Τα θαμμένα ψυχολογικά μάς κάνουν "κακούς" ανθρώπους, ακόμα κι αν καλό φαίνεται ό,τι κάνουμε

Ψυχολόγοι λένε ότι η γυναίκα που δεν αγαπήθηκε από τη μάνα της δεν θέλει να κάνει παιδιά. Δεν ήθελα να κάνω ποτέ παιδιά, θεωρούσα ότι έχει να κάνει με το ότι -από γεννησιμιού μου- είμαι οπαδός της ελευθερίας.

Τη μάνα μου η μάνα της την έδωσε για υιοθεσία, είναι ο λόγος που δεν μπορούσε να δώσει αγάπη στα παιδιά της. Η αγάπη που δεν πήρα από τη μάνα μου, έχει να κάνει και με την αξία μου. Ο λόγος που δεν ήθελα να γίνω μάνα ήταν επειδή δεν με θεωρούσα άξια.

(Έγινα μάνα χωρίς να το επιδιώξω, μου έτυχε το παιδί μου και είχα άρνηση με τις εκτρώσεις.) Τα ψυχολογικά προβλήματα ξέρουμε ότι δεν έχουν μόνο μία κατεύθυνση. Λέμε για κάποιον έγινε ίδιος με τον γονιό του και για άλλον ότι έγινε το αντίθετο από τον γονιό του. Μπορεί το ψυχολογικό σου να σε πάει στο «καλό», μπορεί να σε πάει στο «κακό».

Εγώ σαν μάνα «επέλεξα» να μην γίνω σαν τη μάνα μου. (Επειδή δεν ήθελα να δημιουργήσω ψυχολογικά στο παιδί μου, επειδή φοβόμουν τα ψυχολογικά, επειδή τα θεωρούσα κακά.) Το μεγάλωμα του γιου μου φαινομενικά ήταν υποδειγματικό (σαν να ακολουθούσα κατά γράμμα τους κανόνες της παιδαγωγικής). Όλα όμως τα έκανα με σκοπό! (καλό σκοπό, για το παιδί μου καλό), που αυτό όμως σημαίνει ότι ήταν όλο ψεύτικο! Και γίνεται όλο και χειρότερο, όταν αυτό που βλέπει το παιδί, σε σχέση με αυτό που εισπράττει, είναι τελείως αντίθετο! (Δεν έκανα τίποτε αυθόρμητα, με ζόριζα να κάνω συνέχεια το σωστό, με ενδιέφερε μόνο το καλό του παιδιού μου και όχι το να είμαι εγώ καλά κλπ.)

Όλη αυτή την άσκοπη υπερπροσπάθεια την έκανα διότι δεν με θεωρούσα άξια. Έπρεπε να προσπαθώ για να είμαι καλή μαμά.

Μέχρι πρότινος θεωρούσα ότι ο χαρακτήρας μου είναι αυτός. Ότι δηλαδή είμαι τελειομανής, καθώς επίσης και επειδή μπορώ να ξεχωρίσω το καλό από το κακό, είναι ο λόγος που πάντα το επιλέγω, καθώς επίσης κι επειδή αντέχω μπορώ να σηκώνω όλο και πιο δύσκολα, και πιο πολλά κλπ. (Όλα αυτά θεωρούσα ότι τα είχα από γεννησιμιού μου!)

Και φυσικά δεν έβλεπα ότι κάνω κακό με τις καλές πράξεις μου. Ό,τι λάθος σαν αποτέλεσμα ερχόταν θεωρούσα ότι έχει να κάνει με τους άλλους. (Όπως αντίστοιχα με το πρόβλημα στη χώρα, θεωρούσα ότι εγώ έκανα το σωστό/χρέος μου, οι άλλοι φταίνε που κάθονται και το υπομένουν, και γι’ αυτό τρώω κι εγώ στη μάπα τη συχρηστίλα –και εγώ, που δεν φταίω!!) Κι έτσι όλη μου την ενέργεια την κατανάλωνα στο να «φτιάξουν» οι άλλοι, ή/και να αλλάξουν οι συνθήκες.

Κάποια στιγμή όλο αυτό γύρισε, είδα ότι όλα αφορούν εμένα, είδα εγώ τι κάνω σε εμένα. Θα πω μόνο ένα πράγμα, κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι για να δω ποια είμαι (χωρίς τα ψυχολογικά μου) πρέπει να αρνηθώ ό,τι απέγινα. Το να με διαγράψω ήταν απάνθρωπο, όμως σε εκείνη τη φάση συνέβη κάτι σημαντικό. Έπρεπε να παρθεί μία απόφαση και είπα στον γιο μου ότι δεν ήξερα (πραγματικά δεν ήξερα -τίποτα-, δεν το έκανα ως κόλπο), την ακριβώς επόμενη στιγμή ήξερε εκείνος! Πολύ αργότερα επιπρόσθετα διαπίστωσα: Ο γιος μου με εκτιμά, θεωρεί ορθές τις διδαχές μου. Τι συμβαίνει όμως; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ! Οπότε, αν τις ακολουθήσει θα νιώθει ότι ζει τη ζωή μου, κι αν δεν τις ακολουθήσει και την πατήσει, θα δώσει αξία σε μένα και ήττα στον εαυτό του! (Πόσο κακό μπορεί να κάνει το καλό ε; )

Ό,τι και να κάνει θα βγει σε λάθος, ο προβληματικός άνθρωπος. Και προβληματικός σημαίνει να ΜΗΝ ΞΕΡΕΙ τι τον σέρνει!

Τα παθήματα από τα παιδάτα μας, σκοπός δεν είναι να τα σβήσουμε, αλλά να τα έχουμε ανοιχτά, στα μάτια μας. Τότε δεν θα μας σέρνουν (που συνεπάγεται δύναμη), αλλά και δεν θα μπορεί κάτι να τα τσιγκλίσει (που φέρνει ψυχραιμία), αλλά κυρίως θα βλέπουμε ό,τι υπάρχει.