Το τέλος μίας εποχής

Τελευταία ανακάλυψα ότι κατάβαθα ΖΗΛΕΥΩ τους απλούς ανθρώπους. Ότι η βαθύτερη επιθυμία μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να γίνουν όλοι ιδεαλιστές, αλλά εγώ να μην είμαι! (Και έχω να πω «ποιος σε κρατάει μάνα μου;»)

Υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος που δεν μπορώ να γίνω απλός άνθρωπος, μου βγαίνει ασυναίσθητα ο ιδεολόγος.

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς ζητάμε από τους άλλους

Ας πούμε για παράδειγμα αυτοί που πληρώνουν πολιτεία θεωρούν ότι αυτοί που δεν πληρώνουν ευθύνονται για τη δυστυχία τους, επειδή αναγκάζονται να πληρώνουν παραπάνω, και ασταμάτητα, ακριβώς επειδή κάποιοι «έξυπνοι» δεν πληρώνουν. Από την άλλη μεριά, αυτοί που δεν πληρώνουν θεωρούν υπεύθυνους για τη δυστυχία τους τούς πρώτους, διότι πιστεύουν ότι αν κανείς δεν πλήρωνε θα είχαν ξεκουμπιστεί οι προδότες.

Πώς βγάζουμε την άποψή μας για τον κόσμο

Αρχικά να πω ότι ουδέποτε θεώρησα τον κόσμο βόδι, άβουλο (από την αρχή του αγώνα). Κατά δεύτερον δεν αισθάνθηκα ποτέ μόνη μου! ότι είμαι η μόνη δηλαδή που πολεμάω. Ακόμα κι όταν η «πραγματικότητα» κραύγαζε το αντίθετο. Είσαι ρομαντική λέει ο φίλος μου.

Πάμε να δούμε αν όντως γι’ αυτά που έβλεπα οφείλεται ο ρομαντισμός μου, αλλά και ποια είναι η πραγματική πραγματικότητα.

Εκπρόσωποι του λαού

(αφορά όλους, και την κυβέρνηση, και ξεχωριστά και μεμονωμένα κάθε βουλευτή, αλλά και όλα τα διάφορα μέλη, δημοτικά συμβούλια, επιτροπές και τοιαύτα)

Αυτοί θεωρούν ότι αποφασίζουν εξ ονόματός μας. Θεωρούν ότι έχουν ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση οι ίδιοι επιθυμούν, και να την μοστράρουν σαν απόφαση του Ελληνικού λαού. Στην περίπτωση δε που κάποιος διαφωνεί, του λένε «μην μας ψήφιζες»! (τόσο απλό είναι στα μάτια τους!!)

Ανεξέλεγκτο πλήθος

(τα κινήματα μου έχουν δώσει τις περισσότερες γνώσεις πάνω στον αγώνα)

Πες ότι ένα κίνημα προωθούσε μία δράση μέσω διαδικτύου, όχι την πιο δυναμική που υπάρχει, ικανή να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά για μία κίνηση για όλους βατή.
(Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι ο στόχος των κινημάτων, η κινητοποίηση δηλαδή της πλειοψηφίας των πολιτών.)

Απομονωτισμός

Είναι μερικά πράγματα που όταν τα ακούω μού προκαλούν μεγάλη ενόχληση, χωρίς να ξέρω πού πραγματικά οφείλεται.

Για παράδειγμα, το πιο ενοχλητικό αίσθημα μού δημιουργείται όταν κάποιος κατηγορεί τον λαό. Τελευταία κάτι άλλο εξίσου πολύ με ενοχλεί, όταν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του αποτυχημένο επειδή περνάει δύσκολα. Όταν δηλαδή, την κακή οικονομική του κατάσταση τη θεωρεί δική του αποτυχία. Κάτι που μοιάζει κουφό μιας και όλη η χώρα βρίσκεται σε δεινή κατάσταση, ο καθένας μας χωριστά να σηκώνει το βάρος ο ίδιος, να κατηγορεί τον εαυτό του επειδή πχ έχασε τη δουλειά του ή έκλεισε το μαγαζί του, λες και ζούμε σε νορμάλ συνθήκες και η αποτυχία οφείλεται σε κακούς χειρισμούς του ιδίου του παθόντα!