Ποιανού είναι μάνα το παιδί

Έλαβα με μειλ το πρωί αυτό:

"Υπόδειγµα ρητορικής και πολιτικής από συνεδρίαση των Ηνωμένων  Εθνών, που έκανε τη διεθνή διπλωματική κοινότητα να χαμογελάσει:

Ο λόγος του Έλληνα εκπροσώπου στα Ηνωμένα Έθνη.

«…Πριν ξεκινήσω την ομιλία μου, θέλω να σας πω κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Όταν δάµασε τον Βουκεφάλα, κατά τον γυρισµό του και περνώντας τον ποταμό Αξιό και ßλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν µια καλή ευκαιρία για µπάνιο.

 Έßγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα ακούµπησε στον ßράχο και µπήκε στο νερό.

Όταν ßγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί.

Τα είχε κλέψει ένας Σλάßος της Μακεδονίας»

Τότε διαμαρτυρήθηκε οργισµένος ο Σλαßοµακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ:

«Τι είναι αυτά που λέτε; Οι Σλάßοι δεν ήταν εκεί, τότε».

Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος είπε:

«Τώρα που το ξεκαθαρίσαµε αυτό, µπορώ να ξεκινήσω την οµιλία µου»

Μοιάζει τόσο απλό.. Γιατί, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όταν ωρυόμαστε για το όνομα είναι σαν να μην πιστεύουμε ότι είμαστε εμείς οι Μακεδόνες. Αν πχ έλεγε κάποιος ότι δεν είμαι γυναίκα, δεν θα έκανα (φυσικά) καμία επανάσταση. Όταν κάτι είναι αυτονόητο, ο άνθρωπος δεν ΠΑΣΧΙΖΕΙ για να το αποδείξει. 

Κανονικά θα έπρεπε να τους πούμε «αποδείξτε ότι είστε εσείς οι Μακεδόνες και θα σας δώσουμε όχι μόνο τ’ όνομα αλλά και τα εδάφη της πάλαι ποτέ Μακεδονίας». Εύκολο ε; Το κάνουμε;;; Δεν το κάνουμε…..

Τώρα, αν για κάτι αυτονόητο (και εύκολα αποδείξιμο) πασχίζει ο άνθρωπος, σημαίνει ότι... (Δώσε τη δική σου απάντηση.)

Στο φιλοσοφικό του: Όταν κάποιος μού έλεγε «είσαι ακραία» ή «είσαι αιθεροβάμων, δεν ισχύουν αυτά που λες», γινόμουν ταύρος μαινόμενος! Και φυσικά ΠΑΣΧΙΖΑ να ΑΠΟΔΕΙΞΩ ότι εγώ έχω δίκιο κι εκείνος άδικο!

Ο λόγος; Υπήρχε μέσα μου μία φωνή που ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΝ! Την οποία αυτή φωνή καθόλου δεν ήθελα να την ακούω, και την πολεμούσα ΗΔΗ (σε προγενέστερο χρόνο – ίσως και από πάντα), και από μόνη μου, για να μην την ακούω, κι ερχόταν ο άλλος και μου την ξαναφούντωνε. Κι αν εγώ δεν πάλευα για να τον αντικρούσω και «νικούσε» εκείνος (έβγαινε ότι έχει δίκιο), τότε θα σήμαινε ότι και η φωνή μέσα μου θα νικούσε! θα είχε δίκιο! Και καθόλου δεν το ήθελα.

Αυτό σημαίνει εν ολίγοις ότι όταν πασχίζεις για να αποδείξεις κάτι, δεν το πιστεύεις ούτε ο ίδιος! (Δεν το πιστεύεις εννοώντας ΑΠΟΛΥΤΑ. Που το όχι απόλυτα σημαίνει ότι έχεις διχογνωμία, δύο αντίθετες απόψεις που τσακώνονται, καθώς επίσης και δεν έχει λήξει η μάχη, απλά έχεις βρει ένα κολπάκι για να σιγήσει η μία από τις δύο.)

Τώρα θα μου πεις «αυτό δεν ισχύει για την Μακεδονία! ΟΛΟΙ οι Έλληνες είναι σίγουροι ότι είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ!» (το έδωσα και περίτρανα)

Ναι, ΟΜΩΣ….. ΟΛΟΙ οι Έλληνες θεωρούν τους ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους προγόνους!

Μάλλον πρέπει να πειστούμε πρώτα εμείς, ότι είμαστε απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου και μετά με το τίποτα το θεματάκι θα το λήξουμε.

(Να γράψω και μερικά υστερόγραφα 😊)

ΥΓ1 Όσοι Έλληνες θεωρούν τους νεοέλληνες ανάξιους των προγόνων, εξαιρούν τον εαυτό τους. (Όλοι οι άλλοι είναι ανάξιοι.) Μα.. και όλοι οι άλλοι έχουν την ίδια άποψη, και εξαιρούν και εκείνοι τον εαυτό τους. Ποιος είναι η εξαίρεση και για ποιον ισχύει το αυτό;

ΥΓ2 Η άποψη που έχουμε για τον κόσμο (τους άλλους) είναι η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας. Αυτό που σιχαινόμαστε να κάνουμε, αλλά το κάνουμε, το ρίχνουμε ως κατηγόρια στον κόσμο.

ΥΓ3 Πώς θα πειστεί ο Έλληνας ότι είναι άξιος των προγόνων του: Όταν γίνει άξιος των προγόνων του.