Ο ολόκληρος άνθρωπος έχει μία πλευρά φοβιστική αλλά και μία πολύ όμορφη (3)

Το να είναι ολόκληρος ο άνθρωπος κουβαλά μέσα του μεγάλη ευθύνη. Αυτό το "λαμβάνω υπόψη τους άλλους" αφορά στην αποποίησή της. Με παράδειγμα: Αν δεν έκανα τελικά τον αγώνα μου, επειδή η γνώμη του γιου μου είναι πολύ σεβαστή για μένα, θα επέλεγα ΕΓΩ; (Το «εγώ» που οριοθετεί την ύπαρξή μου.)

Κι ένα δεύτερο, πιο σπουδαίο: Ακόμη κι αν ποτέ δεν το έλεγα φωναχτά, θα ΧΡΕΩΝΑ σε εκείνον την απόφασή μου. Δεν θα την σήκωνα εγώ! (Η ΜΕΓΑ ΕΥΘΥΝΗ)

Η όμορφη: Όταν είναι ολόκληρος ο άνθρωπος.. δεν τα βλέπει τόσο τραγικά! Ούτε τόσο μεγάλα, ούτε ανυπέρβλητα. Αποφάσεις παίρνει με την ίδια κούραση που βάζει σε κάθε ανάσα του.

Ενέργεια

Σ’ ένα φιλοσοφικό βιβλίο διάβασα ότι οι πλανήτες για να αιωρούνται αλλά και για να διαγράφουν τη συγκεκριμένη πορεία τους, με τη συγκεκριμένη ταχύτητα, και γύρω από τον εαυτό τους και γύρω από τους άλλους πλανήτες, ωθούνται από ενέργειες. Μία ενέργεια τραβάει προς τα κάτω, άλλη προς τα πάνω, άλλη προς τα μπρος.

Τον άνθρωπο η άμεση πραγματικότητα τον ωθεί σε ευθεία. Η έμμεση τον ωθεί προς τα πάνω. Οι δύο ενέργειες σε συνδυασμό τον ωθούν στην πορεία του (σχηματικά ας πούμε ελικοειδή, σαν το dna του).

Μία πορεία που ωθεί τον άνθρωπο να προχωρά, και του δίνει και ανύψωση είναι αυτή που διανύει ο άνθρωπος όταν αναζητά το υψηλό, ΑΛΛΑ και αυτός που αναζητά την εξουσία, το χρήμα, τη δόξα. Και οι δύο σπρώχνουν μπρος και πάνω.

Καλή η μία, κακή η άλλη; Παίζει ρόλο;

Αν δεν υπήρχε ο Μεσαίωνας δεν θα είχε υπάρξει ούτε η Αναγέννηση. Κάθε εποχή είναι υπεύθυνη για την επόμενή της. Ωθεί ουσιαστικά την επόμενη. Παράγει την ενέργεια που προκαλεί κάθε επόμενη γέννηση.

Φυσικό / Επιτηδευμένο

Όταν κάνεις κάτι αυθόρμητα δεν κουράζεσαι, πχ να χαϊδέψεις και να φιλήσεις το παιδί σου. Αν το ίδιο το κάνεις έπειτα από σκέψη, επειδή πχ το παιδί σου πρέπει να εισπράττει αγάπη, ή επειδή πρέπει να μάθει να εκδηλώνει τα συναισθήματά του, κουράζεσαι (με την έννοια καταναλώνεις ενέργεια). Κι όχι μόνο κουράζεσαι αλλά και αναμένεις συγκεκριμένο αποτέλεσμα, όπως πχ το να εκδηλώνει το παιδί σου την αγάπη του. Περιμένεις δηλαδή να πιάσει τόπο η διδαχή. Καθώς επίσης και απογοητεύεσαι -όταν δεν πιάνει τόπο η διδαχή.

Κι αυτά είναι τα ΚΡΙΤΗΡΙΑ. Όταν νιώθεις ότι καταναλώνεσαι, όταν προσδοκάς αποτέλεσμα, όταν απογοητεύεσαι για το αποτέλεσμα που δεν έρχεται… δεν είσαι στη ροή.

Η ροή

Μεμονωμένα με το ένστικτό μας βλέπουμε την πραγματικότητα πιο απλωμένη, δεν αφορά το τι είναι σωστό για τον ένα αλλά για το σύνολο, καθώς επίσης και εκτείνεται σε βάθος χρόνου. Μεμονωμένα με τις αισθήσεις μας βλέπουμε την πραγματικότητα την πιο εξατομικευμένη και που αφορά στο τώρα.

Το ζητούμενο όμως δεν είναι ούτε το άτομο ούτε το σύνολο, ούτε το τώρα ούτε το πάντα, αλλά η ΡΟΗ.

Ο Μπουσκάλια έχει γράψει μια ιστορία «η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ», με την οποία γίνεται κατανοητό. Είναι Φθινόπωρο έχουν πέσει στο έδαφος όλα τα φύλλα από το δέντρο, και ρωτάει το ένα φύλλο το άλλο «δεν θα ξανανέβουμε πάνω στο δέντρο; Άλλο φύλλο θα πάρει τη θέση μας την άνοιξη; Και ποιος ο λόγος για όλα αυτά; Γιατί χρειαζόταν να βρεθούμε στο δέντρο αφού ήταν να πέσουμε και να πεθάνουμε».

Σημασία καμία δεν έχει το -κάθε μεμονωμένο- φύλλο, σημασία δεν έχει ούτε καν το δέντρο, ούτε καν το δάσος, ούτε καν η πλάση, ούτε καν το σύμπαν, σημασία έχει η ζωή! Η ζωή είναι το ζητούμενο, και ο μέγα σκοπός είναι να κυλάει! Η ροή!

Ματαιότητα;

Κάνουμε λέει διατριβές, ενώ όπως ήρθαμε θα φύγουμε, ενώ η ζωή κυλάει προσπαθήσουμε δεν προσπαθήσουμε, με ή χωρίς εμάς μέσα, κόκκος άμμου στην έρημο είναι ο καθένας μας.

Η πορεία από τον Μεσαίωνα προς την Αναγέννηση ωθήθηκε από το σπρώξιμο των ανθρώπων. Το σύνολο κινείται και σπρώχνει τις εποχές. Η πορεία κάθε μεμονωμένου ατόμου, δίνει την κίνηση του συνόλου.

Τι κάνει δύσκολη τη ζωή του ανθρώπου;

Αυτά που δεν ξέρει! Αν ξέραμε δεν θα είχαμε φόβους, πόνο, ενοχές.

Το ζητούμενο για την ιστορία είπαμε είναι η ροή. Το ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι να συμμετέχει σ’ αυτήν χωρίς να πάσχει.

Όταν από μέσα μου βγαίνει κάτι να κάνω, ακόμα και πολύ δύσκολα πράγματα, σε δύσκολες συνθήκες, καταπονώντας το σώμα μου, δεν καταναλώνω ενέργεια, το ακριβώς αντίθετο. Όταν κάτι ύστερα από σκέψη το επιδιώκω, καταναλώνω ενέργεια.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όλων μας, που αυθόρμητα δράσαμε, δεν το πήραμε καν χαμπάρι, δεν μας αναγνωρίζουμε μέσα σ’ αυτές τις στιγμές, λέμε πώς εγώ αυτό το έκανα. (Μετά πονάμε, μετανιώνουμε, νιώθουμε ενοχές κλπ.)

Αυτό που είναι για να πράξουμε, που έχει να κάνει με την πορεία του καθενός, που αφορά την πορεία του συνόλου, που θα φέρει την εξέλιξη της ιστορίας, το κάνουμε θέλουμε δεν θέλουμε, με ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη μας. Όσο συνειδητοί κι αν είμαστε, όσο ελεγχόμενοι από τη λογική μας σκέψη, όσο παροπλισμένοι, όσο σε επιφυλακή, θα μας πιάσει στον ύπνο η ζωή και θα μας ωθήσει, ώστε/για να η ιστορία εξελιχθεί.

Η γνώση δεν κάνει τον άνθρωπο να γλιτώνει κακοτοπιές και βάσανα, αυτό που κάνει είναι όταν τα βιώνει να μην πάσχει. Δεν πάσχει επειδή δεν έχει απορίες.