Εφαρμογή

Γνωρίζω έναν άνθρωπο ο οποίος όταν θέλει κάτι να σου πει, θα το πάει μέσω Λαμίας, για να μην χαλάσετε τις καρδιές σας! Κάθε φορά που μιλάμε είμαι υποχρεωμένη να ακούσω το λιγότερο μισή ώρα διάφορα πράγματα, ώσπου να καταλήξει σ’ αυτό που θέλει να μου πει. Στο διάστημα δε αυτό της φλυαρίας, εγώ κάνω υπερπροσπάθεια για να βγάλω κάποιο νόημα, για να δω πού θέλει να καταλήξει.

Κάθε φορά έλεγα «βρε άνθρωπε δεν καταλαβαίνω τι θες να μου πεις, πες το καθαρά», αλλά μέχρις εκεί. Δεν είχα ποτέ πει κάτι περισσότερο (που θα μπορούσα, είχα το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πω «φίλε μου καταλαβαίνω ότι θες να το φέρεις με τρόπο για να μην κακοκαρδίσεις τους άλλους, αλλά στη δική μου περίπτωση ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Εγώ σαν άτομο, προτιμώ να κακοκαρδιστώ! Προτιμώ το ευθέως από το πλαγίως!) Θα μπορούσα λοιπόν να δηλώσω την προτίμησή μου, ώστε σε μένα να μην το κάνει, να το κάνει σε όλους τους άλλους, όλους όσους αρέσκονται με αυτή την τακτική. 

Γιατί ποτέ μέχρι σήμερα δεν το προχώρησα: Πίστευα ότι ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ!!! Μου έλεγα «έτσι είναι ο χαρακτήρας του! αυτόν τον τρόπο επιθυμεί να χρησιμοποιεί!! γιατί πρέπει να αλλάξει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι για να εσένα ικανοποιεί!!! Αν δεν σ’ αρέσει αυτό το συγκεκριμένο που είναι μην τον κάνεις παρέα!!! Αν τον θες στη ζωή σου αναγκαστικά θα το αποδεχτείς!!!!!!» Επίσης (κάτι άλλο εξίσου σημαντικό) μού είχα πει ότι δεν είναι ΣΙΓΟΥΡΑ λάθος το πλαγίως και σωστό το ευθέως! ΕΜΕΝΑ ενοχλεί, τους άλλους μπορεί να τους ενοχλεί το ευθέως! (Και κατέληγα στο γνωστό, όλοι έχουμε δίκιο, και πρέπει να υποχωρούμε για να υπάρξει το «εμείς»)

Κι έτσι όλοι μάθαμε να ζούμε αρμονικά…… Ε;

Ζούμε αρμονικά; Ή καταναγκαστικά;;; Ή προσποιητά;;;;

Τελευταία, που καθάρισε λίγο το μυαλό μου, και αφορμής δοθείσας, είπα στον συγκεκριμένο άνθρωπο (όχι σε τσακωμό, χαλαρή φιλοσοφική συζήτηση): 
Ρε φίλε άπειρες φορές σου έχω πει πόσο κουραστικό είναι να προσπαθώ επί μισή ώρα να καταλάβω τι θες να μου πεις. Ξέρεις γιατί δεν το σταματάς; γιατί δεν είναι για σε σένα πρόβλημα, εμένα κουράζει, εμένα αφορά. Θα σου πω όμως κάτι που απόλυτα εσένα αφορά. Ο λόγος που το κάνεις είναι γιατί θέλεις να είσαι αρεστός, να σε αγαπάνε. Πρόσεξε όμως κάτι, επειδή δεν λες ξεκάθαρα αυτό που θες, ο άλλος δεν γίνεται να σε ξέρει! Κι αν κάποιος δεν πραγματικά σε ξέρει, δεν μπορεί πραγματικά να σε αγαπήσει! Με την κανονική αγάπη, αυτή που έχεις ανάγκη και είναι ο λόγος που ακολουθείς αυτή την τακτική. Πάρε παράδειγμα εμένα, είμαι ο πιο σκατά άνθρωπος που υπάρχει, πολλοί άνθρωποι με μισούν, ΟΣΟΙ Μ’ ΑΓΑΠΟΥΝ ΟΜΩΣ μ’ αγαπούν με την κανονική αγάπη, την βαθιά! Αυτή που ποτέ δεν θα πάρεις με αυτήν την τακτική, ούτε καν από τα παιδιά σου! Δεν μας αγαπούν επειδή είμαστε καλοί, αλλά γιατί μας ξέρουν! 

Επίσης, είναι κι ο λόγος που δεν μπορεί κάποιος να σε εμπιστευτεί, κάτι πάντοτε υποβόσκει πίσω από σένα. Που μπορεί να είναι κάτι καλό, μόνο και μόνο επειδή υποβόσκει δεν μπορεί ο άλλος ποτέ να είναι σίγουρος για σένα.

Είπα επίσης ότι το αρχικό αίτιο έχει να κάνει με μία πληγή που κουβαλά από τα μικρά χρόνια (ξέρω το γενεαλογικό, είπα συγκεκριμένα πράγματα), μετά αναφέρθηκα σε ένα άσχετο ευχάριστο συμβάν, είπα καλή χρονιά και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Όση ώρα μιλούσα δεν έλεγε τίποτα. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο έπαθε υστερία!

Υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να ακούσει αυτά και να δει το φως του! αλλά υπάρχει και περίπτωση να του προκληθεί μεγάλο κακό. Ευθύνονται αυτά που ειπώθηκαν για την επίπτωση θα έχουν στον άνθρωπο;

Άλλο. Έπαθε υστερία αλλά σε μένα δεν είπε τίποτα! Σε όλους με έβριζε, εμένα προσωπικά όχι! Που αυτό μπορεί να σημαίνει ότι: 1. απαξιεί να μου απαντήσει, 2. δεν μου τα λέει γιατί δεν βρίσκει άκρη με μένα κανείς, είμαι τρελή, 3. φοβάται ότι θα σκοτωθούμε αν πει κι εκείνος αυτά που του βγαίνουν, 4. δεν του αρέσουν οι τσακωμοί, 5. είμαι ισχυρογνώμων, δεν ακούω ποτέ κανέναν, τσάμπα θα χαλάσει το σάλιο του, κλπ. Ή μπορεί να μην έχει αντίλογο γιατί κάπου μέσα του τα θεωρεί σωστά. Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα, ε;

Να δούμε κάτι άλλο. Στην περίπτωση που ισχύουν αυτά που είπα, δεν είναι βοηθητικό για τον άλλο άνθρωπο να τα ξέρει; Δεν είναι βοηθητικά γι’ αυτόν; Αν είναι βοηθητικά, καλά δεν έκανα που του τα είπα; Από την άλλη, αν ισχύουν και τα ξέρω και δεν του λέω τίποτα για να μην τον βάλω σε διαδικασίες, τον βοηθάω; (Και γιατί άραγε θα θέλαμε να αφήσουμε τον άλλον σε κατάσταση θολή; Μήπως γιατί αν καταλάβει θα αλλάξει; Μήπως αν αλλάξει δεν θα μας συμφέρει πια; Μήπως τα "θύματα" μας αρέσει να παραμένουν θύματα γιατί μας θαυμάζουν ενώ δεν το αξίζουμε ή γιατί μας νταντεύουν ενώ δεν το χρειαζόμαστε; )

Στην περίπτωση τώρα που έχω κάνει λάθος, και δεν ισχύει τίποτε απ’ αυτά… θα πάθει κάτι ο άλλος που του τα είπα; Αν δεν ισχύουν θα στενοχωρηθεί, θα νευριάσει;

Επ’ αφορμής επαναφέρω το ότι δεν μπορεί να επιδράσει τίποτα επάνω σου, αν εσύ δεν αφήσεις να επιδράσει! Πες ότι κάποιος με αγχώνει, αν εγώ μετά, σε δεύτερο χρόνο, ΔΕΝ αγχώσω τον εαυτό μου, δεν θα αγχωθώ, κι ας είναι ο άλλος δίπλα μου να ωρύεται. Το δικό του το άγχος δεν θα το πάρω αν δεν μου πω «αγχώσου, δεν βλέπεις ο άλλος δίπλα σου καίγεται»! ΕΓΩ με αγχώνω δηλαδή, όχι ο άλλος! 

Επίσης, είναι κάποιος και μου κάνει το εξής κήρυγμα: «κάθεσαι, αραχτή στον καναπέ σου, και νομίζεις ότι κάνεις αγώνα! Αν δεν πράξεις δεν θα αλλάξει τίποτα! Μην περιμένεις οι άλλοι να σε σώσουν!» Ακόμα κι αν απολύτως προσβλητικά μου το πει, θα πάθω εγώ τίποτα; Θα νευριάσω ή θα πεθάνω στο γέλιο; Θα νευρίαζα αν είχε δόση αλήθειας αυτό που μου έλεγε και θα γελούσα αν δεν είχε καμία δόση αλήθειας!
ΕΓΩ το πιστεύω, για τον εαυτό μου, και είναι ο λόγος που με βάλλουν τα λόγια του άλλου! Κανείς δεν μπορεί να επιδράσει πάνω σε κανέναν χωρίς συναίνεση!

Κάτι επιπρόσθετο: Με κάποια πράγματα νευριάζουμε λίγο, και μπορούμε εύκολα να «δώσουμε τόπο στην οργή», και με κάποια άλλα μάς γυρίζει το μάτι και δεν μπορούμε με τίποτα να μας κάνουμε καλά. Πού βρίσκεται η διαφορά: αυτά που μας νευριάζουν λίγο, είναι στα μάτια μας φανερά. Πχ. Με λέει κάποιος τεμπέλα, είμαι λίγο, αλλά όχι πάντα. Θα νευριάσω γιατί με έκρινε αυστηρά, αλλά δεν μου έφερε και κάνα τρομερό πλήγμα, μπορώ και να το καταπιώ.. αν με συμφέρει να τα έχω καλά μαζί του!
Μου γυρίζει το μάτι όταν θα μου πει κάποιος κάτι που το έχω κρυφό! ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΚΡΥΦΟ! Και το έχω κρυφό γιατί είναι κάτι που με πονά, κάτι που δεν θέλω να δω, δεν θέλω να ασχοληθώ, δεν θέλω να δώσω εσωτερική μάχη, δεν το αντέχω, γιατί πολύ πονώ. Όταν κάποιος πατήσει του άλλου τον κάλο, τότε ο άνθρωπος γίνεται θεριό και δεν μπορεί να το ελέγξει. Κι είναι πολύ χρήσιμο στοιχείο για να βοηθηθούμε να μας δούμε, να βρούμε πού πάσχουμε!

Κλείνοντας.. Λέγοντας την αλήθεια μου στον άλλον άνθρωπο, του έφερα βαρύ πλήγμα. Κακώς το έκανα; 

Αν μετά από κάποια χρόνια βοηθηθεί από αυτό που σήμερα έκανα, θα μετονομαστεί σε σωστή η πράξη μου;

Έχεις από τη μία έναν άνθρωπο που σου λέει την αλήθεια του, κι από την άλλη κάποιον που σου λέει αυτό που θέλεις να ακούσεις, ποιος από τους δύο σε αγαπάει;

Αν δεν νιώθεις την αγάπη του άλλου, ο άλλος ευθύνεται;

(τη φωτό την βρήκα εδώ)