Τι σημαίνει εξετάζω τα πράγματα από τον θρόνο μου

Γνωρίζω έναν άνθρωπο πολύπαθο, όλη του η ζωή ήταν δύσκολη, έχει δώσει αμέτρητες μάχες μέχρι σήμερα, έχει να επιδείξει και κάποιες πολύ σημαντικές νίκες (πράγματα που κατάφερε). Το θέμα είναι το εξής: δεν έχει φτιάξει το βασικό του πρόβλημα, αυτό που ευθύνεται για όλα τα στραβά που παθαίνει, επειδή πιστεύει ότι δεν λύνεται. Ασχολείται με το να διορθώνει τις εκφάνσεις του προβλήματος, το ίδιο όμως δεν το ακουμπά. Έχει βρει έναν τρόπο να κουτσοβγάλει τη ζωή του απομακρυνόμενος από το βασικό του πρόβλημα, κι αυτό θεωρεί ότι είναι το περισσότερο που μπορεί να κάνει. Στην περίπτωση δε που «ξύπνα» το πρόβλημα, οι άλλοι ευθύνονται. Τέλος, το κακό που κάνει στον εαυτό του, αλλά και κατ’ επέκταση στους γύρω του, δεν το καταλαβαίνει. Κι όλον αυτό τον τσάμπα, ανούσιο παιδεμό, τον κάνει απλά επειδή αρνείται -επειδή νομίζει ότι δεν μπορεί- να διορθώσει το βασικό του πρόβλημα (που είναι η έλλειψη εκτίμησης του εαυτού, που δημιουργήθηκε από την απόρριψη που έφαγε στα παιδάτα του χρόνια).

Με τα μάτια μου (από τον θρόνο μου) είναι πολύ εύκολο να δω και αυτό που πρέπει να αντιγυρίσει αλλά και τον τρόπο που θα το κάνει. Τι βλέπω: 1. Πόσο τεράστιο φορτίο κατάφερε και σήκωσε, μόνο και μόνο για να μην σηκώσει κάτι που του φαντάζει αδύνατο να σηκωθεί! Αν δει ο άνθρωπος τι σηκώνει αντ’ αυτού θα καταλάβει και την απόλυτη δύναμή του 2. Η πληγή που θεωρούμε αδύνατο να αντιγυρίσει, είναι αυτή που κάποιος άλλος μας έδωσε. Αν πχ η μάνα μου με παράτησε και είναι ο λόγος που εγώ δεν εκτιμώ τον εαυτό μου, θεωρώ ότι δεν μπορώ να το αντιγυρίσω, διότι δεν είναι στο χέρι μου. Αν η μάνα μου δεν μου το είχε κάνει, ή αν με κάποιον τρόπο εκείνη (ή κάποιος άλλος) το έπαιρνε πίσω, τότε θα γιατρευόμουν. Είναι όμως έτσι;

Φυσικά κάποιος άλλος (ή κάποια συνθήκη) μάς δημιουργεί το κάθε πρόβλημα, ΟΜΩΣ.. εμείς είμαστε αυτοί που το δίνουμε στον εαυτό μας να το φάει! Αν με προδώσει ένας φίλος υπάρχει η περίπτωση να δεχτώ το πλήγμα, υπάρχει όμως και η περίπτωση να το ρίξω στον άλλον! Που σημαίνει είτε θα πληγωθώ, είτε στα μάτια μου θα φαίνεται εκείνος σκάρτος κι εγώ δεν θα πάθω τίποτα….

Αν η μάνα μου με παράτησε, έρχομαι μετά ΕΓΩ, σε δεύτερο χρόνο, και μου λέω «είσαι άχρηστος, ούτε η μάνα σου δεν σε ήθελε». Εκείνη δεν μου είπε τίποτα.. Καθώς επίσης ΚΑΙ η πράξη ήταν δική της. Εκείνη πρέπει να βασανίζεται, όχι εγώ. Δεν πρόδωσα εγώ, δεν παράτησα εγώ, εγώ γιατί πάσχω;

Άρα έχουμε 1. Απόλυτη δύναμη, που σημαίνει ότι ΜΠΟΡΕΙ (τα πάντα όλα μπορεί) και 2. Είναι στο χέρι του, δεν έχει την ανάγκη κανενός άλλου για να το αντιγυρίσει.

Έβλεπα λοιπόν αυτά και του έλεγα μεγαλόστομα τις μεγαλοστομίες μου «δώσε εσύ αξία στον εαυτό σου, μην περιμένεις από τους άλλους, όση αξία κι αν κάποιος άνθρωπος σου δώσει αν εσύ ο ίδιος δεν εκτιμάς τον εαυτό σου δεν θα πάρεις τίποτα κλπ.» Ωραία και λογικά, και απλά, όλα αυτά που του έλεγα, ήταν όμως ωραία και απλά επειδή δεν θα ήμουν ΕΓΩ αυτή που πρέπει να τα κάνει!!

Και πάμε στην κατάσταση που πέφτεις από τον θρόνο. Όταν αντιλήφθηκα ότι δεν διαφέρω σε τίποτα από τον άνθρωπο τον οποίο ως σοφή συμβούλευα, όταν αντιλήφθηκα ότι έχω το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, και άρα θα πρέπει να κάνω την ίδια ακριβώς διαδικασία για να το αντιγυρίσω, τότε…. ούτε ωραίο το είδα ούτε απλό. Έκανα βέβαια πράξη τις μεγαλοστομίες μου, αλλά μου βγήκε ο κώλος για να το αντιγυρίσω, απορώ πώς δεν πέθαινα στη διαδρομή!

(Φυσικά το θέμα δεν αφορά εμένα και τον φίλο μου -θα έγραφα ημερολόγιο σ’ αυτή την περίπτωση-, αφορά ΟΛΟΥΣ, καμία εξαίρεση. Αυτό που αλλάζει είναι το είδος του πλήγματος και οι εκφάνσεις του προβλήματος, όλα τα άλλα που αναφέρονται είναι κοινά. Τη στιγμή που θα πέσεις από τον θρόνο, τη στιγμή που θα αντιληφθείς το ΔΙΚΟ ΣΟΥ, κατάδικο σου πρόβλημα, τη στιγμή που θα δεις τον εαυτό σου στην περιγραφή, να ξέρεις ότι θα έχεις κάνει το 50% της δουλειάς.)

Άκουσα λοιπόν τις προάλλες έναν ηθοποιό που κάνει χρέη παρουσιαστή στο Ελλάδα έχεις ταλέντο να μιλά για τους μετανάστες. Έλεγε όλα τα ιδεολογικά (και σωστά θα τα πω) που έχουν να κάνουν με την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος έμενε στην Μυτιλήνη θα είχε την ίδια άποψη;

Υπάρχει από τη μία αυτό που λέμε θεωρία, κι από την άλλη η πράξη.. Υπάρχει κάτι μέσο;

Υπάρχει! Το υγιές!

Όλη μου τη ζωή ήμουν ιδεολόγος. Και οι αρχές μου δοκιμάστηκαν! Που αυτό σημαίνει: Από τον θρόνο μου πίστευα ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Όταν έμεινα άφραγκη και είχα ένα μωρό να ταΐσω… ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΠΟΨΗ. Εξακολουθούσα να τιμώ την ίδια αρχή. Όμως όχι ειλικρινώς!! Ο λόγος που ακόμα κι όταν δεν ήθελα (δεν μου άρεσε, δεν ήμουν σύμφωνη, κουραζόμουν για να τις τιμήσω) τιμούσα τις αρχές μου, ήταν τα ψυχολογικά μου!

Αφού τα ξεπάστρεψα (με την έννοια όχι ότι τα διέγραψα, απλά ότι δεν με σέρνουν) βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Πώς αλλιώς; Με παράδειγμα το μεταναστευτικό: Θα ταΐσω το ξένο παιδάκι αν πρώτα έχω καταφέρει να ταΐσω το δικό μου παιδί. Μέχρι να καταφέρω να ταΐσω το δικό μου παιδί, δεν θα είμαι σε θέση να ταΐσω κανένα άλλο…

Στο γενικό του: ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ οι πολίτες της ΕΚΑΣΤΟΤΕ χώρας! Πρώτα θα έχουν οι πολίτες της χώρας, και μετά θα βοηθηθούν οι μετανάστες. ΚΑΙ θα βοηθηθούν από το πλεόνασμα, από αυτό που ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ από τους πολίτες της χώρας!

(Όλα όσα κάνουν οι αλήτες πολιτικοί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, θέλουν το κακό των πολιτών και το κακό της χώρας.)