Πού οφείλεται η ανισχυρότητά μας

Ο άκαιρα ενήλικας είπαμε μένει για πάντα (μέχρι να πεθάνει) παιδί. Θα ήταν μια χαρά αν αφορούσε μόνο στην ξεγνοιασιά, όμως αφορά (εξίσου) και στην ανισχυρότητα.

Από αυτόν τον εαυτό τρέχουμε να κρυφτούμε, ή πολεμάμε όταν κυριαρχήσει, τον ανίσχυρο.

Επίσης είναι ανεξέλεγκτος, δρα όποτε του καπνίσει ως ξέγνοιαστός και όποτε του καπνίσει ως ανίσχυρος. Και συνήθως ό,τι κι αν διαλέξει εν αγνοία μας -χωρίς να μας ρωτήσει- είναι εις βάρος μας.

Μέχρι κάποια ηλικία τον βλέπαμε σπάνια, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τον βλέπει πιο συχνά. Ο λόγος είναι γιατί στην αρχή της ζωής μας οι συνθήκες είναι βολικές, δεν τον βγάζουν στην επιφάνεια. (Η βολική συνθήκη δεν είναι τύχη.)

Όταν ο άνθρωπος ξεφύγει του φαύλου κύκλου του (τον τρόπο τον ξέρουμε), και κανονικά ενηλικιωθεί, τότε θα έχει ΜΟΝΟ τα θετικά και του παιδιού και του ενήλικα. Θα μπορεί να είναι ξέγνοιαστος και (εξίσου) ισχυρός. Και φυσικά το πότε θα δράσει ως παιδί και πότε ως ενήλικας είναι απόλυτα από τον ίδιο ελεγχόμενο (του χεριού του).

Εύχομαι να το έκανα όσο δελεαστικό στην πραγματικότητα είναι, ώστε να επιλέξει (ηθελημένα) -όποιος- να κάνει αυτό το μεγάλο δώρο στον εαυτό του.