Τρόποι για να ανακαλύψεις το σωστό

Τρεις θα θέσω, έναν εύκολο (για όταν βιάζεσαι), έναν που αναδεικνύει το κατ’ εσέ σωστό, κι έναν που αναδεικνύει το καθολικό σωστό.

Πάμε στον εύκολο τρόπο. Όταν αμφιταλαντεύεσαι, βρες έναν φαύλο νουθετιστή και ρώτησέ τον ποια είναι η γνώμη του για το ζήτημα που αμφιβάλεις,

Ήμουν στο σούπερ μάρκετ, ξυπόλητη. Η κόρη μου στο καρότσι. Μια άγνωστη με κοιτάζει και με ύφος μού λέει, στο παιδί σου γιατί φοράς παπούτσια; Χμ, της λέω, γιατί δεν είμαι σίγουρη… Εσύ τι νομίζεις, είναι σωστό να της φοράω ή να μην της φοράω; Φυσικά να της φοράς μου λέει (πήρε φόρα) κι εσύ θα έπρεπε, του δίνεις το παράδειγμα κλπ. Βγάζω τα παπούτσια του μωρού και της λέω σ’ ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια.

το σωστό ΠΑΝΤΑ είναι το αντίθετο από αυτό που θα σε συμβουλέψει. (Είδες που έχουν κι αυτοί λόγο ύπαρξης, και δη τον πιο σημαντικό: Αυτός που κάνει το λάθος βοηθά τους γύρω του να δουν ποιο είναι το σωστό.)

Πάμε στο κατ’ εσέ σωστό. Είναι η Στεφανία και μου λέει «πήγαινε στην Βουλή». Είμαι από την άλλη εγώ και της λέω «μα πάλι στην βουλή; Έλεος, το έχω κάνει και το έχω ξανακάνει!!! Δεν είναι λύση αυτό, δεν το καταλαβαίνεις, θα βρω άλλον τρόπο»! Πάλι η Στεφανία «πήγαινε στην βουλή». Πάλι εγώ «μα δεν πιάνει, έχουν απόλυτα δικαιώματα, δεν θα μπορέσω να μπω στο άντρο τους, δεν θα ακουστώ καν, στο πρώτο λεπτό θα με μπαγλαρώσουν». Πάλι η Στεφανία «πήγαινε στην βουλή». Πάλι εγώ «μα τσάμπα κουράζομαι ρε άνθρωπε, τι θες, απλά και μόνο να με γράφουν στα κιτάπια τους οι μπάτσοι, γραφική έχω καταντήσει»!!! Πάλι η Στεφανία «πήγαινε στη βουλή». Κλπ., κλπ. Τρεις μέρες κράτησε ο πόλεμος. Φυσικά έχασα, πάντα χάνω. (Από την ημέρα που πήγα ενώ καθόλου δεν το ήθελα: http://www.activistis.gr/2011/09/blog-post_424.html, ούτε και να γράψω ήθελα, συνέχιζα να μην βλέπω τον λόγο. Τον κατάλαβα πολύ αργότερα, και δεν ήταν ο εμφανής. Απλοϊκά θα τον δώσω: για να συνηθίσω, ώστε να χάνω πιο γρήγορα. Δεν είναι της παρούσης.)

Είσαι λοιπόν εσύ φίλε μου, κι έχεις από την μία τον εαυτό σου να σου λέει αγωνίσου και από την άλλη τον εαυτό σου να σου λέει χίλιους δύο λόγους για να μην αγωνιστείς. Το πρώτο που θέλω να σκεφτείς είναι: ΠΟΙΟΣ σου λέει «αγωνίσου», εγώ, η μάνα σου ή ο κόσμος; ΕΣΥ σου λες αγωνίσου. ΠΟΙΟΣ σου δίνει τους χίλιους λόγους να μην αγωνιστείς, εγώ, η μάνα σου ή ο κόσμος; ΕΣΥ σού τους λες. Τότε ρε φίλε μου γιατί τα βάζεις με μένα, με την μάνα σου ή/και με τον κόσμο; Η μάχη είναι ανάμεσα σε σένα και σε σένα, μην την πετάς μπαλάκι σε όποιον βρεις μπροστά σου εύκαιρο.

Ο τρόπος λοιπόν, να ανακαλύψεις το ΚΑΤ' ΕΣΕ σωστό, και για ΚΑΘΕΤΙ, είναι να μείνεις και να δώσεις την εσωτερική σου μάχη, μέχρι τέλους. Κάποιος σίγουρα θα χάσει, κάποιος σίγουρα θα κερδίσει, το ζήτημα είναι ότι θα μείνει (μετά το αιματοκύλισμα) ΕΝΑ ως σωστό! Όταν βρεις λοιπόν το σωστό σου, μετά το αιματοκύλισμα, τότε (ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ) το ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΑ, που σημαίνει ότι μπορείς να πεθάνεις γι’ αυτό. (Θα συνεχιστεί παρακάτω.)

Πώς βρίσκεις το καθολικό σωστό. Ο συγκεκριμένος τρόπος είναι λίγο πολύπλοκος.. Πρέπει να θέσεις επί τάπητος ΟΛΕΣ τις παραμέτρους, ΟΛΕΣ τις πιθανότητες, και να τις τσεκάρεις μία προς μία σε σχέση με αυτό που θεωρείς σωστό. Αν σε ΟΛΕΣ μπορεί να ισχύσει/σταθεί/εφαρμοστεί, είναι το ένα και μοναδικό, καθολικό σωστό. Με απλό παράδειγμα: Είναι σωστό όταν η χώρα σου έχει πόλεμο να φεύγεις; Αν είναι σωστό για ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις -όχι πχ οι Σύριοι κάνουν λάθος που έρχονται μετανάστες στη χώρα σου, αλλά οι Έλληνες είναι οκ να φεύγουν-, τότε, όταν δηλ. το σωστό που έχεις βρει είναι σωστό για όλους/όλα, αν το βλέπεις για σωστό ΚΑΙ όταν εσύ το κάνεις, αλλά ΚΑΙ όταν είσαι αποδέκτης του, τότε είναι πράγματι σωστό. (Έτσι, για την ιστορία θα πω ότι το καθολικό σωστό στο προκείμενο ζήτημα είναι: Είναι λιποτάκτης/ρίψασπις όποιος αφήνει την πατρίδα του σε καιρό πολέμου/κρίσης, με ΜΟΝΟ λόγο να σωθεί ο ίδιος και η οικογένειά του/να ευημερήσει ο ίδιος και η οικογένειά του, και θα αποφασίσει να ξαναγυρίσει στα πάτρια ΑΦΟΥ, και μόνο ΑΝ, κερδηθεί ο πόλεμος, για να γιορτάσουν όλοι μαζί, και όσοι έμειναν κι έφαγαν την πούτσα -πόνεσαν, υπέφεραν, έχασαν δικούς τους, λαβώθηκαν, έμειναν μισοί-, και όσοι την γλίτωσαν. 

Αυτό που μόλις περιέγραψα δεν είναι λάθος μόνο επειδή είναι άδικο, αλλά και για έναν άλλον λόγο: Το αποτέλεσμα του ορυμαγδού θα είναι η ΚΑΝΟΝΙΚΗ Δημοκρατία, που πρώτη φορά στην ιστορία θα εφαρμοστεί. Κανονική Δημοκρατία δεν είναι να μιλάει κάποιος όμορφα και λόγω αυτού να πείθει τους πολλούς και να ενστερνίζονται την άποψή του. Κι όταν ακούν έναν άλλον που λέει τα ακριβώς αντίθετα, εξίσου όμως όμορφα, να συμφωνούν και να αλλάζουν άποψη. Η κανονική Δημοκρατία αφορά Πολίτες. Ανθρώπους με δική τους, ισχυρή, ακλόνητη άποψη. Και θα έρθει επειδή/και αφού ΟΛΟΙ θα παλέψουν.)

Επειδή το παράδειγμα που έφερα με τους μετανάστες είναι άκρως διχαστικό (ένθεν κι ένθεν πώρωση). Θα αναπτύξω το θέμα χρησιμοποιώντας ως βάση το κείμενο της Ευθύνης και του Τιμήματος (http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/08/blog-post_31.html), εξετάζοντας τα αναφερόμενα σε αυτό παραδείγματα σε σχέση με την Προδοσία.

Βάλε στη θέση του γείτονα τον δυνάστη, στην θέση του γονέα τον προδότη και στην θέση του παιδιού τον λαό, με κάποιες μικρές παραλλαγές, όπως: ο δυνάστης επειδή είναι θρασύδειλος και δεν μπορεί να επιτεθεί κατά μέτωπο, με πόλεμο, στην χώρα για να την καθυποτάξει, χρησιμοποιεί τους προδότες για να το πετύχει. Θέλει να πάρει δίχως πόλεμο, την χώρα σου, αλλά και ταυτόχρονα να μην φαίνεται ότι είναι ο «κακός» της ιστορίας. (Αυτό σημαίνει το "έχουμε να κάνουμε με τον πιο κότα τρίλειρη εχθρό", θυμήσου τι κότα είναι ο γείτονας, ένα τσου θα του κάνεις και θα πάει δυο μέτρα πίσω.)

Οι προδότες τώρα, όπως όλοι οι «σωστοί γονείς» θεωρούν ότι κρατούν την ζωή του λαού στα χέρια τους, που αυτό σημαίνει ότι μπορούν να του κάνουν ό,τι θέλουν. Επειδή θεωρούν τον λαό άβουλο τον βλέπουν ως υποδεέστερο (εγώ ξέρω το σωστό, εσύ δεν ξέρεις τίποτα, άγεσαι και φέρεσαι). Επειδή τον έχουν για υποδεέστερο θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένος ο λαός να υπακούσει στις εντολές τους, κι αν δεν υπακούσει, έχουν ως όπλο την φοβέρα και την τιμωρία. Κι όλα αυτά την ώρα που τον προδότη τον απασχολεί ΜΟΝΟ η καρέκλα/εξουσία (στην περίπτωση του γονέα η καριέρα) και το χρήμα. Φυσικά αδιαφορεί για την ευτυχία του παιδιού/λαού (όταν μεγαλώσει θα γίνει αναγκαστικά αρχείος σαν και μένα κι έτσι θα με δικαιολογήσει), και επειδή ξέρει ο προδότης ότι επειδή έχει φοβίσει το «παιδί» (λαό), εκείνο δεν θα διαμαρτυρηθεί και θα μείνει να υποστεί κάθε μαρτύριο αγόγγυστα, του γαμάει ανενόχλητος την ζωή.

(Αν είναι καθολικά λάθος αυτό που κάνει σε σένα ο προδότης, άρα/τότε/αυτό σημαίνει ότι είναι καθολικά λάθος να το κάνεις κι εσύ στο παιδί σου. Σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις να μπορεί το σωστό να ισχύσει/σταθεί/εφαρμοστεί.)

(Στο παράδειγμα του θηλασμού) Η εξ αποστάσεως αντικειμενικότητα: Πώς το βλέπεις που ο προδότης δεν πάσχει, δεν είναι αυτός που του βγαίνει το γάλα που θήλασε από τη μύτη, για να καταφέρει να ζήσει, κάτω από τα μέτρα τα οποία ΕΚΕΙΝΟΣ ορίζει; Δεν θεωρείς ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, αφού ολόκληρο το βάρος το κουβαλάς εσύ; Δεν νιώθεις ότι δεν έχει κανέναν δικαίωμα να ορίσει πώς ΕΣΥ θα βιοποριστείς, την ώρα που εσύ αγκομαχάς, εσύ ματώνεις για να τα βγάλεις πέρα (φάε γεμιστά σού λέει η άλλη), ενώ ταυτόχρονα εκείνος σουλατσάρει με τις μερσεντέ, τρώει αστακούς και ζει σε βίλα; ΑΥΤΟΣ που εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς (χωρίς να το έχει πάθει για να ξέρει αν γίνεται και πώς), πιστεύεις ότι μπορεί να διακρίνει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ και άρα καλύτερα/ορθότερα απ' ότι ΕΣΥ που το βιώνεις, αν μπορείς να ζήσεις με 200 ευρώ; (Ζήσε εσύ πρώτα μάγκα μου, εσύ που το διαλέγεις ως πρόταση ανάκαμψης, και μετά κάντο νόμο για να το τηρούμε και όλοι οι υπόλοιποι. ΚΑΙ ΜΟΝΟ αν εσύ που το ορίζεις το ζήσεις θα μπορείς να μου πεις αν θα βάλω κιμά στα γεμιστά ή όχι.)

Το ισχυρότερο ατού της λογικής πλευράς, αυτό που κάνει την εσωτερική μάχη της πλειοψηφίας να μην τελεσφορεί, και συνεχίζει ατέρμονα, είναι το εξής: Πες ότι τους ρίχνουμε, τι θα γίνει μετά;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει σήμερα η ανθρωπότητα έχει προκληθεί/δημιουργηθεί από την εκπροσώπηση. (Πιο πολύ η εκπροσώπηση ευθύνεται, ακόμα κι από την απόλυτη εξουσία των απανταχού τυράννων, ακόμα κι από το απυρόβλητο, ακόμα κι από την ασυλία τους). Γιατί κάνει αδύναμο τον λαό!

Ο λαός παθαίνει ό,τι το παιδί στο παράδειγμα: εγώ δεν φταίω, φταίει ο εκπρόσωπός μου, αφού εκείνος αποφασίζει αντί για μένα. 

Και φέρνει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα που φέρνει στο αδικημένο παιδί: δεν καταλαβαίνει ότι έφταιξε επειδή πιστεύει ότι δεν είναι δική του η ευθύνη. 

Και το ακριβώς ίδιο συνεπακόλουθο: να γίνεται όλο και χειρότερος και δη χρησιμοποιώντας πούστικες/υπόγειες/κρυφές μεθόδους.

Από την άλλη, η εκπροσώπηση κάνει τον προδότη «μάγκα» (στην εντελώς αντίστροφη έννοια της λέξης, αυτή του τσάμπα μάγκας, με ξένα αρχίδια δηλαδή), επειδή σε πιάνει από το χεράκι για να σε «βοηθήσει» όταν εσύ απόλυτα μπορείς!!! ώστε να σε κάνει να πιστεύεις ότι χωρίς αυτόν ΔΕΝ μπορείς, ώστε να τον θεωρείς θεό (απείρως ισχυρότερο από σένα), ώστε να τον υπακούς/υπηρετείς, ώστε/για να ΜΠΟΡΕΙ να επιλέγει εκείνος για σένα/αντί για σένα (γράφοντας στ’ αρχίδια του την γνώμη σου δηλαδή).

Εφαρμογή/πράξη. Το να δώσεις την ελευθερία (το δικαίωμα) στο παιδί σου να επιλέξει, αφού πρώτα του έχεις θέσει (χωρίς να προσπαθείς να το επηρεάσεις, που αυτό σημαίνει ότι δεν του δίνεις μόνο ένα μέρος των συνισταμένων) όλες τις συνισταμένες, τι οποίες εκείνο μπορεί να μην βλέπει, ακόμα κι αν πάρει λάθος απόφαση (από α-γνωσία, από την μη συναίσθηση του φόβου, από άχτι, ή απ’ ό,τι άλλο), πάλι σωστό θα είναι, γιατί θα οδηγήσει ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ στην ΕΥΘΥΝΗ. Θα «κατασκευάσεις» ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ έναν υπεύθυνο άνθρωπο. (ΜΟΝΟ με αυτόν τον τρόπο μπορεί να συμβεί, δεν υπάρχει άλλος.)

ΜΟΝΟΝ αν ο λαός αποφασίζει για τα πάντα, ώστε να είναι ο μόνος υπεύθυνος για κάθε απόφαση, ώστε να μπορεί να σηκώσει (επειδή το βρίσκει δίκαιο) χωρίς κόπο το τίμημα που έπεται της αποφάσεώς του, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΛΑΘΟΣ, θα μάθει ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ -επειδή δεν θα μπορεί να ρίξει αλλού τα βάρη- αλλά ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ -επειδή θα είναι ο ίδιος αυτός που θα υποφέρει από την δική του επιλογή-, ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΣΩΣΤΑ (με την έννοια του ΣΥΝΕΤΑ).

ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Να πω κάτι τελευταίο, που δεν είναι και πολύ παρήγορο.

Από τους τρεις τρόπους εξεύρεσης του σωστού, ο ΜΟΝΟΣ που θα σε πείσει, ο μόνος που μπορεί να σου δώσει την αλήθεια την οποία δεν θα μπορείς να μην την ακολουθήσεις, είναι…. (να πω δυστυχώς; Με μεγάλη βεβαιότητα θα πω ευτυχώς) ο δύσκολος.

Με απόδειξη. Τρόπος 1, ρώτα έναν συναινούντα: το σωστό είναι να πολεμήσω για την χώρα μου ή να μην ρισκάρω (σπίτι, οικογένεια, μισθό κλπ) επειδή είναι σίγουρο ότι θα χάσω; Θα σου πει «μαλακίες είναι όσα έχεις ακούσει για αγώνα, όλοι τον κώλο τους κοιτάνε, ο έλληνας είναι πρόβατο, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα, τσάμπα θα ρισκάρεις, κι όσοι το παίζουν μάγκες, ότι και καλά εναντιώθηκαν, κανείς δεν κέρδισε» κλπ. Ωραία λοιπόν, και ανακαλύπτεις ότι σωστό είναι το αντίθετο, δηλ. να παλέψεις… Κάντο. Μπορείς; ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!

Χρησιμοποίησε την 3^η μέθοδο τώρα, βάλτα όλα κάτω, δες το ζήτημα απ’ όλες τις πλευρές, ακόμα κι αν αντικειμενικά βγάλεις την άποψη (που ποτέ δεν την βγάζεις, πάντα θα βρίσκεις μία δικαιολογία που δεν ξεπερνιέται), ακόμα λοιπόν κι αν είσαι αμερόληπτος και αφού τα θέσεις επί τάπητος δεις ότι το σωστό είναι να πολεμήσεις. Θα το κάνεις; ΟΧΙ!!!!

(Αναγκαστικά πρέπει να φας τα συκώτια σου αδελφέ..) ΜΟΝΟ αν σου βγει από μέσα σου η Αλήθεια, μόνο τότε δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεν θα μπορείς να μην την τιμήσεις.