs με το όνομα Μάθιου Νίμιτς στον διακοσμητικής αναγκαιότητας ρόλο του "ειδικού διαπραγματευτή" μιας τζούφιας σε θεωρία και πράξη οργάνωσης, γνωστής και ως ΟΗΕ, ο οποίος και ξεστόμιζε λίγο πριν το happy end, happy πρωτίστως για ταμεία και παραγωγή, την ιστορικής πια βαρύτητας απειλητική ατάκα: "Θα υπάρχουν συνέπειες κι επικίνδυνα σενάρια αν δεν περάσει η συμφωνία" από την κοινοβουλευτική παράγκα του συμπαθούς Alexis και των υπόλοιπων εντολοδοτών. Μια ατάκα που έγραψε ιστορία όσον αφορά ένα σημαντικό μήνυμα και μάθημα ζωής της ταινίας προς μικρούς και μεγάλους: Η δημοκρατία και η αυτονομία ως έννοιες έχουνε την ίδια αξία με δημοφιλή παραμυθάκια με καλό τέλος, από αυτά με τα οποία νανουρίζουν οι άνεργες και ημιαπασχολήσιμες μαμάδες τα γεμάτα απορίες και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις υποσιτιζόμενα παιδάκια τους. Κι έχουν αποκτήσει πλέον φαντασιακή σημασία, νεκρές και θαμμένες στη χωματερή του τουρμποκαπιταλισμού και του εταιρικού ολοκληρωτισμού έννοιες που διδάσκονται τα μαθητούδια στα σχολεία για τη διανοητική νάρκωση της "πλέμπας".
Η αμερικανική υπερ-παραγωγή που είχε το πολύ δύσκολο έργο να ανταγωνιστεί το επίσης αμερικανικό στην ουσία δημιούργημα το γυρισμένο εις τας Ευρώπας, ήταν μια ταινία με έντονο σασπένς, αστυνομικές καταδιώξεις, πολιτικούς διαξιφισμούς και άφθονη πόλωση στις τάξεις μιας κοινωνίας αυξανόμενης φτωχοποίησης και όλο και πιο κραυγαλέων κοινωνικών ανισοτήτων, αστυνομοκρατίας πρωτοφανούς και δικομματικής πολιτικής αμετροέπειας. Με τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος να στήνουν μια κολοσσιαία απάτη στις πλάτες των συνήθων υπόπτων (λαός), έχοντας διαχρονικά εξασφαλίσει κορπορατικές γενναίες χορηγίες και χρηματοπιστωτικές ευλογίες. Κι ενός πρωτοφανούς λουκέτου στις δημόσιες υπηρεσίες μιας χώρας-προτύπου της "δημοκρατίας" χάριν εκβιαστικών απαιτήσεων. 
Ένα βαρύ κοινωνικό θρίλερ, γεμάτο από χιλιάδες προσωπικά οικογενειακά δράματα απελπισμένων ανθρώπων (κομπάρσων για τις ανάγκες της ταινίας) που διαλύονταν οι οικογένειές τους καθώς χωρίζονταν βάναυσα γονείς και παιδιά, ψάχνοντας μια τρύπα εισόδου στη "Γη της ανελευθερίας" και του "αν αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο τότε Θεούλη μου θέλω να ξυπνήσω". Τίτλος του αμερικανικού αριστουργήματος: "Το Τείχος". Παραγωγής, σκηνοθεσίας και με καπαρωμένο τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο για τον frontman Donald, της εταιρείας "Τραμπ και στενοί συνεργάτες", αντιπάλου της φανατικά νεοφιλελεύθερων καταβολών Εταιρείας "Κλίντον, Μπους, Ομπάμα και λοιποί αχυράνθρωποι".Το πρωτότυπο και άκρως ιντριγκαδόρικο σενάριο της ταινίας συνίστατο στο ότι ακόμη και τη στιγμή που παραδίδονταν τα βαρύτιμα αγαλματίδια στους νικητές, κανείς δεν μπορούσε να ξέρει το τέλος της, καθώς αυτό παρέμεινε ανοιχτό! Ως μια συνεχιζόμενη πρόκληση και παρατεινόμενη αγωνία για τους εκατομμύρια θεατές στη Δύση, του στυλοβάτη του πολιτισμού μας και της εξαγόμενης κουλτούρας της προς κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμη και της πιο παρθένας ή πρωτόγονης όπου έχουν φτάσει οι εκπολιτιστικές αποστολές και εταιρείες της...
Τελικώς, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Προπαγανδιστικών Τεχνών και Μαφιόζικης Φιλοσοφίας Επιστημών, ύστερα από πολλή σκέψη αποφάσισε να μοιράσει το αγαλματάκι της κορυφαίας ταινίας του σωτήριου έτους 2019 και στις δύο, ισότιμες σε ανάδειξη υψηλών κοινωνικών αξιών μέσα από την ίντριγκα και το χάος, πρωτοποριακής σκηνοθεσίας και δημιουργίας σχολών για μελλοντικούς δημιουργούς κοπτοραπτικών ικανοτήτων.
Μετά από αυτό το θρίαμβο της καινοτομίας και του γάμου κινηματογραφικής τέχνης και σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας, δευτερεύουσας σημασίας είναι τα αγαλματάκια στις άλλες κατηγορίες, ωστόσο ας αναφέρουμε κάποια εξ αυτών:
ΟΣΚΑΡ Α ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ: Ντόναλντ Τραμπ (Τσίπρας και Ζάεφ κατήγγειλαν τον τοπικισμό των κριτών και παρηγορήθηκαν μετά διασκεδάζοντας, παρασυρομενος από τα απωθημένα του ο καθένας: σε κρητικό κέντρο ο πρώτος όπου άκουσε την αγαπημένη του λύρα να συνοδεύει κάτι ηρωικού ύφους μαντινάδες: "Τα μνημόνια θα σκίσω άμα θες/θα χορέψουν πεντοζάλη κι οι αγορές". Σε "μακεδονικό" σουβλατζίδικο της Νέας Υόρκης ο άλλος, όπου μπουκώθηκε με "μακεδονικό σουβλάκι" και μέθυσε με original "μακεδονικό οίνο")
ΟΣΚΑΡ Α ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ: Χίλαρυ Κλίντον, στο σπαραξικάρδιο δράμα " Γεννήθηκα για Πρόεδρος των εκλεκτών, μα βρέθηκα στο έλεος των ελεεινών", όπου ξεστομίζει την γεμάτη πόνο και μίσος ατάκα περί "ελεεινών" για τους ψηφοφόρους του Τραμπ.
ΟΣΚΑΡ Β ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ: Εμμανουέλ "Μανιού" Μακρόν για την πειστικότατα αντιπαθέστατη ερμηνεία του στο κοινωνικοπολιτικό θρίλερ "Πάρε μακριά αυτό το κίτρινο γιλέκο"! Στο ρόλο ενός γόη και γεμάτου προοπτικές πολιτικού, με νονούς μια πασίγνωστη τραπεζική δυναστεία, που τα βρίσκει σκούρα στο νεοφιλελεύθερο μα αποφασισισμένο, αν και αντεργατικό, όραμά του από ένα απρόσμενα μεγάλο πλήθος "λαϊκιστών" (κατά το νέο δημοφιλή όρο ταινιών κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου των μεγάλων στούντιο) ταραχοποιών κλόουν με κίτρινα γιλέκα!
κτλ κτλ...Άιντε και του χρόνου με ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις, στα όρια του εμφράγματος. Για συντελεστές και παραγωγούς που θα δούνε αίθουσες άδειες, τα ταμεία τους μείον και το κοινό στους δρόμους μαζικά να τα σπάει και ν'απαιτεί ψυχωμένα και εμπνευσμένα μια άλλης πνοής "τέχνη". Μιας γενναιόψυχης και συνθετικής ένωσης επιμέρους δημιουργικών στοιχείων και ζωντανών ιδεών. Μιας τέχνης που υμνεί και υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή και τις πραγματικές της ανάγκες, δεν φοβάται τις υπερβάσεις και ευνοεί τη συναισθηματική δεύρυνση και την εμπλοκή ανεξάρτητων "δημιουργών" μέσα από τους κόλπους ενεργών ανθρώπων, που αναλαμβάνουν ευθύνες και τολμούν να γυρέψουν τα δικά τους οράματα στις δικές τους χαράξεις...
ανιχνευτής
Ενάντια στην "επιπεδούπολη"
πιο παλιό "ρεπορτάζ" : Η απονομή των κοινωνικοπολιτικών ΟΣΚΑΡ της Ευρώπης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου