Η εκτόνωση ευθύνεται για την έλλειψη αντίδρασης

Μιλούσα με μια φίλη σήμερα, μου λέει δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια, κανέναν αγώνα, μας έχουν από παντού εγκλωβίσει. Να πω ότι ο άνθρωπος που αισθάνεται έτσι, ότι γράφει κι ότι αναρτά εμπεριέχει την ήττα του. Και πέραν του ότι επιδρά αρνητικά έχει κι έναν άλλο ασύμφορο αντίκτυπο, εκτονώνεται (αυτός που γράφει/αναρτά), νιώθει ότι το χρέος του το κάνει.

Μετά μού είπε ότι περιμένει κάτι να γίνει με την αμερική ή να βγει κάποιος άξιος να κυβερνήσει τη χώρα. Να πω ότι ενώ μοιάζει ότι η λύση θα έρθει από πάνω προς τα κάτω στην πραγματικότητα το αντίθετο θα συμβεί. Εμείς θα ζορίσουμε και οι πάνω θα αναγκαστούν.

Μετά μου είπε αφού δεν ενωνόμαστε, κοίτα στο εξωτερικό τις διαμαρτυρίες. Να πω ότι αυτό που συντελείται έχει χρησιμότητα, πρωτίστως για εμάς. Όταν άρχισα τον αγώνα με καβάλαγε το άδικο, δεν έβλεπα τίποτε άλλο μπροστά μου, και πήγαινα βουρ για μάχη. Κάτι έπρεπε ΕΓΩ να δω, κι αυτό ήταν το τι με έσερνε. Αφού το βρήκα και δούλεψα για να απαλλαχτώ, μπορούσα μετά να δω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να αγωνιστείς -εκτός του να χτυπάς το χέρι σου στο μαχαίρι. Όπως για παράδειγμα αυτό που κάνω τώρα. Αντί να διαμαρτύρομαι για την ερήμωση των ακριτικών νησιών μας, πήγα να μείνω σε ένα από αυτά. Επίσης με το συγκεκριμένο διάβημα έφυγα από την καραντίνα, γλίτωσα απ’ το φίμωτρο το παιδί μου, και τον εγκλεισμό του (με τα οποία διαφωνούσα), πάλι χωρίς να χρειαστεί να επιτεθώ. Και δεν μιλάμε μόνο για έναν αγώνα ακούραστο, αλλά και χωρίς να μπορούν να μου αντεπιτεθούν, έχοντας και το πλεονέκτημα (θα αναφερθώ κάποια στιγμή). Τέτοιου είδους αγώνα, πριν δεν μπορούσα να τον αντιληφθώ.

Για το «δεν ενωνόμαστε» να πω ότι το «περίμενε» έχει τον ίδιο (ανωτέρω) ασύμφορο αντίκτυπο. Με τη δικαιολογία αυτή ο καθείς μεμονωμένα δεν πράττει και ταυτόχρονα είναι και επαναπαυμένος. Και με αυτό σαν πάσα, πάμε στη λύση του προβλήματος.

Πώς η κατάσταση θα αλλάξει:

Όλοι γνωρίζουμε ότι για να αντιδράσει ο άνθρωπος χρειάζεται να πάθει (να έρθει το πρόβλημα σ’ αυτόν, να πιεστεί και να προκληθεί η αντίδραση). Μετά από τόσα χρόνια ορυμαγδού μάλλον και κάτι άλλο χρειάζεται. Κι αυτό είναι: Να μην εκτονώνεται. Κάπου πετάμε το πρόβλημα (μπαλάκι) και τελικά δεν μας πνίγει. Είτε κάποιος άλλος φταίει (του τα χώνουμε φεύγει από πάνω μας), είτε βρίσκοντας καλή δικαιολογία (πχ περιμένουμε τους λοιπούς), είτε το εκτονώνουμε μέσω των αναρτήσεων (το χρέος μας το κάναμε).

Αν δεν σταματήσει η εκτόνωση δεν θα αρχίσει η αντίδραση. Κάτι που φυσικά είναι αδύνατο να το επιλέξει να του συμβεί κάποιος από μόνος του. Κι έτσι έρχονται να μας το κάνουν.. οι συνθήκες. (Η πίεση όλο και θα αυξάνεται και ταυτόχρονα όλο και θα λιγοστεύουν οι επιλογές, πού θα ρίξουμε το μπαλάκι.) Εξ ου και η χρησιμότητά τους.   

 

Φωτό: Πόρτο Ερείκουσσα