Όταν το μπαλάκι δεν βρίσκεται κορόιδο να το πιάσει

Πάω στο φαρμακείο να πάρω κάτι φθηνό (ένα ευρώ κάνει) και δίνω πενηντάευρω, χωρίς καμία πρόθεση. (Να τονιστεί αυτό.)

Μου λέει η φαρμακοποιός «για ένα ευρώ μού δίνετε 50ευρω;»

Το ύφος της ήταν σαν να της ζήτησα να το πάρω τσάμπα. (Δεν το λέω προς κατηγόρια, αλλά γιατί αναδεικνύει το θέμα μου.)

Της λέω ευγενέστατη «δυστυχώς, δεν έχω καθόλου ψιλά». (Ήταν η πάσα και η μόνη αλήθεια.)

Δεν έχω λέει να σου χαλάσω. Τελεία. Και περιμένει εμένα.

Τι θέλετε να γίνει την ρωτώ. (Αυτό είναι το ΜΕΓΑ ΚΛΕΙΔΙ, που μόλις ανακάλυψα! Μετά 45 χρόνων ακατάπαυστου μπαλοσυλλεκτισμού! Αυτό που κατάλαβα εσχάτως είναι ότι κάθε φορά, αυτός που περιμένει από εσένα να επιληφθείς, σού πετάει το μπαλάκι της δικής του, κατά δικής του ευθύνης, να την αναλάβεις εξολοκλήρου εσύ, απαλλάσσοντάς τον πλήρως! Πώς λέμε «εκεί που μας χρωστούσαν μάς πήραν και το βόδι», α γεια σου! Οπότε ΠΛΕΟΝ επιστρέφω το μπαλάκι σ' αυτόν που μου το πετά!!!)

Μου απαντά «να πάτε δίπλα να χαλάσετε».

Καλό παιδί εγώ, πάω στο διπλανό μαγαζί και ζητώ να μου χαλάσουν. Δεν έχει να μου χαλάσει. Επιστρέφω στο φαρμακείο. Δεν έχει, της λέω.

Τι να σου κάνω, μου απαντά, δεν έχω ρέστα. Και πάλι εμένα περιμένει.

Οπότε και εγώ ΔΡΑΤΤΟΜΑΙ της ευκαιρίας να ΑΝΑΛΑΒΩ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΙ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ την έκβαση της υπόθεσης. Και δεν έχω άδικο ε; Η ίδια ΜΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ/ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ να αποφασίσω ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΚΑΤΑ ΤΟ ΓΟΥΣΤΟ ΜΟΥ, το τι θα συμβεί ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗ! Οπότε και την ρωτώ (όσο γλυκανάλατα και πειθήνια μέχρι εκείνη τη στιγμή μιλούσα) «μπορώ να το πάρω και να σας φέρω αργότερα το ευρώ»;;;;;;;;;;;;

Δεν μπορούσε να πει ΟΧΙ!!!! Και δεν με ήξερε κιόλας!!!!! Φοβερό;;;;

Πήρα το προϊόν και έφυγα.

Μετά το φαρμακείο πήγα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου για τσιγάρα. Το έχει μία κοπέλα που γνωρίζω πολλά χρόνια. Δεν γνωριζόμαστε, με την έννοια δεν έχουμε πιάσει καμία συζήτηση ποτέ, αλλά πριν το ψιλικατζίδικο είχε περίπτερο, το οποίο ήταν δίπλα στη δουλειά μου και αγόραζα από εκεί, πάνω από 15 χρόνια.

Κοίτα τώρα, αυτό το κορίτσι ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, άφησε το περίπτερο και άνοιξε ψιλικατζίδικο (όλως τυχαίως) δίπλα στο σπίτι μου.

Το σημειώνω διότι μου έκανε εντύπωση, την παρακολουθούσα στη δουλειά της, και πράγματι διαπίστωσα ότι ο λόγος που πήγαινε καλά (δεν βγάζει εκατομμύρια, αλλά όταν οι άλλοι κλείνουν εκείνη ανάπτυξε την επιχείρησή της), ο λόγος λοιπόν ήταν: ότι ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ.

Κι επειδή έχω καταλάβει τον επαγγελματισμό της, είναι ο λόγος που της έκανα την ερώτηση: Αν έρθει κάποιος και σου δώσει 50ευρω και δεν έχεις ρέστα να του δώσεις, τι θα κάνεις;

Μου λέει, αν τον ξέρω του δίνω ό,τι θέλει και μου φέρνει τα χρήματα όταν ξανάρθει.

Αν δεν τον ξέρεις της λέω; Αν δεν τον ξέρω δεν του δίνω, απαντά.

Ποιανού ευθύνη είναι, μετά την ρωτώ; Ο πελάτης είναι υποχρεωμένος να έχει ψιλά ή ο επαγγελματίας να έχει ρέστα; Και ποιος θα πρέπει να είναι αυτός που θα επωμιστεί την χασούρα;

ΕΓΩ λέει την επωμίζομαι! Γιατί ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΩ!!!!! Αν μου συμβαίνει συχνά, θα χάνω πελάτες!!!!!!! Σε μένα πέφτει η χασούρα.

ΑΡΑ βρήκαμε με τα πολλά και με τα λίγα και το ποιος έχει την ευθύνη!

Της είπα ότι ρώτησα εκείνη γιατί την θεωρώ σωστή επαγγελματία και την ευχαρίστησα για την πολύτιμη βοήθεια.

Μόλις έφυγα από το ψιλικατζίδικο βρήκα έναν άπορο στον δρόμο και του έδωσα το 1 ευρώ της φαρμακοποιού.

ΔΙΟΤΙ η φαρμακοποιός έχει πλεόνασμα μάνα μου, αφού χρειαζόταν παρακάλια για να το πάρει (και ούτε με τα παρακάλια το πήρε), ενώ ο κύριος που το έλαβε, δίνει μεγαααααλη αξία σ’ αυτό, το ένα, ευρώ.

Τη χασούρα αυτός που ευθύνεται καλείται και να την επωμιστεί!