Οι ήρωες είναι άνθρωποι με θεϊκές ικανότητες;

Αναλύοντας την εύκολη και τη δύσκολη ζωή (εδώ). Θα πάρω ως παράδειγμα έναν επιμελή μαθητή κι έναν αδιάφορο, που τον νοιάζει μόνο να διασκεδάζει. Ο μαθητής που διαβάζει κουράζει ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ, ενώ ο μαθητής που δεν κουράζεται σωματικά ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ! Που σημαίνει ότι αν είναι εύκολη η επιλογή ζωής για τη μία μας υπόσταση, είναι δύσκολη για την άλλη! 

Πότε λέμε ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κουραζόμαστε; Όταν καταπονούμε το σώμα μας ή.. όταν πάσχει η ψυχή μας;

Θα το συνεχίσω αριστοκρατικά! (Για να πάρει τη θέση που του αξίζει το ζήτημα.) Θα μιλήσω για τον Θησέα. Σε έναν αποσυμβολισμό των άθλων του, ο εισηγητής λέει «Αυτό που διαφοροποιεί τον ήρωα από τον κοινό άνθρωπο είναι ότι ο ήρωας έχει επίγνωση της θεϊκής του καταγωγής και του καθήκοντος».

Για να το φέρουμε στα μέτρα μας: Η πλειοψηφία των ανθρώπων (έτσι μας έμαθαν) πιστεύει ότι γεννήθηκε για να περάσει καλά. Όλα τα εμπόδια θα κάτσουν σε όλους τους άλλους ανθρώπους, πλην του εαυτού του. Νομίζει ότι θα βάλει στόχους, θα τους πετύχει, και… ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στην περίπτωση τώρα που θα του κάτσει μια στραβή, θα μείνει μαλάκας!!! Δεν το περιμένει, κι επειδή ακριβώς δεν το περίμενε μένει παγωτό, στήλη άλατος, κι αρχίζει.. η κάτω βόλτα. Συμβιβασμός, άμυνα, και η ζωή να τον σέρνει από τα μαλλιά.

Στον αντίποδα: Ο άνθρωπος που ΔΕΝ πιστεύει ότι γεννήθηκε για να πίνει αραχτός τον καφέ του σε μία παραλία, που γνωρίζει ότι ήρθε ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ, και που αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι ΘΑ ΠΑΘΕΙ, και είναι έτοιμος (δύναται), και όχι μόνο δύναται, αλλά και ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ, που σημαίνει με τη σύμφωνη γνώμη του (διότι ξέρει ότι εκείνος το επέλεξε – η ψυχή του πριν μπει στο σώμα – και για να το επιλέξει σημαίνει ότι ΜΠΟΡΕΙ και ότι ΘΑ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΕΙΣ ΠΕΡΑΣ – το αποτέλεσμά του), αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, δεν θα μείνει παγωτό όταν έρθει η «στραβή», καθώς επίσης και όταν ακόμα νιώθει ότι δεν μπορεί, θα βρει τη δύναμη και θα το περάσει, καθώς επίσης και.. θα συνεχίσει! Δεν θα σταματήσει, μέχρι να ολοκληρώσει.

Αυτός ο τύπος άνθρωπου περιγράφεται από τους αρχαίους ως ήρωας… Δεν θα το αναιρέσω, ΟΜΩΣ είναι μία στάση ζωής εφικτή, γίνεται! Δεν είναι θεωρία, δεν είναι μόνο για ολίγους, ικανούς! Είναι ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΜΗ.

Πάμε τώρα να δούμε τους άθλους του ήρωα Θησέα! Η πρώτη του δουλειά ήταν το σήκωμα του βράχου, που αποσυμβολίζεται ως εξής: Ο βράχος συμβολίζει την ύλη η οποία με την αδράνειά της καθηλώνει την ψυχή. Ερωτώ: είναι δουλειά ηρώων η συγκεκριμένη; Με την έννοια μπορούν μόνο ολίγοι, εξαιρέσεις, άνθρωποι με θείες ικανότητες, να το κάνουν; Ή ΟΛΟΙ δυνητικά θα μπορούσαμε σαν πρώτη μας δουλειά να ξεφύγουμε από τα υλιστικά, ώστε να μην μας κρατούν καθηλωμένους;; πάτωμα;;; Ο Περιφήτης λέει αντιπροσωπεύει την αλαζονεία, ο Σίνις, τον διχασμό του ανθρώπου (τη μάχη την εσωτερική, που για να μην την έχεις πρέπει να είσαι παρόν, ολόκληρος, συνειδητός), η Φαιά την ακολασία, ο Σκίρων την εμφύλια σύγκρουση (που σημαίνει ότι πρέπει να πολεμήσεις για το δίκαιο και το σωστό, να μην κάνεις πίσω, ακόμα κι αν πρόκειται να χαθεί κάποιος που είναι αίμα σου…) κτλ, κτλ.

Είναι ολοφάνερο ότι δεν μιλάμε πλέον για άθλους ηρώων, αλλά για τη ζωή καθενός από εμάς! Με αυτά τα τέρατα καλούμαστε όλοι να παλέψουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας!

Να προσθέσω κάτι τελευταίο κλείνοντας. Ο Θησέας (όπως και κάθε σπουδαίος άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή) δεν ήξερε ακριβώς τι θα περάσει! Γι’ αυτό τα λέμε μύθους αυτά τα παραμυθάκια (όπως πχ του Ηρακλή, που αποφάσισε να περάσει τις δοκιμασίες και κάποιος του τις όρισε, θα πας να σκοτώσεις το λιοντάρι της Νεμέας, μετά την Λερναία Ύδρα κλπ.) Κανείς συγκεκριμένα δεν τα όρισε, αλλά και οι ίδιοι δεν ήξεραν προκαταβολικά τους άθλους τους. Ήταν κανονικοί άνθρωποι! (Γι' αυτό εξαίρεσα τον Χριστό.) Το μόνο που ήξεραν είναι ότι ήρθαν για να κάνουν κάποια πράγματα, κι όταν τους τύχαιναν τα έκαναν, και δεν σταμάτησαν στιγμή, συνέχιζαν, μέχρι να τα ολοκληρώσουν.

Κάτι που όλοι κάνουμε, μόνο που τα κάνουμε εν αγνοία μας, χωρίς να θέλουμε, μας σέρνει η ζωή από τα μαλλιά.

Πόσο απλά θα αντιγύριζε αυτό; Πόσο απλά θα μπορούσαμε να ήμασταν όλοι ήρωες; Το μόνο που χρειάζεται είναι…. παιδεία (που τόσο πολύ έχει κατακρεουργηθεί σαν έννοια). Παιδεία λοιπόν με την έννοια: να μας ενημέρωναν γι’ αυτό!!! Αντί να μας λένε ότι ήρθαμε για να φάμε και να πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας, να μας έλεγαν «ήρθες για να κάνεις κάποια πράγματα, να θέλεις να τα κάνεις, και να μην σταματήσεις μέχρι να τα ολοκληρώσεις».