Πώς φεύγουν τα προσωπεία

ή αλλιώς, ο τρόπος να σε αφήσεις ελεύθερο, ή αλλιώς, ο τρόπος για να γίνεις θεός -είπαμε ότι ο άνθρωπος είναι, δεν χρειάζεται να το φτάσει, αρκεί να σταματήσει να τσεκουρώνει.

(Δεν αφορά τους βάρβαρους το κείμενο, αυτοί, εκεί ακριβώς που σήμερα σκέκουν, εκεί η λαίλαπα θα τους βρει.)

Να πούμε για αρχή ότι δεν είναι πολλά τα προσωπεία που έχουν οι άνθρωποι στη ζωή τους, είναι μόνον ένα και ονομάζεται.. συμβιβασμός.

Επεξήγηση

Στην οικογένειά μου έχω πει στην περίπτωση που με συλλάβουν (ή ό,τι άλλο μου συμβεί), ότι δεν με εκπροσωπούν! Δεν μπορούν δηλαδή να μιλήσουν αντί για εμένα. Και ο λόγος είναι επειδή δεν με ξέρουν.

Ποιος ο λόγος που δεν με ξέρουν, μήπως επειδή δεν έψαξαν στο διαδίκτυο να δουν ποια είμαι και τι κάνω; (χα, χα) Ο λόγος που δεν με ξέρουν είναι γιατί όταν ήμουν μαζί τους ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Όταν ήμουν μαζί τους με «κρατούσα», σ’ ένα επίπεδο τέτοιο ώστε…. να μην χαλάσουν οι σχέσεις μας!

Τώρα, σαν πρώτο μοιάζει να ευθύνεται κάποιο διακύβευμα. Ότι δηλαδή ο λόγος για να κρατά ο άνθρωπος τον εαυτό του, είναι γιατί αν δεν το κάνει κάτι θα χάσει. Που όμως είναι εντελώς παραπλανητικό! Ο βαθύτερος λόγος (ο ουσιωδέστερος) είναι ότι απ’ αυτούς ΚΡΙΝΟΜΟΥΝ! (Κάθε «κρίνομαι», καθενός, αφορά σε επίδραση! -επίκτητο- που την έφαγε στα παιδάτα του.)

Στους δικούς μου λοιπόν, ήταν πολύ στάνταρτ το ποιες συμπεριφορές δικές μου είναι αυτές του σωστού ανθρώπου και ποιες ενός τρελού ανθρώπου.

Και δες τώρα το σημαντικό… Θα μπορούσε, άνετα μπορείς να πεις, να μην συμπίπτει η άποψή μας επί του θέματος. Θα μπορούσε δηλαδή, αυτά που θεωρούν εκείνοι τρέλες, αν για μένα είναι θεϊκά, να μην παίζει κανένα ρόλο η κρίση τους. Κι όμως έπαιζε! (Επειδή κουβαλούσα τα βιώματα από τα παιδάτα μου -δεν είχα ενηλικιωθεί δηλαδή.) Αντί λοιπόν, να χασκογελώ όταν εκείνοι με έκριναν, ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΑ εμένα! την δική μου κρίση για μένα.

Κάτι τελευταίο. Στο ποταμάκι είπαμε είδα ποια είμαι ξεκάθαρα κι αδιαμφισβήτητα (το «αδιαμφισβήτητα» είναι το μεγααααααα κλειδί) κι από εκεί και μετά με άφησα εντελώς ελεύθερη. Αφού με άφησα, αντιλήφθηκα το εξής: Για να αγαπήσει (συγχωρέσει, αποδεχτεί, ό,τι θέλεις βάλε), ο άνθρωπος τον εαυτό του ΩΣ ΕΧΕΙ -και να τον αφήσει ελεύθερο να μεγαλουργήσει- πρέπει πρώτα να αγαπήσει (συγχωρέσει, αποδεχτεί, ό,τι θέλεις βάλε) τα «ΚΑΚΑ» του γνωρίσματα (που είπαμε για το τι είναι καλό και τι κακό πρέπει να γίνουμε πρώτα άξιοι για να το κρίνουμε, γι αυτό τα έχω μέσα σε εισαγωγικά). Αν δεν αγαπήσει τα «κακά» του δεν μπορεί να έχει στο χέρι του, προς χρήση, ούτε τα «καλά» του.

 

Πώς αλλάζει;

Γνωρίζοντας τα παραπάνω. Μία υποσημείωση μόνο: Η δυναμική κάθε ανθρώπου έχει ζενίθ και ναδίρ. Στο ναδίρ βρίσκεται όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει ποιος είναι (ξεκάθαρα, αλλά κυρίως ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ).

 

(Αφιερωμένο σε όλους μας, ένα τικ παραπάνω στην Κυριακή.)