Παραγκωνισμός - Αποδοχή

Η αντίδραση και ο συμβιβασμός

Πάμε πάλι στο παράδειγμα με τη μάνα μου και τους βαθμούς και να πούμε ότι και τ’ αδέλφια μου έβλεπαν ό,τι εγώ (ότι είναι λάθος το ψέμα και ότι έχει να κάνει με επιφάνεια). Και το δίλημμα είναι: επιλέγω να αντιδράσω ή να σιωπήσω.

Όλοι μού λένε «εσύ γιατί διαμαρτύρεσαι, μια ζωή αυτό που θέλεις κάνεις». Αν το σκεφτούμε λογικά, αυτός που συμβιβάζεται θα έπρεπε να είναι ο προβληματικός, ενώ φαίνεται να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έχει να κάνει 1. με την κούραση: Αυτός που δίνει μίζα συμβιβάζεται. Για να επιλέξει το αντίθετο από αυτό που θεωρεί σωστό, έχει ζυγιάσει το πράγμα, στο άλλο μέρος της ζυγαριάς βάζει τα οφέλη! κι η ζυγαριά γέρνει προς αυτά! Ποιος κάνει αυτό που θέλει; Το «κάνεις αυτό που θέλεις» δεν είναι κάνεις αυτό που θεωρείς σωστό (κάτι που είναι παν-δύσκολο) αλλά αυτό που σε βολεύει. 2. Με την αποδοχή. Κάνοντας αυτό που κάνουν όλοι, ανήκεις στο σύνολο! (Η εξαίρεση είναι παραγκωνισμός.)

Όλοι μας επιλέξαμε έναν από τους δύο δρόμους (γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει τρίτος): ή θα μπω στο σύστημα και θα ανήκω στους πολλούς ή δεν θα μπω και θα είμαι ξεπαρεού.

Η αποδοχή είναι ανθρώπινη ανάγκη

Ο παραγκωνισμένος βρίσκει ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα. Φτιάχνει έναν μικρόκοσμο από ομοϊδεάτες (μια κλίκα) για να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου. Μα όμως η κλίκα συνεχίζει να είναι παραγκωνισμένη από το σύνολο!

Μέχρι πρότινος δεν μπορούσα να αντέξω ούτε 5 λεπτά έναν άνθρωπο επιφανειακό, βολεψάκια, που συναινεί, που δεν τιμά τις αξίες, με λίγα λόγια το αντίθετό μου. Σήμερα, όχι μόνο τους αντέχω αλλά τους συμβουλεύομαι κιόλας! κι όχι μόνο, αλλά και τους δέχομαι ως έχουν. Σήμερα δεν συναινώ αλλά ανήκω στο σύνολο. Πώς προέκυψε ο τρίτος δρόμος:

Άρχισε «κατά λάθος» όταν αποφάσισα να με διαγράψω. Επειδή έπρεπε να γίνω το αντίθετό μου, συμβουλευόμουν για τα πάντα έναν άνθρωπο τέτοιο. Ρώταγα «τι θα έκανες εσύ στη θέση μου», και αυτό έκανα. (Να τονίσω, το ζήτημα δεν είναι οι απόψεις! δεν είναι ποιος κάνει το σωστό, ποιος έχει δίκιο! Το ζήτημα είναι ο άνθρωπος να γίνει υγιής.) Τότε ήταν που παρατήρησα ότι ο λόγος που δεν άντεχα τους αντίθετους μου, ήταν γιατί με έκαναν να αμφισβητώ αυτό που έχω επιλέξει. Είδα ότι πολεμούσα το άλλο που δεν επέλεξα, σαν εχθρό. Είδα ότι οι άλλοι απλά αναζωπύρωναν τη μάχη που είχα ήδη δώσει μέσα μου. Κι άρα ό,τι συμβαίνει είναι όλο δικό μου, δεν έχει να κάνει με τους άλλους ή με τις συνθήκες κλπ.

1. Όταν έχω δίλημμα έχω δύο αντίθετες απόψεις, που είναι όμως ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ. 2. Αν θεωρώ σωστό πχ από τη μία να θυσιαστώ για την πατρίδα μου, και από την άλλη θεωρώ σωστό να μην θυσιαστώ γιατί θα την πληρώσει το παιδί μου, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΑ. 

Αν και τα δύο είναι δικά μου, αλλά και τα δύο σωστά, Ό,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΩ μπορεί να το ΜΕΤΑΝΙΩΣΩ! Πάντα θα υπάρχει και το άλλο.

Υ.Γ. Τσάμπα κούραση να αργείς να πάρεις απόφαση. Τσάμπα να προσπαθείς να διακρίνεις ποιο είναι το σωστότερο. Τσάμπα να προσπαθείς να διασφαλίσεις το αποτέλεσμα.