Πάνω από το Σωστό, βρίσκεται η Αλήθεια

Όταν μάχομαι δεν χρησιμοποιώ γνώσεις, πχ είναι παράνομοι γιατί ο παπανδρέου με τον προβόπουλο κατασκεύασαν την κρίση για να μπούμε στο δντ, χρησιμοποιώντας το κόλπο Τ+10, ή ότι καταπάτησαν την Δημοκρατία και το Σύνταγμα επειδή ο παπακωνσταντίνου έλαβε την απόλυτη εξουσία από τον γαπ, ΚΑΙ παρακάμπτοντας την βουλή των Ελλήνων, υπέγραψε εξ ονόματος του
Ελληνικού λαού, το 1^ο μνημόνιο με το οποίο ξεπουλήθηκε η χώρα μου, ούτε χρησιμοποιώ νόμους! Θα μείνω λίγο σε αυτό. Στο Σύνταγμα ορίζεται ότι είναι παράνομη η αναδρομική φορολόγηση. Οι δυ προσέφυγαν στο ΣΤΕ επειδή τους φορολόγησαν αναδρομικά. Κέρδισαν. Τι έκαναν την αμέσως επομένη οι προδότες; ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΝΟΜΟ που να το επιτρέπει. Να ξέρεις ότι ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ έχουν φτιάξει και τον αντίθετό του (είναι η δικαιολογία των εισαγγελέων για να μην επιληφθούν των υποθέσεων: «νόμους του Συντάγματος κάνουν τις παρανομίες τους».) Στις μάχες μου λοιπόν, χρησιμοποιώ ως όπλο μόνο τις αξίες μου.

Πχ, στον διοικητή της ΓΑΔΑ (και στην έγγραφη κατάθεσή μου) είπα ότι πήγα με σκοπό να τον φάω τον προδότη τον παπούλια, επίσης δήλωσα ότι αν δεν με βάλετε φυλακή δεν θα την γλιτώσει, από τα χέρια μου θα πάει. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΩ! Αν θέλουν την πατρίδα μου οι γερμανοί, να έρθουν με πόλεμο, αντρίκια να την πάρουν, αλλιώς δεν τους την δίνω. Ή να με φυλακίσετε ή να με φάτε, μόνο αυτό μπορείτε να κάνετε. Την χώρα μου θα την πάρουν μόνο πάνω από το πτώμα μου. Ό,τι αδίκημα και να τελέσω πιο αθώα από τους προδότες θα είμαι, ακόμα κι αν φάω κάποιον από αυτούς, για δολοφονία καταδικάζεσαι για 20 χρόνια, για την προδοσία η τιμωρία είναι θάνατος.  

Ο λόγος που νικάω (δεν μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες, αφέθηκα ελεύθερη) δεν είναι το ότι γκαρίζω πιο δυνατά από τον αντιδικούν μου. Ούτε γιατί αν δεν γίνει το δικό μου δεν θα σταματήσω. Ο λόγος που νικάω είναι γιατί αυτό που λέω, το πιστεύω! Ενώ ο καθένας που με αντιμετωπίζει, την δική του άποψη, αυτή που τηρεί/εφαρμόζει, και μου τσαμπουνάει, ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, γι’ αυτό χάνει (Έχει ήδη χάσει, από τον ίδιο του τον εαυτό, πριν ακόμα αντιμετωπίσει την δική μου. Θα επεξηγηθεί καλύτερα παρακάτω.)

Οι μάχες που κάνω με τον γιο μου είναι τιτάνιες. Όχι επειδή έχουν ένταση, όπως συμβαίνει με όλους τους εφήβους (στην δική μας περίπτωση εγώ είμαι αυτή που ωρύεται, ο γιος μου.. στωικός), ούτε επειδή έχει εκείνος για όλα απαντήσεις, είναι μάχη τιτάνων επειδή την δίνουμε και οι δυο με την ψυχή μας.

Στις μάχες μου με τον γιο μου πάντοτε χάνω. Γιατί; Με καβαλάει/πατάει/κάνει αδύναμη/μυρμήγκι ο ρόλος της μάνας..

Ο ρόλος της μάνας με κάνει άνθρωπο, μου κλείνει το οπτικό, γιγαντώνει τους φόβους, τις ανασφάλειές μου, μου μπερδεύει το κανονικό μου σωστό. Πχ, το μέσα μου μού λέει αφού ανέλαβε την ευθύνη του άστον να τα βγάλει πέρα, και σε λάθος να του βγει θα μάθει, και είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει συνετός. Η Στεφανία μάνα δεν είναι σίγουρη, γιατί δεν μπορεί να το σηκώσει! Δεν θέλει το παιδί της να επιλέξει κάτι που είναι λάθος, δεν θέλει να μετανιώσει, να ταλαιπωρηθεί, η Στε μάνα, θέλει να γλιτώσει το παιδί της πόνο.

Το πρώτο που έρχεται στο νου είναι ότι χάνω επειδή έχω το λιγότερο (με την έννοια της ισχύς) σωστό. Δεν είναι όμως αυτός. Η μάχη Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ, η εσωτερική, με κάνει να ΜΗΝ πιστεύω ΑΠΟΛΥΤΑ αυτό που μου υπαγορεύει ως σωστό το μέσα μου. Επειδή αμφιταλαντεύομαι, είναι δεν είναι σωστό να τον αφήσω, γι’ αυτό χάνω. Είμαι ΉΔΗ χαμένη πριν καν αρχίσω την μάχη. Έχω χάσει από τον ίδιο μου τον εαυτό, επειδή δεν είμαι σίγουρη ποιο από τα δύο είναι το σωστό. Πώς, με τι όπλα, θα παλέψω αν δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που θέλω/πρεσβεύω!

Κι αν (ρωτάει κάποιος) αυτός που νικάει πιστεύει απόλυτα για σωστό κάτι που είναι εντελώς λάθος; Είναι σωστός απλά και μόνο επειδή απόλυτα το πιστεύει;

Θα μεταφέρω ένα απόσπασμα από κάτι που παλιά έγραψα:

«Ήμουν περίπου 17 χρονών, δεν ήξερα ότι στις αφετηρίες των λεωφορείων, αυτό το κιγκλίδωμα που υπάρχει, υπάρχει για να περιμένουν σε δίκαιη σειρά οι επιβάτες. Δεν έδωσα καμία προσοχή (πάντα στον κόσμο μου) στο ότι στοιβάζονταν οι άνθρωποι ο ένας πίσω από τον άλλο, μέσα από το κιγκλίδωμα. Όταν ήρθε το λεωφορείο πήγα εγώ, κυρία, μπροστά απ’ όλους και μπήκα πρώτη. Από πίσω μου ο πρώτος στοιβαγμένος μού λέει: «Τι είσαι εσύ, έξυπνη και ήρθες από μπροστά»; Και του απαντάω, του ποταπού στοιβαγμένου, με την απόλυτη ισχυρογνωμοσύνη της γνώμης μου: «Εγώ σου φταίω, ας ερχόσουν και εσύ πρώτος» (χα, χα, χα).

Το όχι ξεκαρδιστικό στην όλη φάση ήταν ότι τού ήταν αρκετή η άποψή μου, αυτού και όλων των άλλων ταλαίπωρων στοιβαγμένων. Δεν μίλησε κανείς μετά από το αυταπόδειχτον που έφερε η μαλακία μου. Ήταν αρκετή η άποψή μου για να με πιστέψουν!! (Πιθανά σενάρια σκέψης των: «Μπορεί όντως να περίμενε από νωρίς η κοπέλα κι απλά εγώ να την είδα μόλις τώρα» -κάνουν πουλάκια τα μάτια του δηλαδή. Και/ή «Μπορεί να καθόμουν εγώ τόση ώρα στη λάθος μεριά!! χα, χα.)

Ο λόγος που με έκανε να τους είμαι αρκετή είναι το ότι το είπα τόσο πιστευτά!!»

Α-γνωσία

Ο γιος μου είναι αναλόγου μεγέθους ισχυρογνώμων, πετάει επίσης και κάτι αντίστοιχου κραυγαλέου μεγέθους λάθος, αλλά όλους τους αφήνει άφωνους! Πχ, λέει στον καθηγητή, εν ώρα μαθήματος, κύριε μπορώ να βγω έξω να κάνω ένα τσιγάρο; Λέει ο καθηγητής, δεν γίνεται να σε αφήσω γι’ αυτόν τον λόγο να βγεις, πες ότι θα πας τουαλέτα. Λέει οκ, βγαίνει, κάνει το τσιγάρο του, τον βλέπει ο λυκειάρχης, του λέει γιατί είσαι έξω, πήρα λέει άδεια. Πάει ο λυκειάρχης στην τάξη, ρωτάει τον καθηγητή, ο Απόστολος τριγυρνάει στον διάδρομο, του έχετε βάλει απουσία; Κι ο καθηγητής του έβαλε, και ο γιος μου έγινε έξω φρενών. Του λέω βρε αγόρι μου έχει την ευθύνη σου ο καθηγητής, αν πάθεις κάτι ενώ είσαι έξω και δεν σου έχει βάλει απουσία, είναι σαν να μην σε πήρε είδηση. Εκείνος θα βρει μπελά. Μα με άφησε, μα δεν του είπα ψέματα, μα εγώ έκανα όπως είπαμε, εκείνος μετά αθέτησε κλπ.

Είναι αρκετό κάποιος ΜΟΝΟ να πιστεύει απόλυτα το σωστό του, ακόμα κι αν είναι κραυγαλέα λάθος;

Βάλε -επί τάπητος- το θέμα της ευθύνης (πώς κάποιος την αναλαμβάνει), πρόσθεσε και το για να καταλάβεις κάτι πρέπει αναγκαστικά να το έχεις βιώσει, πρόσθεσε και (κοιτώντας την δική σου ζωή, τις επιλογές σου) για ποιες επιλογές έχεις μετανιώσει (ο άνθρωπος μετανιώνει ΜΟΝΟ για ό,τι έκανε ή δεν έκανε που κάποιος άλλος του υπαγόρευσε), βάζω και μία ακόμα παράμετρο:

Σήμερα δεν μεγαλώνω πλέον τον γιο μου. Μένει μόνος του, πάει σχολείο (διακαώς να πάρει το απολυτήριο), μετά δουλειά, και μετά φροντίζει μόνος του τις προσωπικές του ανάγκες και το σπίτι του. Επιπλέον έπαψα να τον νουθετώ, δέχομαι όποια επιλογή του, θα αποδεχτώ το όποιο αποτέλεσμα της όποιας επιλογής του, δεν ανησυχώ, δεν φοβάμαι. Έπαψε ο ρόλος της μάνας να με τελματώνει. Έχοντας ανοιχτό οπτικό βλέπω: Αν ακολουθεί ο άνθρωπος το μέσα του, αυτό που λέμε Αλήθεια του, δεν σημαίνει ότι θα κάνει το σωστό, δεν σημαίνει ότι θα διαβεί τον δικό του αποκλειστικό δρόμο (όλοι τον διαβαίνουμε, αναγκαστικά) σημαίνει ότι ΘΑ ΖΗΣΕΙ.

Ζω σημαίνει φέρνω το αποτέλεσμα που έχω έρθει για να φέρω, εις γνώση μου και με την σύμφωνη γνώμη μου.

Υ.Γ. Το έγραψα για αυτούς που πιστεύουν ότι ο λαός δεν θα αποφασίζει σωστά, αν ερωτάται. 

Εν τω μεταξύ αυτήν την κουραδιά την δηλώνουν ΟΛΟΙ! Σύσσωμος δηλ. ο λαός θεωρεί ότι ο λαός (εννοείται όλοι οι άλλοι, πλην εκείνου) ότι δεν πρέπει να αποφασίζουν γιατί θα βγάλουν λαθεμένα αποτελέσματα.... (και εγώ με τους άλλους είμαι, που λένε)