Αφύπνιση

(Θα γράψω τι προκαλεί η αφύπνιση, κατ’ εμέ.)

Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάποιον άλλον να πράξει, αλλά ούτε και κανένας μπορεί να ψήσει τον εαυτό του, μαθαίνοντας από κάποιον άλλο.

Να προσθέσω και το εξής: Κατ’ εμέ ΟΛΟΙ αγωνιζόμαστε σήμερα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Και πάμε στο ζητούμενο, η αφύπνιση βοηθάει στο να αντιληφθείς κάτι, ΟΧΙ για να πάρεις απόφαση να πράξεις, αλλά.. για να όταν πράττεις ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ!! 

Προσωπικά στον αγώνα δεν είχα κανένα φρένο. Έβλεπα το σωστό και, λόγω του ότι είχα ΑΣΘΕΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, απλά το έκανα. Στο μεγάλωμα του γιου μου όμως είχα μεγάλη, ισχυρότατη αντίσταση! Κι αυτή τη μάχη θα περιγράψω (που είναι κοινή).

Η τιτάνια μάχη

Έβλεπα λοιπόν ολοφάνερα το λάθος/σωστό, ας πούμε για παράδειγμα την παπαγαλία. Είπα στο γιο μου, από το δημοτικό ακόμα: «να μην παπαγαλίσεις ποτέ, στο νόημα, στην ουσία βρίσκεται η γνώση, και να μην σε νοιάζουν οι βαθμοί, δεν είναι σωστό κριτήριο αξιολόγησης του μαθητή». Αυτό που του είπα το έβλεπα καταφάνερα -ταμπέλα φωτεινή- για σωστό, καθώς επίσης και δεν είχα καμία αμφιβολία γι’ αυτά που μου υποδείκνυε η συνείδησή μου (ήμουν 100% σίγουρη ότι δεν κάνει ποτέ λάθος).

Παρόλα αυτά και επειδή στην εφαρμογή τα πράγματα είναι τελείως αλλιώς:

Ο γιος μου εφαρμόζοντας το σωστό μου, πάτωνε στα μαθήματα! Που ταυτόχρονα σήμαινε ότι του έπεφτε το ηθικό! Που ταυτόχρονα σήμαινε ότι κρινόταν από τους καθηγητές του λάθος! Που αυτό προκάλεσε το να μπει στο περιθώριο! Που αυτό προκάλεσε το να μείνει το πνεύμα του ακαλλιέργητο! Που αυτό προκάλεσε το να αδρανήσουν οι ικανότητές του! Που αυτό προκάλεσε το να μένει στάσιμος, να μην προάγεται! Και που αυτό σήμαινε ότι αυτά θα ήταν τα εφόδια για την μετέπειτα ζωή του! Χώρια του πόσο τον δυσαρεστούσε όλο αυτό που συνέβαινε, χωρίς να ξέρει και τον λόγο που διαδραματίζεται η αδιέξοδη αυτή κατάσταση, και χωρίς να ευθύνεται καθόλου ο ίδιος!

Ε, αυτό όλο που τράβηξε ο γιος μου, θεωρούσα ότι ΕΓΩ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑ! Πίστευα ότι ήμουν απολύτως και εξολοκλήρου ΕΓΩ η υπεύθυνη!

Όταν τσακώνεται το σωστό που σου υποδεικνύει η συνείδησή σου, με τη λογική σου, είναι γιατί στο κομμάτι αυτό πονάς ή φοβάσαι. Ο πόνος κι ο φόβος κάνει ισάξια τα θεριά, ανυπέρβλητη τη μάχη, κανείς δεν νικά, δεν μπορείς ούτε μπρος να κάνεις ούτε πίσω.

Συνέχεια στο παράδειγμα της παπαγαλίας. Επειδή στον τομέα αυτό είχα τον πόνο και τον φόβο μου, τι συνέβη: Αμφισβητούσα το σωστό που έβγαινε από μέσα μου! ΦΥΣΙΚΑ ρε φίλε το αμφισβητούσα! Και πολύ δικαιολογημένα το αμφισβητούσα! αφού το σωστό ή το λάθος κρίνεται από το αποτέλεσμα που φέρνει!! Και το αποτέλεσμα του σωστού μου στον γιο μου ήταν κραυγαλέα λάθος!! 

Το επόμενο βήμα ήταν: Τη μάχη αυτή την αδυσώπητη που έριχνα μέσα μου, την πέταγα μπαλάκι στους καθηγητές!!!! ΑΥΤΟΙ ήταν υπεύθυνοι που το σωστό της συνείδησής μου έφερνε λάθος αποτέλεσμα, ΑΥΤΟΙ ήταν υπεύθυνοι ΚΑΙ για την ταλαιπωρία του γιου μου!!! 

Μετά πάλι τα ‘βαζα με μένα: Αυτές οι απόψεις σου ρε κοπελιά -μου έλεγα-, μα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ!!! Σε μία ονειρεμένη κοινωνία θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, μεσ’ τη συχρηστίλα βάζεις τον γιο σου να κάνει το ονειρικό!!! ΞΥΠΝΑ! Σύνελθε επιτέλους! Αυτά που ζητάς ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ! Τσάμπα παιδεύεται το παιδί, και δη εξαιτίας σου!! 

Και μετά πάλι πέταγα τη μάχη έξω μου, πάλευα με τσαμπουκά να αλλάξω την κατάσταση, ΩΣΤΕ/ΓΙΑ ΝΑ μπορέσει να εφαρμοστεί, αλλά και να φέρει και το αναλογούν αποτέλεσμα, το σωστό της συνειδήσεώς μου. Και μετά ξανά μέσα, και ξανά έξω, και ξανά…

Το σωστό δε, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου, και σε κάθε περίπτωση, παρέμενε φωτεινή ταμπέλα! Αμετακίνητο! Αμείωτα ισχυρό!

Η αλλαγή άρχισε με το που κατάλαβα ότι το ζητούμενο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να συμφωνήσει η συνείδηση με τη λογική μου!!! Που αυτό σημαίνει: ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ η συνείδηση θα μου φέρνει στη μούρη αμείωτο/αναλοίωτο το σωστό! Το σωστό πάντα σωστό θα είναι, δεν τροποποιείται με τα «ναι μεν αλλά». ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, το να μην μπορώ ρε φίλε να το κάνω, το να μου φαίνεται αδιανόητο να το τηρήσω, το να μην θέλω να κουραστώ τόσο απόλυτα πολύ, ε ρε φίλε κι αυτό ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΚΟ ΕΙΝΑΙ!!! ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΕΟΣ!!!!

Από τη στιγμή που έπαψα να προσπαθώ: να βρω τη μέση λύση, ή να κάνω τη συνείδηση και τη λογική μου να συμφωνήσουν, ή να δώσω τη μάχη μέχρι εσχάτων, μέχρι η λογική να σηκώσει τα χέρια ψηλά για να καταφέρω να το τηρήσω, σταμάτησε η μάχη μέσα μου! Κι από την ώρα που σταμάτησε η μάχη, κάνω αυτό που είναι να κάνω χωρίς να κουράζομαι και χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα και ανεξάρτητα από τις συνθήκες.

Έχω ΚΑΙ τον φόβο, αλλά ταυτόχρονα ΚΑΙ την έκσταση που προκαλείται στον άνθρωπο όταν στη ζωή του υπηρετεί το ιερό και το άξιο. Έχω ΚΑΙ τον πόνο, αλλά ταυτόχρονα ΚΑΙ το καμάρι που προκαλεί η τιμή και η εξαίρεση, που έχει γίνει στον καθένας μας, απλά και μόνο επειδή προσπαθεί να εφαρμόσει το ιερό και άξιο ΣΗΜΕΡΑ!

Η μόνη αλλαγή λοιπόν, είναι ότι δεν με βουλιάζει πλέον ο φόβος και ο πόνος, ώστε να βλέπω ΜΟΝΟ αυτά που ο φόβος και ο πόνος με αφήνουν να δω. Βλέπω ΚΑΙ αυτά, αλλά ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΥΠΑΡΧΕΙ.

(τη φωτό την βρήκα εδώ)