Πειρατής θε να γινώ...για χάρη σου!

-Τι εύχεσαι λοιπόν για τη νέα σχολική χρονιά; τη ρώτησα με χαμόγελο.
Εκείνη, αρκετά μεγάλη πια για να έχει άποψη και να μπορείς να συζητήσεις πιο άνετα μαζί της και αρκετά μικρή και αυθόρμητη, σε πείσμα των καιρών, για να έχει απολέσει την αθωότητά της, με κοίταξε με βλέμμα που έμοιαζε να το'χει φιλήσει ο ήλιος. Έτσι όπως φωτίστηκε το προσωπάκι της και τα μάτια της διαπέρασε μια σκανταλιάρικη λάμψη.
Παραξενεύτηκα, είναι αλήθεια. Η ανηψούλα μου συνήθιζε όλο και πιο συχνά να με εκπλήσσει.
- Εύχομαι εγώ και τα άλλα παιδιά της τάξης να γίνουμε φέτος πειρατές. Με καπετάνιο το δάσκαλο που μας είπε ότι η τάξη μας είναι ένα καράβι που θα ανοιχτεί στους ωκεανούς νέων εμπειριών και γνώσεων κι ότι εμείς θα είμαστε το πλήρωμά του. Και ότι πρέπει να συνεργαζόμαστε καλά μεταξύ μας και με τον καπετάνιο μας.
- Πολύ ωραία σας μίλησε, αλλά...εσύ τι εννοείς; Θα είστε πειρατικό καράβι; τη ρώτησα με χαμόγελο που δύσκολα έκρυβε την περιέργειά μου.

-Ναι! Ναι! Και αφού αρπάξουμε με το σπαθί μας όλες τις γνώσεις που αξίζουν να έχουμε, θα αντσταθούμε και στους εχθρούς μας. Είπε κι έκανε μια κίνηση σα να κρατούσε ένα σπαθί στα χέρια που το κράδαινε με αποφασιστικότητα!
-Και...ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί;
-Κάνεις πώς δεν ξέρεις. Τόσες φορές μου έχεις κάνει κήρυγμα κι εσύ και η μαμά που τελικά με πείσατε. Όχι με το κήρυγμά σας, αλλά επειδή τους γνώρισα κι εγώ και οι φίλες μου και οι φίλοι μου και αυτοί που δεν είναι πια και τόσο φίλοι μου. Ίσως όμως και να ξαναγίνουν αν τελικά νικήσουμε τους εχθρούς.
-Δεν καταλαβαίνω...ψέλισα, με την περιέργειά μου έτοιμη να εκραγεί.
- Η γκρίνια, οι τσακωμοί για ασήμαντα πράγματα, να μη νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, να λέμε και ψέματα επειδή φοβόμαστε την αλήθεια. Εσύ δεν μου είχες πει ότι η αλήθεια τα κάνει όλα πιο απλά και σε...πώς το'πες; Σε κάνει να νιώθεις πιο ελαφρύς απ'όλα τα βάρη! Λες να αδυνατίσω κιόλας;
Το τελευταίο ήταν ένα συνειδητό και έξυπνο αστείο από μέρους της, καθώς το προσωπάκι της φωτίστηκε πάλι σε αντίθεση με το πολύ σοβαρό ύφος που είχε πάρει καθώς απαριθμούσε τους "εχθρούς". Τους δικούς της και των συμμαθητών της. Που πλέον για αυτήν αποτελούσαν συμμάχους (ή να πω συμπολεμιστές;) σ'έναν κοινό αγώνα. Πολύ πιο σημαντικό από την κατάκτηση των "λιμανιών των γνώσεων". Γιατί αυτού του είδους οι εχθροί είναι από εκείνους που κρατάνε τους ανθρώπους καθηλωμένους στη μιζέρια, την κατήφεια, την απογοήτευση, τη σύγχυση, την παραίτηση. Και η πάλη ενάντιά τους εξασφαλίζει δύο πράγματα σημαντικά: τη συναισθηματική διεύρυνση και το ξεδίπλωμα όλων των ανθρώπινων δυνατοτήτων στα...ταξίδια στο μεγάλο ωκεανό γνώσεων και εμπειριών της επίγειας πορείας των ανθρώπων. Τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, συνεργατικά, συμπληρωματικά. Σκέψου να το ακούς από ένα παιδί του δημοτικού με το δικό του μοναδικό τρόπο!
Ένιωσα θαυμασμό.
-Αλλά γιατί πειρατικό το "καράβι" κι εσύ πειρατίνα;
(Αν και κοπελίτσα, από μικρή την ενθουσίαζαν οι πειρατικές ιστορίες!)
Με κοίταξε συνωμοτικά.
-Γιατί μόνο αν είσαι πειρατής είσαι ελεύθερος να πηγαίνεις όπου θέλεις και να τα βάζεις με βασιλιάδες και κοιλαράδες που τρώνε το φαγητό των φτωχών και τους παίρνουν και τα σπίτια!

Την κοίταξα με ακόμη μεγαλύτερο θαυμασμό.
-Θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου;

ανιχνευτής

Eνάντια στην "επιπεδούπολη"