Γνώθι σ’ αυτόν

Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ότι τα έχουμε βρει με τα τυχόν προβλήματά μας, και ότι είμαστε μια χαρά. (Και μου ‘ρχεται στο νου του Σωκράτη: «τουλάχιστον εγώ το γνωρίζω».)

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ = χίλιες λέξεις κοινωνικής βουβαμάρας

To μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το να σε εκμεταλλεύονται, να βυσσοδομούν σε βάρος σου, να σε ξεζουμίζουν, να σε γδύνουν και να σου τα παίρνουν όλα με "νόμιμες" διαδικασίες, να σε πετάνε σαν στιμμένη λεμονόκουπα και συνάμα να σε μισούνε, να σε φτύνουν, να σε κακοποιούν, να σε ταπεινώνουν και τη στιγμή που σε τσαλαπατάνε να σε κατηγορούν ως παρία και παρείσακτο στο "πολιτισμένο" τους οικοδόμημα. Όχι!

Ποιανού είναι μάνα το παιδί

Έλαβα με μειλ το πρωί αυτό:

"Υπόδειγµα ρητορικής και πολιτικής από συνεδρίαση των Ηνωμένων  Εθνών, που έκανε τη διεθνή διπλωματική κοινότητα να χαμογελάσει:

Ο λόγος του Έλληνα εκπροσώπου στα Ηνωμένα Έθνη.

«…Πριν ξεκινήσω την ομιλία μου, θέλω να σας πω κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Όταν δάµασε τον Βουκεφάλα, κατά τον γυρισµό του και περνώντας τον ποταμό Αξιό και ßλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν µια καλή ευκαιρία για µπάνιο.

 Έßγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα ακούµπησε στον ßράχο και µπήκε στο νερό.

Όταν ßγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί.

Τα είχε κλέψει ένας Σλάßος της Μακεδονίας»

Τότε διαμαρτυρήθηκε οργισµένος ο Σλαßοµακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ:

«Τι είναι αυτά που λέτε; Οι Σλάßοι δεν ήταν εκεί, τότε».

Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος είπε:

«Τώρα που το ξεκαθαρίσαµε αυτό, µπορώ να ξεκινήσω την οµιλία µου»

Μοιάζει τόσο απλό.. Γιατί, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όταν ωρυόμαστε για το όνομα είναι σαν να μην πιστεύουμε ότι είμαστε εμείς οι Μακεδόνες. Αν πχ έλεγε κάποιος ότι δεν είμαι γυναίκα, δεν θα έκανα (φυσικά) καμία επανάσταση. Όταν κάτι είναι αυτονόητο, ο άνθρωπος δεν ΠΑΣΧΙΖΕΙ για να το αποδείξει.