Εξουσιαστές VS Λαός

Χειραγώγηση 

Ήμουν με μια φίλη στο μηχανάκι, κάπου πηγαίναμε (αγωνιστικό δρώμενο) και την αισθάνθηκα εντελώς αφημένη πάνω μου. Πλήρης παράδοση. Σταματάω το μηχανάκι, την καθίζω σ’ ένα πεζούλι και της λέω "ξέρεις πώς σε αισθάνομαι; Πώς είναι τα φύκια στο βράχο, που πάνε όπου τα πάει το κύμα.."

Από πάντα ήμουν απόλυτη. Μια απολυτοσύνη που γι’ αυτήν έχω κατηγορηθεί πολλάκις, και που μπορεί να μην ήταν και σωστή (σε προγενέστερο χρόνο δεν έβλεπα ό,τι βλέπω σήμερα). Παρόλα αυτά ΕΙΧΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να είμαι απόλυτη. Διότι ΚΑΘΕ άποψη μου δεν την έβγαλα ακούγοντας κάποιον. Ρωτούσα εμένα κι ό,τι μου έλεγε το μέσα μου αυτό είχα ως άποψη. 

Αν για ένα ίδιο θέμα υπάρχουν δύο αντίθετες απόψεις δεν μπορεί ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να είναι κι οι δυο σωστές (ΔΕΝ έχουν κι οι δυο δίκιο). Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο ακροατής (αυτός που το συμπέρασμα βγάζει) δεν έχει δική του άποψη.

Έχει δύο κακά το να μην ρωτάς τον εαυτό σου για να βρεις τη δική σου άποψη για καθετί: 1. Είσαι -εύκολα- χειραγωγίσιμος (όποιος στα πει πιο ωραία σε έπεισε) και 2. Δεν πατάς στα πόδια σου. 

Στο δεύτερο θα μείνω γιατί δεν έχει γίνει ιδιαίτερη μνεία. Όσο ρωτάς τον εαυτό σου τόσο πιο στέρεος γίνεσαι: Οι ρίζες που λέμε, όσο πιο βαθιές, όσο πιο πολλές, όσο πιο εκτεταμένες, τόσο πιο ΓΕΡΑ σε κρατάνε. 

Με γερές ρίζες δεν είσαι φύκι - δεν μπορεί να σε πηγαίνει κατά το γούστο του το κάθε κύμα. 

Υ.Γ. Υπάρχει κι ένα τρίτο (το πιο σημαντικό), έπεται… 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το τρίτο, πιο σημαντικό. 

Αν δεν έχεις ρωτήσει τον εαυτό σου για να βγάλεις την άποψη σου, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ. 

Στην περίπτωση πχ που δώσεις κάποιον αγώνα και σε συλλάβουν, αν αρχίσεις τα «συγνώμη» και τα «μη βαράτε ρε παιδιά» και τα «δεν φταίω» Ή/ΚΑΙ ζητήσεις τη βοήθεια του κόσμου για να σε γλιτώσουν, αυτό σημαίνει ότι ΠΑΡΑΣΥΡΘΗΚΕΣ για να δράσεις, δεν το ΕΠΕΛΕΞΕΣ. 

Ο αυθορμητισμός, η παρόρμηση, η συναισθηματική παράσυρση, έχουν θετικό πρόσημο (σε κάθε περίπτωση) όταν ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ η συνειδητή επιλογή. Και αρνητικό πρόσημο (σε κάθε περίπτωση) όταν ΔΕΝ έχει προηγηθεί η συνειδητή επιλογή. 

Πρώτα θα σε ρωτήσεις, μετά θα δεις όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, μετά θα σκεφτείς αν ΜΠΟΡΕΙΣ/ΔΥΝΑΣΑΙ να σηκώσεις όλα τα τιμήματα, κι αν με τα πάντα είσαι οκ, τότε μπορείς να σε αφήσεις να δράσεις αυθόρμητα, παρορμητικά, να παρασυρθείς από τα συναισθήματα σου. (Θα αγωνιστείς με ψυχή.) 

Όποιος αγώνα έδωσε κι έχασε, συνέβη λόγω αυτού. ΟΧΙ επειδή είχε άδικο ή με λάθος τρόπο αγωνίστηκε. Έχασε γιατί δεν τίμησε την άποψη του ΟΤΑΝ ΚΛΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ. 

Υ.Γ. Το φύκι είναι σύμπτωμα παιδιού. Ο αυθορμητισμός χωρίς προηγούμενη σκέψη είναι αυτό που τα παιδιά κάνουν, και είναι ο λόγος που χρειάζονται την επίβλεψη ενός ενήλικα. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Στην πράξη, ποια η χρησιμότητα 

Θα πάρουμε τις δύο περιπτώσεις, από τη μία αυτού που βγάζει την άποψή του από τους άλλους (θα την πούμε χάριν συντομίας α περίπτωση) κι από την άλλη αυτού που ρωτάει τον εαυτό του (β περίπτωση), και πάμε να δούμε σήμερα (μετά τη διαμαρτυρία του Φεβρουαρίου και μετά τις δηλώσεις της κυβέρνησης) τι η καθεμία περίπτωση βλέπει.

Η α περίπτωση: Είναι αλαζόνες, συνεχίζουν τη χειραγώγηση, ο κόσμος θα τους πιστέψει, έχουν όλη τη δύναμη, η δικαιοσύνη υπακούει τις εντολές τους, την καρέκλα δεν θα την αφήσουν ποτέ, κανείς δεν μπορεί να τους ξεκουνήσει, δεν θα αλλάξει τίποτα, όσο κι αν τους πολεμήσουμε, τσάμπα βγήκαμε στους δρόμους, τι μένει να κάνω; ας κοιτάξω τη δουλίτσα μου, αυτές είναι οι συνθήκες, θα τις αποδεχτώ.

Η β περίπτωση: Δεν έχουν καμία νομιμοποίηση (πάει το 40%), χωρίς νομιμοποίηση δεν μπορούν να κυβερνήσουν. Κυβέρνηση που δεν μπορεί να κυβερνήσει δεν υφίσταται, είναι ζήτημα χρόνου να αναδειχθεί. Τι μένει να κάνω; ΑΝΥΠΑΚΟΗ.

Επειδή ακόμη τα πράγματα δεν είναι φανερά, και κατά τη γνώμη μου το β είναι η αλήθεια, θα το αναδείξω (πριν την ώρα του) χρησιμοποιώντας (τι άλλο; ) την Ιστορία.

Διαβάζουμε μαζί ιστορία με τη Δέσπω, στην Ε’ κάνουν για το βυζάντιο. Υπάρχει ένα μοτίβο που της είπα να το χρησιμοποιήσει για να θυμάται το κάθε μάθημα. Το μοτίβο είναι το εξής: Κάθε περίοδο χαρακτηρίζεται από μία έξαρση, μία ύφεση και μία καμπή. Έξαρση όταν μεγαλώνει η αυτοκρατορία, ύφεση όταν συρρικνώνεται και καμπή το σημείο εκείνο στο οποίο οι κατέχοντες εξουσία ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να φτιάξουν τα πράγματα, για να φύγουν από την ύφεση. Το κοινό σημείο σε κάθε καμπή είναι το πού εστιάζουν για να φτιάξει το πράγμα: 1. Δίνουν προνόμια στο λαό (δυσαρεστώντας τους κατέχοντες) ΚΑΙ 2. Φτιάχνουν τους νόμους δικαιότερους. (Αν τα μάθεις άπαξ -είπα στη Δέσπω- θα ξέρεις όλα τα κεφάλαια, ισχύουν τα ίδια σε κάθε περίοδο.) 

Γιατί αναγκάζονται να πάρουν τον λαό με το μέρος τους (εις βάρος των προνομιούχων) και να φτιάξουν τους νόμους δίκαιους;;;; ΑΦΟΥ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΧΟΥΝ!!!! Αφού στους προνομιούχους στηρίζονται!!!! Αφού ο λαός είναι ΠΛΕΜΠΑ και καμία δύναμη δεν έχει!!!! 

Χωρίς λαό (αυτόν που μόνιμα απαξιώνεται) δεν μπορεί κανένας να κυβερνήσει (ας είναι κι αυτοκράτορας). Χωρίς λαό μένει ο βασιλιάς χωρίς βασίλειο (σαν τους δικούς μας, με το αλλαγμένο επίθετο. Στο ίδιο σημείο βρίσκονται οι πολιτικοί, μόνον ο τίτλος τούς έμεινε).

Και πάμε στο σημαντικό.. Τι έκανε ο λαός ΩΣΤΕ/ΓΙΑ ΝΑ αναγκαστεί -κάθε φορά- ο κατέχων εξουσία να του κάνει τα κέφια; ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΕ.

Ένα τελευταίο να προστεθεί, σχετικά με την ακυβερνησία και το χάος που αυτή θα φέρει. 

ΠΟΤΕ στην ιστορία η μη συμμόρφωση των λαών δεν έφερε το χάος. ΧΑΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΗΔΗ!!! Στο ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟ χάος έπαυαν οι λαοί να συμμορφώνονται!!! 

ΚΑΙ… Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ αποτέλεσμα που η μη συμμόρφωση των λαών, ΠΑΝΤΑ έφερνε, ήταν.. 

Η ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ.