Πώς θα αγωνίζεσαι χωρίς να χτικιάζεις

Πριν περίπου δύο χρόνια ένιωσα ότι έπρεπε να σταματήσω τον αγώνα. Ο λόγος ήταν... επειδή απόλυτα με κάλυπτε! Ήμουν γεμάτη, ένιωθα σούπερμαν, δεν είχα ανάγκη τίποτα! 

Το πρόβλημα ποιο ήταν; Εγώ δεν άλλαζα!! 

Όλα σωστά τα έκανα, συνείδηση είχα καθαρή, το σθένος μου ήταν στο θεό, η αντίληψή μου σφαίρα! Τι να άλλαζα; ΓΙΑΤΙ να άλλαζα εγώ;

(Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να καταφέρει ο άνθρωπος να δει το ΔΙΚΟ ΤΟΥ πρόβλημα! Στην περίπτωσή μου δε, που «εμφανώς» δεν είχα κανένα, το να το δω ήταν πράγμα αδιανόητο, και βλογάω την καλή μου τύχη που κατέστη δυνατόν!)

Για ό,τι έκανα στον αγώνα ευθύνεται ένα ψυχολογικό μου πρόβλημα! Κι αυτό είναι: Δεν άντεχα να υποστώ αδικία! Στα μικράτα μου χρόνια ένιωθα μόνιμα αδικημένη, και ήταν ο λόγος που σαν ενήλικας καθόλου δεν το σήκωνα! (κοντό φιτίλι που λέμε)

Το άδικο που συνέβη στη χώρα με έκανε να αγωνιστώ! Και όσο μεγάλωνε το άδικο, τόσο πιο ένθερμα αγωνιζόμουν!

Θα μου πεις τώρα, αν τα ψυχολογικά σε κάνουν θεριό, σου δείχνουν στο σωστό, και σε κάνουν να εφαρμόζεις (στην πράξη) το δίκαιο, γιατί να πασχίσεις να τα φτιάξεις;

Γιατί αυτά με έσερναν!

Διάβασα μία ανάρτηση σήμερα που πολύ με συγκίνησε. Μία φίλη η Κάτια ασχολείται με όλη της την ψυχή με την προστασία των αδέσποτων. Με συγκίνησε η απόγνωσή της! Καταβάλει τόσο μεγάλη προσπάθεια και σε όλα τα μέτωπα, τρέχει όλη μέρα, φροντίζει δεκάδες ζωντανά, έχω διασώσει άλλα τόσα, προσπαθεί, προσπαθεί, προσπαθεί, και το πρόβλημα όχι απλά δεν λύνεται, αλλά όλο και αυξάνει/μεγεθύνεται!

Παρότι εγώ δεν κάνω το χρέος μου στο θέμα των αδέσποτων, την κατανόησα πλήρως διότι ό,τι ακριβώς νιώθει το ένιωσα στον αγώνα για την χώρα.

Γιατί νιώθει απόγνωση η φίλη που αγωνίζεται για τα αδέσποτα;
Υπάρχει ένα μερίδιο ευθύνης που ανήκει σε όλους μας, το οποίο το επωμίζονται κάποιοι ελάχιστοι ευαισθητοποιημένοι πολίτες.
Αν ο καθένας μας έκανε ό,τι οι ελάχιστοι θα ήταν μία βατή υπόθεση η φροντίδα των αδέσποτων, ε;
Επειδή ΔΕΝ κάνουμε ΟΛΟΙ το αυτονόητο, το κουβαλούν στις πλάτες τους οι ελάχιστοι! Κουβαλούν το βάρος της ευθύνης ΟΛΩΝ ΜΑΣ οι ελάχιστοι!

Στον αγώνα ένιωθα ακριβώς αυτό. Επειδή λίγοι ήμασταν αυτοί που αγωνιζόμασταν προσπαθούσα 100 φορές περισσότερο από όσο μου αναλογούσε! Καθώς επίσης και σήκωνα ολόκληρο το βάρος της έκβασης στις πλάτες μου! Για το ότι δεν άλλαζε η κατάσταση δηλαδή, εγώ ευθυνόμουν! Κι όλο και πιο πολύ έπρεπε να αγωνίζομαι, όλο και σε περισσότερα μέτωπα, όλο και πιο ένθερμα!

ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ ευθυνόμουν που η κατάσταση δεν άλλαζε…….
Δεν έχει λογική ε; Αυτός που κάνει το χρέος του να φταίει; Όπως δεν φταίει και η φίλη μου η Κάτια που δεν σώζονται τα αδέσποτα, ε;

Γιατί όμως νιώθουμε έτσι, αυτοί που το χρέος μας το κάνουμε;

Ευθύνονται τα ψυχολογικά!!!

Δεν θα σταθώ περισσότερο, θα πω τι νιώθω σήμερα (που είδα το κατάδικο μου πρόβλημα και με άλλαξα): Ίδια παρέμεινα ως άνθρωπος, δεν άλλαξε σε τίποτα η προσωπικότητα μου. Καθώς επίσης και όπως μαχόμουν πριν, έτσι μάχομαι και σήμερα. Ίδια αφοβία, ίδια αντιληπτική ικανότητα, ίδιο σθένος, όλα ίδια. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι τώρα 1. δεν κουράζομαι και 2. απόλυτα το ευχαριστιέμαι! Ευχαριστιέμαι καθετί που κάνω, αλλά και ό,τι δεν κάνω! Δεν είναι πλέον δικό μου ολάκερου λαού το χρέος! Σηκώνω το μερίδιο της ευθύνης, και μέχρι του σημείου που μου αναλογεί!

(τη φωτό την βρήκα εδώ)