Τίποτε δεν πάει χαμένο | Ελλάδα θεά

Ο φίλος-συναγωνιστής Νικόλας μού λέει θα σου στείλω κάτι για τη Μαριώ, και μου έστειλε αυτή την ανάρτηση: Μαριώ

Στην αρχή νόμισα ότι μου έστειλε λάθος λινκ, το κοίταξα εν τάχει μέχρι που είδα την αναφορά.. αλλά πριν ασχοληθώ με τη Μάρω, έμεινα για λίγο στο θάνατο του κ. Μασέλου. Δεν ήξερα ότι πέθανε, αλλά και τον ίδιο δεν τον γνώριζα προσωπικά, είχα μόνο λάβει γνώση της καταγγελίας του, παρόλα αυτά στεναχωρήθηκα σαν να τον γνώριζα. Εκτός όμως της στεναχώριας ένιωσα και κάτι θετικό, το οποίο είναι: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ! (Ο ίδιος πέθανε, η καταγγελία του όμως.. συνεχίζει να υπάρχει! Και ΘΑ συνεχίσει να υπάρχει. Είναι καταγεγραμμένη!)

Το αναδεικνύει καλύτερα η αναφορά στην Μάρω: Η παραίτησή της χρησιμοποιήθηκε στο εν λόγω κείμενο για να αναδειχθεί η υποχρέωση -που απορρέει από τον όρκο που έδωσαν- των δημοσίων υπαλλήλων!

Η παραίτηση της Μάρως έμεινε στην ιστορία! Η πράξη της γράφτηκε! Κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει!

Σήμερα: Η άποψη που κυριαρχεί για τη χώρα είναι ότι οι πολίτες της κάθονται και τον τρώνε αδιαμαρτύρητα. Μας πήραν την χώρα και δεν ξεσηκώνεται κανείς.

Γιατί αυτό φαίνεται;

Γιατί ό,τι αγώνα κι αν κάνει κάποιος πάει άπατος.

Άλλο όμως το «πάει άπατος» κι άλλο «τον τρώει αδιαμαρτύρητα», ε;

Αύριο (σε πολυυυυυ λίγο): Ο αγώνας θα αναδειχθεί!

Όλων ο αγώνας ΘΑ ΒΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ.

Όχι ονομαστικά -δεν θα μείνει κανένα όνομα στην ιστορία-, μόνο ο αγώνας, που -πρόσεξε- ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΓΡΑΦΤΕΙ!

Ο αγώνας απλά θα αναδειχθεί, και έτσι -λόγω αυτού-, θα πάρει τη θέση που του αξίζει!

Ελλάδα θεά

Φοβερά αξιοπερίεργο είναι το γεγονός ότι ο Έλληνας έχει ΑΝΤΕΞΕΙ τόσα χρόνια το μαρτύριο. Το «μαρτύριο» δεν αφορά μόνο αυτά που υπέστη σε πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο, αφορά κυρίως -και πρωτίστως- το εσωτερικό του μαρτύριο. Αυτό που περνά ο ίδιος, ο καθένας μας μόνος του, μέσα του.

Η «κρίση» έχουμε αντιληφθεί ότι δεν είναι οικονομική, θα μπορούσαμε να την πούμε ηθική, ή καλύτερα κρίση του Ανθρώπου. Άρα (αυτό σημαίνει ότι: ) η εσωτερική δουλειά που γίνεται είναι η ουσιαστική, αλλά και το ζητούμενο.

Κάτι άλλο.. Πειραματόζωο λένε έγινε ο Έλληνας. Σε μια συζήτηση με φίλη είπαμε ότι ο φιλόσοφος τις φιλοσοφίες του πρώτα στον εαυτό του τις εφαρμόζει (ο εαυτός είναι το πειραματόζωο) και μετά -αφού βγάλει πόρισμα-, τις θέτει ως αρχές -πρόταση για άλλους.

Πειραματόζωο ο Έλληνας… Το κάνει ο ίδιος! Αυτό που μαθαίνει δεν θα είναι έτοιμη γνώση, ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ!

Άλλο..  Πολλοί από εμάς έχουμε την άποψη ότι σαν λαός είμαστε κάφροι και καλά να πάθουμε. Δεν προσέχουμε το περιβάλλον, κοιτάει ο ένας να φάει τον άλλον, είμαστε βολεψάκηδες κλπ. Όντως μπορεί ο Έλληνας να πάει όσο χαμηλά μπορεί το ανθρώπινο είδος να πάει. Αυτό όμως -ταυτόχρονα- σημαίνει ότι μπορεί να πάει και ΟΣΟ ΥΨΗΛΑ! Το ακραίο μπορεί να πάει στο άλλο άκρο, δεν μπορεί το «με μέτρο» (το θάψιμο κάτω από το χαλί):

Πέθανε η γυναίκα ενός φίλου και μου περιέγραφε το μαρτύριο. Ο φίλος αυτός εργαζόταν όλη του τη ζωή σε τράπεζα. Αυτό που του είπα είναι: Όλη σου η ζωή ήταν μαρτύριο! Απλά επειδή μαρτυρούσες σταγόνα-σταγόνα δεν το έπαιρνες χαμπάρι. Ο θάνατος σού έφερε όλο το μαρτύριο μεμιάς, σφηνάκι να το πιεις, γι’ αυτό το κατάλαβες!

Είναι ο λόγος που αυτοί που στέκονται στο ενδιάμεσο δεν μπορούν να φτάσουν το υψηλό!

Υ.Γ. Εκεί που θα φτάσουμε οι πολίτες αυτής της θεϊκής χώρας -σε πολυυυυυ λίγο- οι άλλοι λαοί θα χρειαστούν αιώνες για να φτάσουν. Επειδή είναι «εγκρατείς»!!! (με την κακή έννοια) 

Το μεγάλο ύψος ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ έχει πολύ χαμηλό πάτο!