Ποιες ψυχές ΕΠΕΛΕΞΑΝ να ζήσουν σήμερα

Η εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας δεν διαφέρει σε τίποτα από την εξέλιξη της ιστορίας του ατόμου.

Πάντα ο άνθρωπος ξεκινάει ως θεός! (με την έννοια της απόλυτης γνώσης, της απόλυτης δύναμης, της απόλυτης εναρμόνισης). Η πορεία εξελίσσεται σε κύκλο. 

Λίγο καιρό πριν έγραψα ότι μου φαίνεται αδιανόητο ότι οι αλήθειες δεν είχαν ποτέ, από κανέναν γραφτεί!!! και είμαστε αναγκασμένοι να τις αναζητούμε μία ολόκληρη ζωή, κι ο καθένας μόνος του, και κάθε φορά από την αρχή! 

Έχω διαβάσει άπειρη φιλοσοφία για να βρω το αληθινό. Και είχα τόσο μεγάλο κόλλημα διότι μέσα μου το έβλεπα καταφάνερα, αλλά έξω μου πουθενά. Και το θέμα ήταν ότι, επειδή δεν το έβλεπα πουθενά έξω μου, αμφισβητούσα το μέσα μου. Χρειαζόμουν ένα κατιτίς για επιβεβαίωση. Κάποιος να έχει κάτι δει, παρόμοιο με αυτό που εγώ έβλεπα. ΤΖΙΦΟΣ! 

Ο λόγος; Δεν τα ήξερε κανείς! μέχρι σήμερα! Δεν θα μπορούσε να τα ξέρει! Μόνο εμείς μπορούμε να δούμε την αλήθεια! (Την ολόκληρη, όχι την μισή.)

Να πούμε πρώτα γιατί είναι λογικό που δεν έχει ποτέ γραφτεί. Στην αρχή του κύκλου, που οι άνθρωποι είναι θεοί, το αληθινό είναι καθεστηκυία τάξη! Δεδομένο κι αυτονόητο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γραφτεί για να μείνει ως παρακαταθήκη. Κατά τη διάρκεια που ο άνθρωπος ξεχνάει, δεν το καταλαβαίνει! Οπότε και δεν νοιάζεται να τα καταγράψει, για να τα βρει όοοοταν τα χρειαστεί. Κι όταν τελικά παίρνει χαμπάρι ότι έχει ξεχάσει μέχρι και το όνομά του, δεν ξέρει τίποτα! 

Στο σημείο αυτό να πούμε ότι υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, ότι δηλαδή αυτό που σήμερα ζούμε έχει ξανασυμβεί. Νομίζουμε ότι δεν διαφέρει σε τίποτα το σήμερα πχ από τον μεσαίωνα. Θεωρούμε ότι πρόκειται κάθε φορά για μια νέα επανάληψη (φωτεινή εποχή ο χρυσός αιώνας του Περικλή, την ακολούθησε η τυραννία, σκοτεινή εποχή ο μεσαίωνας, τον ακολούθησε η αναγέννηση κοκ). Για να διαφανεί ότι η εντύπωση αυτή είναι εσφαλμένη θα χρησιμοποιήσω την εξελικτική διαδρομή της ιστορίας του ατόμου. 

Όντως, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του το άτομο περνάει εποχές καλές, εποχές κακές, μετά ξανά καλές, μετά ξανά κακές, όμως όλες οι ενδιάμεσες είναι ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ που βοηθούν στην απόκτηση εμπειρίας, όπου από αυτήν και συγκρίνοντας θα καταλήξει να τελικά δει! Τα ενδιάμεσα στάδια διαφέρουν ΑΠΟΛΥΤΑ από τα άκρα. Διαφέρει απόλυτα η καλή ενδιάμεση κατάσταση από την πρώτη, την αρχική! Καμία καλή ενδιάμεση κατάσταση δεν συγκρίνεται με την θεϊκή που βρισκόταν το άτομο όταν γεννήθηκε. Ακριβώς αντίστοιχα, καμία κακή ενδιάμεση δεν συγκρίνεται με την μαύρη κατάσταση του απόλυτου σκότους που ζει στο κλείσιμο του κύκλου (και μέχρι να ξαναβρεί το φως του).

Και θα μου πεις πώς το ξέρεις ότι η σημερινή εποχή δεν είναι κι αυτή μία κακή, αλλά ενδιάμεση κατάσταση; (Ας αρχίσουμε έχοντας το ως δεδομένο. Αν, αφού ολοκληρωθεί, κάτι δεν κάθεται καλά, διέγραψε ολόκληρο τον συλλογισμό.) 

Βρισκόμαστε λοιπόν στη χειρότερη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας. Όπου όχι μόνο οι συνθήκες είναι οι χειρότερες, αλλά και ο άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα! Βρισκόμαστε στην εποχή που το λάθος είναι καθεστηκυία τάξη. Το άθλιο έχει θρόνο. Το σκότος όλη την δύναμη (νικάει). Αυτές είναι οι συνθήκες, μέσα στις οποίες Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ καλείται να αντέξει να τα βιώσει όλα αυτά τα σύχρηστα, και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ καλείται να υπερβεί όλα τα ανθρώπινα που τον κατακλύζουν (τους φόβους, τον πόνο, τις ενοχές), ώστε να καταφέρει να ανακαλύψει ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, από το μείον του μηδενός, τα σωστά, ΚΑΙ να τα κάνει καθεστηκυία τάξη!!!!! ΚΑΙ δη ΑΜΕΣΑ!! Να μην μας πάρει ένας αιώνας, σε 6 χρόνια (ανθρώπινης ζωής) θέλει και να έχουμε νετάρει. Τι ζητάς ρε μάγκα μου! από τον άνθρωπο έτσι; Δεν καλούνται να τα κάνουν οι τιτάνες αυτά!!!

Αν προσθέσουμε και το ότι αναγκαστικά θα συμβεί ό,τι η ιστορία θέλει, διερωτήσου ΠΟΙΕΣ ΨΥΧΕΣ ΘΑ ΕΠΕΛΕΓΑΝ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΩΡΑ! Ποιες ψυχές επιλέγουν να ζήσουν στο τέλος/αρχή του κύκλου; Γνωρίζοντας και όλα αυτά που καλείται να πράξει, και το υπό ποιες συνθήκες (αδυσώπητες) καλείται να τα πράξει, και με τι εφόδια (το τίποτα!) να το φέρει εις πέρας!

Όσοι ζούνε σήμερα είναι οι πιο θεϊκές ψυχές!!! Και το σπουδαιότερο είναι ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ!!!! Μόνο όσοι μπορούν να το καταφέρουν επιλέγουν να ζήσουν στο τέλος/αρχή…

(Από πριν αρχίσω τον πρόλογο ήθελα να γράψω για τη ζωή που την έχεις καβάλα, αντί εκείνη να σε σέρνει. Όλα όσα έγραψα μέχρι στιγμής ήταν.. χρηστικά. Βοηθήματα για να το αναδείξουν.) 

Τι σημαίνει έχεις καβάλα τη ζωή + μόνο τότε ζεις

Η Σπαρτιάτισσα που έχασε τα 4 παλικάρια της στη μάχη και στον αγγελιοφόρο είπε «εντάξει, αλλά κερδίσαμε;» είχε καβάλα τη ζωή και πήγαινε. Αν την είχε βάλει κάτω ο πόνος, πάλι τα ίδια θα πάθαινε, η πορεία της ζωής της ίδια θα ήταν, με μόνη διαφορά ότι για να τα κάνει/πάθει θα μαρτυρούσε! Επειδή δεν θα ήθελε να της συμβούν, αλλά και ταυτόχρονα επειδή αναγκαστικά έπρεπε να της συμβούν, θα την έπιανε η ζωή από τα μαλλιά και θα την έσερνε…

Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι είχαν καβάλα την ζωή. Αν τους είχε βάλει κάτω ο φόβος, πάλι θα πέθαιναν, και η ιστορία θα έβρισκε άλλους να πράξουν τα θεϊκά! κλπ.

Τα παραδείγματα αυτά είναι τα πλέον χαρακτηριστικά, διότι ο ένας είναι αυτός που πράττει κι ο άλλος αυτός που επωμίζεται, καθώς επίσης και επειδή αφορούν την χειρότερη εκδοχή των δύο αυτών περιπτώσεων, τον έναν η πράξη/επιλογή του τον έκανε να χάσει την ζωή του, και η άλλη επωμίστηκε το χειρότερο των χειροτέρων εκ των δεινών, να χάσει τα παιδιά της. 

Θέλω λίγο να τα δεις σαν να είναι σήμερα.. ένας άνθρωπος κάνει μία επιλογή που σαν αποτέλεσμα έχει τον θάνατό του.. πώς θα την έβλεπαν τα μάτια σου, πώς θα έκρινες την πράξη του; Καθώς επίσης και μία μάνα χάνει ταυτόχρονα και τα τέσσερα παιδιά της… πώς θα το βίωνε.. πώς θα το έβλεπαν τα μάτια της σήμερα.

Πάμε ξανά στο τότε. Οι τριακόσιοι ΑΠΟΛΑΥΣΑΝ τον θάνατό τους!! Και η Σπαρτιάτισσα ΚΑΜΑΡΩΣΕ για τον θάνατο των παιδιών της!! 

(Ταυτόχρονα όμως και) Οι τριακόσιοι είχαν και τον φόβο τους, δεν έφυγε ποτέ, απλά ένιωθαν ΚΑΙ την έκσταση, αυτή που ο αγώνας για το ιερό, άξιο, προκαλεί. Και η Σπαρτιάτισσα, είχε και τον πόνο της, δεν έφυγε ποτέ, απλά καμάρωνε για τα παλικάρια της που τίμησαν με τον θάνατό τους ολόκληρη την ύπαρξή τους...

Αφού δεις τη διαφορά, πήγαινε ξανά στο σήμερα και στη ζωή σου, και δες καθεμιά από τις πράξεις και κάθε συμβάν, που συντελέστηκε, ερήμην σου. Που δεν ερωτήθηκες, δεν έδωσες καμία άδεια. Αυτά είναι αντίστοιχα της πράξης του Λεωνίδα και του παθήματος της Σπαρτιάτισσας. Ο λόγος που ΔΕΝ αντίστοιχα απολαμβάνεις (αν είσαι αυτός που έπραξε) ή/και που δεν καμαρώνεις (αν είσαι αυτός που επωμίστηκε) είναι επειδή… ψάχνεις να βρεις το νόημα, τη λογική, τη χρησιμότητα, επειδή τα κρίνεις από το αποτέλεσμα που έφεραν, και σε όσους έφεραν.. Ο λόγος που δεν απολαμβάνεις/καμαρώνεις είναι γιατί τα θεωρείς λάθη!

….Αυτό είναι το τέλος, που είναι και η αρχή (καθότι ήταν η αρχική μου σκέψη), και που σημαίνει ότι ο πρόλογος έπεται, διαβάζεται μετά το κλείσιμο. Που λογικά αυτό συμβαίνει, διότι έκλεισα με το.. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! που για να το φέρεις (να καταφέρεις να απολαύσεις και να καμαρώσεις για τις πράξεις/παθήματά σου) πρέπει να πας στην αρχή.

  

(τη φωτό την βρήκα εδώ)