Πώς από το πολύ εγώ έρχεται το κανονικό* εμείς

Οι άλλοι είναι ο καθρέφτης μας.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να τον χρησιμοποιήσεις. Ο πρώτος: Αυτά που κάνουν οι άλλοι και δεν σου αρέσουν, δεν είσαι εσύ. Άρα, αν κάνεις το αντίθετο από αυτό που οι άλλοι κάνουν και δεν σου αρέσει, σημαίνει ότι είσαι ο εαυτός σου. Κάτι που όμως δεν είναι 100% σίγουρο, γιατί:

Η αντίδραση, ακριβώς όσο και ο συμβιβασμός, δεν είναι εαυτός.

Ο δεύτερος τρόπος: Όταν ο άλλος μάς ενοχλεί μας δείχνει πού πάσχουμε. Πολλά από αυτά που μας ενοχλούν στους άλλους είναι συμβάντα που ΞΥΠΝΟΥΝ ένα προγενέστερο και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ δικό μας πάθημα.

Κάτι άλλο.. Πόσες φορές δεν έχουμε πει «εγώ δεν θα το έκανα ΠΟΤΕ αυτό»!! Ναι, αλλά ΟΛΟΙ μας δεν είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι;;; Άρα πώς νομίζουμε ότι ΠΟΤΕ δεν θα κάναμε το οτιδήποτε; Ο λόγος είναι: Γιατί κοιτάμε τα παθήματα των άλλων από τον θρόνο μας!

Τι σημαίνει από τον θρόνο μας: Έχω έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο, που όλη την ώρα κάνει πολύ άσχημα πράγματα. Δεν κοιτώ/κρίνω τις πράξεις του, που αυτές είναι το αποτέλεσμα, κοιτώ την αιτία, κι εκεί βάζω τον εαυτό μου. Αν δηλαδή είχα περάσει ό,τι εκείνος, εγώ καλύτερη θα ήμουνα; Όμως κάποιες φορές συμβαίνει το εξής περίεργο: Ακόμα κι αν μπει ολοκληρωτικά στη θέση του κάποιος, συνεχίζει να πιστεύει ότι ο ίδιος θα γινόταν καλύτερος!! Πώς γίνεται αυτό; Α: Κοιτάζει τη ζωή τού άλλου με τα μάτια που ο ίδιος έχει ΣΗΜΕΡΑ! Με τα μάτια δηλαδή που έχω στα 40 θα εξετάσω/κρίνω κάτι που έπαθε ο άλλος στα 7 του! (Το να είναι κάποιος επιφανειακός -αντικειμενικά- είναι αρνητικό πράγμα, ε; )

Και Β: Ο καθένας μας το πρόβλημά του το βλέπει το μεγαλύτερο! Αυτός που δεν «δικαιολογεί» τους άλλους, που κάνουν σύχρηστα πράγματα, κουβαλά δυσκολότερο (στα μάτια του) σταυρό! (Κι αφού εκείνος το έπαθε και δολοφόνος δεν έγινε, τότε/άρα φταίει εκείνος, αυτός που έγινε. Όταν σε βαραίνει πάθημα δεν γίνεται -εκ των πραγμάτων- να είσαι αντικειμενικός, ε;)

Ο άνθρωπος που έχει ξεπεράσει τα παθήματά του, που δεν κουβαλά/σέρνει τίποτα, αυτός μόνο βλέπει ότι είναι εν δυνάμει δολοφόνος. Ότι όλα είναι για όλους. Καμία εξαίρεση.

* Και να πώς η μεγάλη ενασχόληση με το εγώ προκαλεί το κανονικό εμείς. Που ΚΑΝΟΝΙΚΟ σημαίνει ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ!!!!!!!!!!!!! Όχι εμείς αλλά εγώ θα παίρνω τις αποφάσεις! Όχι εμείς αλλά εγώ θα κάνω τον μπαμπά! Όχι εμείς αλλά εσείς θα είστε οι αναξιοπαθούντες κι εγώ ο ευεργέτης! Αυτό είναι το "με το ζόρι" εμείς, το προσποιητό, το με ίδιον όφελος. Ε;

(τη φωτό την βρήκα εδώ)