Το πιο εύκολο αυτή την στιγμή είναι να αρχίσω το ανάθεμα σε πολιτικούς και δημοσιογράφους, να βρίζω το κακό το σύστημα, να ψάξω και λίγο παραπέρα για το κακό που μας βρήκε, να ανεβάσω κανα ψαγμένο ποστ προσπαθώντας να δείξω μια εικόνα του εαυτού μου που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της ψυχής μου.
Ακόμη πιο εύκολο είναι να χαθώ μέσα σε μια διαδήλωση , να αφήσω την οργή να με κυριέψει, να ξεχάσω τι ήθελα να πω. Δεν θέλω να κρίνω κανέναν που αντιδρά έτσι, δεν θα πω ποτέ πως είναι λάθος, απλά έμαθα αλλιώς, με άλλον τρόπο έκανα την δική μου επανάσταση στον δικό μου κόσμο, με άλλον τρόπο νίκησα και επέζησα από την μεγαλύτερη μάχη που έδωσα σε προσωπικό επίπεδο και όταν μιλάμε για ναρκωτικά ξέρουμε πως ο αγώνας είναι άνισος, όπως άνισος είναι ο αγώνας που δίνει ο καθένας από μας τα τελευταία δεκατρία χρόνια απέναντι στην πιο αισχρή πολιτική σαπίλα. Απέναντι έχουμε τέρατα, μα γνώρισα τέρατα και δαίμονες που μ΄ έπνιγαν κάθε βράδυ, το σκοτάδι εκεί παρόν σε κάθε μου σκέψη, παρόν και ετοιμοπόλεμο να νικήσει την κάθε απόπειρα να ονειρευτώ, και από την άλλη μονάχος να υπομένω στον χρόνο, να αντέχω στον πόνο μέχρι να βρω λίγο κουράγιο να πολεμήσω για άλλη μία μέρα, να μείνω ζωντανός μέχρι το πρωί μπας και μπορέσω να δω πέρα από την μιζέρια μου. Την μία να θέλω να φουντάρω και την άλλη να θέλω να εξαφανιστώ μήπως και μπορέσω και απαλλαγώ από μια πραγματικότητα που σκοτώνει οποιοδήποτε ίχνος αντίστασης, μια πραγματικότητα που με θέλει υποταγμένο χωρίς όνειρα, χωρίς το παραμικρό ψεγάδι πίστης και δεν μιλάω για την ζωή μου μέσα στα ναρκωτικά αλλά για τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, ναι τότε που μας απειλούσαν θεοί και δαίμονες πως χωρίς αυτούς θα σταματούσε η γη να γυρίζει. Ναι ήταν τότε που και επίσημα χάθηκε κάθε έννοια λογικής και ο φόβος για άλλη μια φορά εργαλείο σε λάθος χέρια.
Τότε ήταν που χωρίς να ξέρω πως να αντιδράσω άρχισα να γράφω δειλά-δειλά στο φατσοβιβλίο με τον μοναδικό τρόπο που ήξερα, με αυτόν που μου έσωσε την ζωή, αυτόν που πάντα εκθέτει το εγώ ασχέτως αν πληγώνεται ή τονώνεται. Και να σου από την μία η Στεφανία και άλλη μια Στεφανία και να σου και ο Χρήστος και ακόμη ένας Χρήστος και σιγά σιγά ένιωθα την μοναξιά να με εγκαταλείπει και να δυναμώνει η πίστη μου πως κάποτε θα νικήσουμε!
Δυστυχώς ενώ τότε είχαμε πυρηνική κεφαλή στα χέρια μας δεν είχαμε την πείρα να την χρησιμοποιήσουμε, δεν ξέραμε πως τα δεσμά που βάραιναν την λαχτάρα μας για λευτεριά ήταν τελείως πλασματικά και στην ουσία τα φορέσαμε εμείς οι ίδιοι στα χέρια μας. Δεν είχαμε την πείρα και απλά μαθαίναμε τι μορφή έχει το τέρας απέναντί μας, μαθαίναμε ποιος είναι αυτός που είναι δίπλα μας, χαρτογραφούσαμε απάτητα μονοπάτια, προσπαθούσαμε να εισβάλουμε στον δικό τους κόσμο και να τους νικήσουμε μέσα στην δική τους πραγματικότητα.
Δυστυχώς τότε είχαμε την ψευδαίσθηση πως μπορούσαμε να νικήσουμε με τους νόμους που φτιάξανε αυτοί για να μείνουν αήττητοι. Δυστυχώς δεν μπορεί να νικήσει κανένας το εικονικό κόσμο του εχθρού και εκεί κερδίζει πάντα αυτός που τον δημιούργησε.
Δυστυχώς για να μάθουμε εμείς που από τύχη επιβιώσαμε είδαμε το αίμα να χύνεται ποτάμι μπροστά στα μάτια μας, χάσαμε παιδιά και αδερφούς, χάσαμε πατεράδες και μανάδες, αλήθεια τόσοι θάνατοι που περιτριγυρίζουν τις ζωές μας πως τους αντέχουμε; είμαστε σίγουροι πως αντέχουμε άλλο ένα Μάτι, άλλο ένα δράμα από τα Τέμπη; ΟΧΙ, εγώ δεν άντεχα ούτε και αντέχω να βλέπω μια πολιτική παρακμή να με δολοφονεί αργά και βασανιστικά.
Πλέον όλοι ξέρουμε ποιοι είναι οι δολοφόνοι και ποιοι τα θύματα !!!!!!
Υ.Γ. αυτή η σελίδα γεννήθηκε μέσα στα μνημόνια και άντεξε(άντεξα) χωρίς την παραμικρή έκπτωση, ποτέ δεν πέρασε η ιδέα του ξεπουλήματος και η διαπραγμάτευση της αλήθειας και αληθινά γράφει κάποιος που δεν έχει κανένα κίνητρο πίσω από της λέξεις!!!!
όποιος θέλει να γράφει απλά στέλνει μήνυμα!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου