Ο Αριστοτέλης έλεγε «πίσω από κάθε πόνο σου βρίσκεται ένα λάθος σου»

Όλοι έχουμε έναν χαρακτήρα και με αυτόν ζούμε. Όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα (θυμό, πόνο κλπ) θεωρούμε ότι κάτι ΕΞΩ από εμάς το προξένησε. Μία συνθήκη ή κάποιος άλλος.

Σε μία διένεξη/τσακωμό ή όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα λέμε ότι και οι δύο έχουν δίκιο ή ότι και οι δύο φταίνε.

Υπάρχει περίπτωση να κάτσει ένας από τους δυο για να βρει πού ο ίδιος φταίει, οπότε και να σκεφτεί «μπορεί να είχα δίκιο, αλλά ο τρόπος μου δεν ήταν καλός και γι’ αυτό έφτασε η κατάσταση εκεί που έφτασε». (Ακόμα κι αν ζητήσει συγνώμη, το δίκιο του δεν αλλάζει.)

Ή να μπει στη θέση του άλλου, να αναγνωρίσει ότι είχε δίκιο κι αυτός από την μεριά του, επειδή εκείνος έτσι βλέπει τα πράγματα (όχι επειδή το δικό του είναι το σωστό). Που και στην περίπτωση αυτή, αυτός που εξετάζει το ζήτημα, δεν αμφισβητεί το δικό του δίκιο.

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση κάποιος πεισματικά να επιμένει, χωρίς να μπει σε καμιά διαδικασία να βρει τι φταίει, πόσο δε μάλλον να δει την πλευρά του άλλου. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το δίκιο μένει αναλλοίωτο.

Ή, από την αντίστροφη, ο ένας από τους δύο να σκεφτεί ότι δεν θα βγάλει άκρη αν επιμείνει στο δικό του, και να αφήσει το δίκιο του άλλου να εδραιωθεί. Ακόμα κι αν το ακολουθήσει δεν σημαίνει ότι συμφωνεί, δεν αλλάζει το δικό του δίκιο αν επιλέξει του άλλου, απλά υποχώρησε (ο λόγος της υποχώρησης μπορεί να είναι ότι τον έχει ανάγκη, ή τον φοβάται, ή εξαρτάται από εκείνον, ή νιώθει κατώτερός του, το σίγουρο είναι ότι δεν συμφώνησε, στο μυαλό του το δίκιο του παραμένει αναλλοίωτο).

Ζούμε σε μία κοινωνία όπου όλοι έχουμε δίκιο από την πλευρά μας. Κάτι που σίγουρα σημαίνει ότι το δίκιο/σωστό, με το οποίο πορεύεται στη ζωή του ο καθένας μας, έχει άμεση σχέση με αυτό που λέμε «χαρακτήρα» μας.

Ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται στη διάρκεια της ζωής μας, με καταλυτικότερο παράγοντα τα βιώματα από τους γονείς, και μετά απ' ό,τι άλλο ζήσαμε.

Η σοφία που εμπεριέχεται στη φράση του Αριστοτέλη δεν αφορά στο να εξετάσεις: 1. τις δικές σου απόψεις έναντι του άλλου για να βρεθεί τίνος είναι η σωστότερη. Ούτε 2. το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ούτε 3. ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει.

Ο Αριστοτέλης μάς λέει: Πίσω από όποιο συναίσθημά σου (που φαινομενικά κάποιος άλλος ή μία συνθήκη ευθύνεται για να εσύ το έχεις) κρύβεται κάποιο λάθος, που ΕΣΥ, ο ίδιος, κάνεις (και με όλο τον σεβασμό, να προσθέσω: ) ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ, αλλά ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.

Και το λάθος αυτό πηγάζει από τα βιώματά σου.

Ο ρόλος των «άλλων» στη ζωή μας είναι ακριβώς το να μας ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ κάτι που κουβαλάμε, και ζημιώνει τον ίδιο μας τον εαυτό, για να το δούμε και να το διορθώσουμε.

Αν μέσα από τους άλλους δεν μπορούμε να βρούμε κάτι που αφορά εμάς τους ίδιους - και είναι προς διόρθωση, όχι προς επιβεβαίωση - τσάμπα τους έχουμε. Οι «άλλοι» για εμάς είναι ένα δώρο άδωρον (δώρο που μας προσφέρεται αλλά εμείς δεν το παίρνουμε).