Θεμελιώδης Κανόνας

(αφορά σε ολόκληρη την ανθρώπινη ύπαρξη)

Πριν τον κανόνα να πούμε ότι ό,τι έχει τεθεί και τηρείται ως θέσφατο, είναι το αντίθετο του σωστού. Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα την παιδεία: ως κολώνα-βάση της έχει την παπαγαλία, η οποία παπαγαλία καταστρέφει την κρίση του ανθρώπου. Που σημαίνει ότι πηγαίνει το άτομο πλήρως ικανοτήτων να μορφωθεί και αποφοιτεί με κατεστραμμένες όλες τις εγγενείς ικανότητές του.

Επειδή ό,τι έχει τεθεί (ως κανόνας, για να τον ακολουθούμε όλοι) είναι το αντίθετο του σωστού, έχει επέλθει η απόλυτη ανισορροπία (στην κακή του εκδοχή το χάος -υπάρχει και καλή).

Αυτό που χρειάζεται για να αντιστραφεί η κατάσταση είναι να ανακαλύψουμε το σωστό -το αντίθετο δηλαδή του θέσφατου που τηρείται σήμερα.

(Παρένθεση, το σωστό δεν είναι σε καμία περίπτωση πολύπλοκο, το λάθος είναι αυτό που χρειάζεται 500 παραθυράκια. Εκτός του ότι είναι εύκολο να αποδοθεί είναι ΚΑΙ άκοπο, το λάθος θέλει κόπο. Και πάμε στον κανόνα: )

Το συμφέρον του ατόμου είναι το πρωταρχικό, ο άνθρωπος κατά βάση πρέπει να επιλέγει σύμφωνα με το συμφέρον του. Οι περιπτώσεις που το ατομικό συμφέρον ΔΕΝ προέχει είναι δύο, στην περίπτωση που οι επιλογές/πράξεις/στάση του ατόμου έχουν επίδραση σε: 1. πιο αδύναμο και 2. περισσότερους από έναν.

Οδηγάς έχοντας προτεραιότητα, σε ένα στενό μπροστά σου αναμένει για να στρίψει ένα άλλο όχημα, καθώς επίσης και ένας γέροντας και μία κυρία με ψώνια. Αν δώσεις την προτεραιότητα σου, ΤΡΕΙΣ θα ωφεληθούν. Αν δεν την δώσεις ΕΝΑΣ θα ωφεληθεί. Προτεραιότητα δεν έχει ο ένας, αλλά οι περισσότεροι. Ανάλογα όταν χρησιμοποιείς την προτεραιότητά σου για να κλείσεις έναν ποδηλάτη. Ο ποδηλάτης έχει προτεραιότητα, ως πιο αδύναμος πάνω στο δρόμο.

Φυσικά δεν είναι παράνομο να προτιμήσεις το δικό σου όφελος, έναντι τριών άλλων ή ενός πιο αδύναμου, όμως αυτό δεν σε κάνει άνθρωπο. (Γαϊδούρι λέμε αυτόν που για το συμφέρον του καταπατά το συμφέρον άλλων ή/και πιο αδύναμου. Και το γαϊδούρι είναι η πιο απλή λέξη που θα μπορούσε να του δοθεί -υπάρχει και το γουρούνι, το σκουλήκι-, καμία όμως δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει σε απόλυτο βαθμό. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει αντώνυμο της λέξης άνθρωπος.)

Ο κανόνας αυτός έχει εφαρμογή στα πάντα. Θα τον δώσω στην παιδεία, μιας και με αυτήν άρχισα. Ο δάσκαλος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να ακολουθεί τους κανονισμούς, από τη στιγμή που ακολουθώντας τους θίγονται τα συμφέροντα πολλών περισσότερων, αλλά και πιο αδύναμων από τον ίδιο. Ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να καταστρέφει τα παιδιά για να διατηρήσει τη θέση του. Αυτό το ανεπίτρεπτο πράγμα, σήμερα είναι θέσφατο! Θεωρεί, όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η πλειοψηφία, ότι έχει δίκιο! Τηρούν τις εγκυκλίους άρα έχουν δίκιο!

Πάμε στο επόμενο -πολύ επίκαιρο- το θέμα των πλειστηριασμών. Τους νόμους λένε οι συμβολαιογράφοι ότι τηρούν. Κι αυτοί δίκιο! Ποιος νόμους μάνα μου, εσύ το κάνεις για να διατηρήσεις τη δουλειά σου, και θα τη διατηρήσεις ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ της πλειοψηφίας των συνανθρώπων σου!!! (Προφανώς και όλοι δίκιο ΔΕΝ έχουμε.)

Το ίδιο ισχύει για τους δικαστικούς, τους εφοριακούς, τους ένστολους κοκ. Για να ολοκληρώσουμε με την κεφαλή! Δεν μπόρεσα, λέει ο πρωθυπουργός, να κάνω κάτι καλύτερο. Έχει το δικαίωμα να πει δεν μπόρεσα; Μα δεν αφορά την προσωπική του ζωή μάνα μου! Την αποτυχία του άχρηστου θα την επωμιστεί ένας ολόκληρος λαός! Δεν έχει κανένα δικαίωμα να πει δεν μπόρεσα!

Όπως βλέπουμε όμως επιτρέπεται, μιας και δεν καταδικάζεται από κανένα δικαστήριο. Και δεν καταδικάζεται από κανένα δικαστήριο γιατί.. οι δικαστικοί τούς νόμους τηρούν.... Δίκιο, όλοι δίκιο έχουμε! Τρώμε στη μάπα την απόλυτη σαπίλα επειδή όλοι δίκιο έχουμε.

Όλοι λοιπόν δίκιο ΔΕΝ έχουμε! Δίκιο έχουν ΜΟΝΟ όσοι τηρούν τον θεμελιώδη αυτόν κανόνα. Όλοι οι άλλοι έχουν άδικο, και πρέπει να τιμωρηθούν.

Κανονικά θα έκλεινα το θέμα στο σημείο αυτό, όμως λείπει μία παράμετρος κι αυτή είναι το μεταναστευτικό. (Όχι γιατί δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά γιατί θέλω να προσθέσω κάτι φιλοσοφικό.)

Είναι ξεκάθαρο γιατί: όταν οι γηγενείς βρίσκονται σε δυσπραγία δεν γίνεται να ευεργετούνται οι πρόσφυγες, πολλώ μάλλον όταν η ευεργεσία δεν γίνεται για ηθικό σκοπό, παρά για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα ολίγων, αλλά και ανήθικων ατόμων.

Πάμε στο φιλοσοφικό: Ο άνθρωπος αν δεν έχει, δεν μπορεί να δώσει. Αυτό είναι κανόνας. Παρατηρείται όμως το εξής «παράδοξο», ο άνθρωπος που κοιτά τον εαυτό του (το γαϊδούρι, με την έννοια που αναπτύχθηκε παραπάνω), ΔΕΝ ΕΧΕΙ για να δώσει! Από την άλλη, αυτός που νοιάζεται για τους άλλους και προσφέρει, πάντα έχει. Που σημαίνει ότι αν παραχωρήσεις την προτεραιότητά σου στους τρεις για να περάσουν, εσύ θα ωφεληθείς -θα έχεις για να δώσεις. (Το μέγα όφελος που αφορά το γέμισμα.)

Μίλησα όμως στην αρχή για ΑΠΟΛΥΤΗ ανισορροπία, η οποία εξελίχθηκε ως εξής: Οι άνθρωποι που υπολογίζουν τους πολλούς (τηρούν τον θεμελιώδη κανόνα) είναι ελάχιστοι. Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα να βρίσκεται ένας διατεθειμένος να προσφέρει, ανάμεσα σε χίλιους που ρουφούν. Με -σε βάθος χρόνου- αποτέλεσμα να μην ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ να ασχοληθούν με το δικό τους συμφέρον. Με τελικό αποτέλεσμα την ανισορροπία. (Και αυτών, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι ανισόρροποι μόνο οι ατομιστές.)

Η ισορροπία είναι: Ο εαυτός πρέπει να είναι καλά, για να μπορεί καλό να κάνει. (Συνδέεται και με το μεταναστευτικό.)

Οι ηθικοί λοιπόν πρέπει να βρουν το όριο, και οι ατομιστές να γνωρίζουν ότι το «κοιτώ τον κώλο μου» δεν γεμίζει τον άνθρωπο ποτέ. Το αντίθετο, το κενό τους όλο και θα μεγαλώνει -εκφυλιστικά.