Το τέλος μίας εποχής

Τελευταία ανακάλυψα ότι κατάβαθα ΖΗΛΕΥΩ τους απλούς ανθρώπους. Ότι η βαθύτερη επιθυμία μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να γίνουν όλοι ιδεαλιστές, αλλά εγώ να μην είμαι! (Και έχω να πω «ποιος σε κρατάει μάνα μου;»)

Υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος που δεν μπορώ να γίνω απλός άνθρωπος, μου βγαίνει ασυναίσθητα ο ιδεολόγος.

Η ΠΡΩΤΗ μου αντίδραση σε καθετί άδικο είναι να παλέψω. Η ΠΡΩΤΗ μου αντίδραση όταν οι γύρω μου είναι ανεύθυνοι είναι να αναλάβω εγώ τις ευθύνες (δεν μιλώ για τις δικές μου, που δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, αλλά ΚΑΙ όλων των άλλων που σφυρίζουν αδιάφορα μπρος στη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, ευθύνη).  

Για να γίνω απλός άνθρωπος θα πρέπει να σταματήσω τους αγώνες, θα πρέπει να μην αναλαμβάνω ΓΕΝΙΚΑ ευθύνες (ούτε τις δικές μου), να μην είμαι συνεπής, να επιλέγω το λάθος, να μπορώ να μετανιώνω, (και το καλύτερο) να μην σηκώνω κανένα τίμημα.

Αυτό είναι ο απλός άνθρωπος, αδρανεί μπρος στο άδικο, αποποιείται κάθε ευθύνη του, μπορεί (έχει το δικαίωμα) να κάνει λάθη, μετά να ρίξει το φταίξιμο στους άλλους και στις συνθήκες, και ΕΤΣΙ (λόγω αυτού) να απαλλάσσεται από κάθε τίμημα.

Σκέφτηκα το εξής: Κανονικά ό,τι βγαίνει ασυναίσθητα, είναι αυτό που θέλει ο άνθρωπος, αυτό που πραγματικά, και στην ουσία του, είναι.

Ασυναίσθητα μού βγαίνει να τιμώ τις αξίες, να είμαι υπεύθυνη, συνεπής, ασυναίσθητα βλέπω το σωστό, ασυναίσθητα δεν γίνεται να επιλέξω το λάθος, αλλά και όταν τα αποτελέσματα των επιλογών μου χτυπήσουν την πόρτα μου, ασυναίσθητα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να πω δεν φταίω, και να τα ρίξω οπουδήποτε αλλού (και δη εκεί που με παίρνει), και να την γλιτώσω από κάθε τίμημα. (Μεγαλειώδες το θεωρώ, θαυμαστοί όσοι μπορούν ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΤΑ και το κάνουν.)

Αν όμως είμαι αυτό που μου βγαίνει ασυναίσθητα, τότε γιατί πάσχω; Αν αυτό είναι ο πραγματικός μου εαυτός γιατί κουράζομαι τόσο αδιανόητα πολύ να είμαι αυτό;

Η ιδεατή λύση

Αν όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονταν δεν θα έπασχα επειδή αγωνίζομαι, ε; Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι δεν θα έπασχα επειδή είμαι υπεύθυνη, ε; Γιατί όμως, στην περίπτωση αυτή δεν θα έπασχα; Όχι γιατί θα είχα παρέα στην κούραση, ούτε επειδή μόνο έτσι θα δικαιωνόταν η προσπάθειά μου, ούτε γιατί θα έπαιρνε αξία αυτό που κατ’ ουσίαν είμαι. Δεν θα έπασχα γιατί θα σήκωνα ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΝΑΛΟΓΕΙ! Το βάρος θα κατανεμόταν ισόποσα.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα στο να επιτευχθεί, οι άλλοι δεν είναι στο χέρι μας! Μπορούν (έχουν το δικαίωμα -καθαρή επιλογή του καθενός) να συνεχίσουν αιωνίως να αποποιούνται των ευθυνών. Η λύση, για να είναι εφαρμόσιμη, πρέπει να είναι κάτι που ο ίδιος ο άνθρωπος αφ εαυτού να μπορεί να πραγματώσει.

Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος μόνος του, ανεξάρτητα από όλους τους άλλους

Παρατήρησα στη ζωή μου ότι δεν ήρθε ποτέ κανένας ανεύθυνος ευθέως να μου πασάρει την ευθύνη του. Ο ανεύθυνος απλά αδιαφορεί… Επειδή αδιαφορεί, ΕΓΩ, ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ, την αναλαμβάνω. (Ασυναίσθητα μου βγαίνει, ε; Ασυναίσθητα αναλαμβάνω ΚΑΙ του κάθε άλλου την ευθύνη, επειδή ο ίδιος σφυρίζει κλέφτικα.)

Αυτό με την ισόποση κατανομή από τον ανεύθυνο, ηθελημένα, ΠΟΤΕ δεν θα επιτευχθεί. Θα επιτευχθεί ΜΟΝΟ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, αν ο υπεύθυνος ΔΕΝ ΠΑΡΕΙ του άλλου την ευθύνη.

Το ιδεατό μέσο, το μέχρι του σημείου που μου αναλογεί, θα επέλθει αν ΕΓΩ το τηρήσω.

Θεωρητικά είναι μία πανεύκολη δουλειά, να επιλέγει ένας άνθρωπος μόνο την δική του ευθύνη να σηκώσει. Είναι όμως μια πανδύσκολη δουλειά για αυτόν που μέχρι σήμερα σήκωνε όλες τις ευθύνες που υπάρχουν, γιατί... δεν μπορεί να αναγνωρίσει ποιες είναι οι νέτες σκέτες δικές του.

Ο μόνος τρόπος είναι να πάει στην αντίπερα μεριά. Και να ζήσει εκεί, όσο καιρό χρειαστεί. Μέχρι να του γίνει απόλυτα ξεκάθαρο, αλλά και να μείνει μόνο αυτό. Το μέσο.

Θα κλείσω με ένα απαύγασμα του Νίτσε, που διάβασα χθες, που βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το θέμα «Ποιος άνθρωπος ερεύνησε ποτέ τον δρόμο της αλήθειας με τον τρόπο που το κάνω εγώ ως τώρα, με την αντίσταση και την αντίρρηση σ’ ό,τι ικανοποιούσε το αυθόρμητο αίσθημά μου;»